Η συγγραφέας παρασύρει τον αναγνώστη σε μια σειρά προσωπικών ιστοριών, που ξεκινούν με την περιγραφή της ίδιας της υγειονομικής εμπειρίας της και μεταφέρονται σε τρεις γυναίκες που ανοίγουν τις καρδιές τους και σπάνε τη σιωπή τους. Η καθεμία από αυτές ζει μια μορφή πόνου, που καταπιέζεται και παραμελείται μέσα σε μια κοινωνία που προτιμά να αποσιωπά τα προβλήματα ψυχικής υγείας ή να τα αγνοεί ως κάτι λιγότερο σημαντικό από τις σωματικές ασθένειες.

Η βασική θεματική του βιβλίου αφορά την έννοια του «ψυχόμετρου», μιας φανταστικής συσκευής που θα μπορούσε να μετρήσει τον πόνο της ψυχής όπως μετράμε τη θερμοκρασία ή την πίεση του σώματος. Η συγγραφέας αναρωτιέται πώς θα άλλαζε η κοινωνία αν η ψυχή ήταν αναγνωρισμένη και αντιμετωπισμένη ως μέρος του οργανισμού που μπορεί να αρρωστήσει και να χρειάζεται θεραπεία. Μέσα από τη σύγχρονη πραγματικότητα της χημειοθεραπείας, της κατάθλιψης και της ψυχικής βίας, το βιβλίο αποκαλύπτει τις αθέατες πτυχές του ανθρώπινου πόνου, που συχνά δεν βρίσκουν χώρο στον λόγο ή την κοινωνική αντίδραση.

Οι τρεις γυναίκες, που παραδίδουν τις ιστορίες τους στην Ρέα Βιτάλη, δεν είναι μόνο φανταστικά πρόσωπα αλλά και σύμβολα του κοινωνικού απομονωτισμού που αντιμετωπίζουν τα θύματα ψυχικών και σωματικών τραυμάτων. Στο πλαίσιο της κοινωνικής αποσιώπησης των γυναικείων εμπειριών, οι ιστορίες τους καθίστανται ορατές και δυνατές, ζητώντας από την κοινωνία μια ριζική αναθεώρηση της αντίληψης για τον πόνο και την ασθένεια.

Με ιδιαίτερη γλώσσα και συγκινητική ευαισθησία, η Βιτάλη αναδεικνύει το δίλημμα της αναγνώρισης του ψυχικού πόνου ως κάτι εξίσου σημαντικό με τα σωματικά προβλήματα. Η σύνδεση σώματος και ψυχής, όπως την παρουσιάζει η συγγραφέας, μας καλεί να αναρωτηθούμε για την πολιτιστική αδυναμία μας να «ακούσουμε» το σώμα μας όταν η ψυχή υποφέρει, και για το πώς η κοινωνία μας εξακολουθεί να θεωρεί τις ψυχικές νόσους λιγότερο κρίσιμες ή «επιφανειακές».

Το Ψυχόμετρο είναι ένα βιβλίο που αναγκάζει τον αναγνώστη να σκεφτεί βαθύτερα την αντίληψη του πόνου και της ασθένειας στην κοινωνία μας, και το πώς η θεραπεία των ψυχικών τραυμάτων απαιτεί ακριβώς την ίδια σοβαρότητα και επείγουσα προσοχή που προσφέρουμε στην σωματική υγεία.