Στο πρώτο, παρακολουθούμε την πορεία του νεαρού Γιόσουα, που, διαμένοντας σε μια σοφίτα γεμάτη βιβλία κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αναπτύσσει μια αντίληψη για τον κόσμο, επηρεασμένος από τις επαναστατικές ιδέες των βιβλίων που διαβάζει. Στο δεύτερο, η αφήγηση εστιάζει σε έναν νεαρό που ανακαλύπτει την ικανότητα να ακούει τις σκέψεις των νεκρών, μεταφέροντας τον αναγνώστη σε μια παράδοξη, αλλά και έντονα ηθική περιπέτεια.

Και τα δύο έργα διερευνούν τη φύση της αλήθειας, της μνήμης και της αντίστασης απέναντι στην εξουσία, με έναν αφηγηματικό πλούτο που συνδυάζει το προσωπικό με το συλλογικό και το ιστορικό με το υπερφυσικό.

Στο βιβλίο σας «Κατάλυση του Χρόνου», ο πρωταγωνιστής, Γιόσουα βρίσκεται σε μια σοφίτα-βιβλιοθήκη γεμάτη έργα που διαμορφώνουν τις απόψεις του και διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στην αντίστασή του απέναντι σε καταπιεστικά καθεστώτα. Ποια είναι η σημασία των βιβλίων και της δύναμης του λόγου για την προσωπική εξέλιξη;

Κάθε άνθρωπος που γυρεύει να καταλάβει τον κόσμο θα νιώσει την ανάγκη να βυθιστεί στο σύμπαν των βιβλίων για να βρει όσα οι άνθρωποι γύρω του αδυνατούν να του φανερώσουν, και είναι μοιραίο, όσο αλλάζει ο ίδιος μέσα απ’ την ανάγνωση, να επιθυμήσει να αλλάξει και τον τρόπο που ζει, να προσαρμόσει την έξω πραγματικότητα με τη μέσα, κι όσο πιο καταπιεστικό είναι το περιβάλλον του τόσο μεγαλύτερη είναι η αντίθεση, τόσο εντονότερη η σύγκρουση. Το ζητούμενο είναι να επιλυθεί αυτή η διάσταση ανάμεσα στη φαντασία, στην επιθυμία και την πραγματικότητα, ανάμεσα στη θεωρία και την πράξη.

Ο τίτλος του βιβλίου υποδηλώνει μια ανατροπή του χρόνου. Πώς διαχειρίζεται ο Γιόσουα την έννοια του χρόνου και της μνήμης, τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, κατά τη διάρκεια του πολέμου;

Ο Γιόσουα βρίσκεται αποκομμένος τόσο από την πρότερη ζωή του, από την παιδική του ηλικία, όσο και από τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο, από τον πόλεμο που μαίνεται. Η σοφίτα-βιβλιοθήκη είναι γι’ αυτόν ό,τι το στομάχι της φάλαινας για τον Ιωνά, τον σώζει, αλλά ταυτόχρονα τον φυλακίζει, μόνο που, όπως ανακαλύπτει, κάθε τούβλο αυτής της φυλακής, κάθε βιβλίο, είναι κι ένα παράθυρο που ανοίγει σε κάποιον άλλον κόσμο.

Ζει μέσα απ’ τα βιβλία σε έναν δικό του, εσωτερικό χρόνο κι όταν θα βγει από τη σοφίτα θα επιχειρήσει να πείσει κι άλλους ανθρώπους γύρω του να ελευθερωθούν από τον χρόνο που μετράνε τα ρολόγια.

Για το βιβλίο σας «Και οι Νεκροί Ας Θάψουν τους Νεκρούς τους»: Ο κεντρικός χαρακτήρας ανακαλύπτει την ικανότητά του να ακούει τις σκέψεις των νεκρών. Ποια είναι η σύνδεση μεταξύ της ζωής και του θανάτου, και πώς το έργο αναδεικνύει την αναζήτηση για αλήθεια και δικαιοσύνη μέσα από τις φωνές των νεκρών;

Στο βιβλίο ο θάνατος αποδεικνύεται η επικράτεια της πιο αμείλικτης ειλικρίνειας, ενώ η ζωή αυτή του γενικευμένου ψεύδους και της υποκρισίας. Οι νεκροί, στ’ αλήθεια ελεύθεροι πια, δεν καταπιάνονται με το επέκεινα -άλλωστε, παραμένουν προσδεμένοι στα σαρκία τους-, αλλά νιώθουν την ανάγκη να πουν όσα ποτέ δεν τόλμησαν σαν ζωντανοί να πούνε. Μέσα απ’ αυτές οι αλήθειες της ύστατης ώρας αποζητούν την εξιλέωση τόσο απέναντι σε άλλους ανθρώπους που αδίκησαν όσο και απέναντι στον εαυτό τους, στη ζωή που σπατάλησαν, στα ψέματα που είπαν, στα λάθη που έκαναν και δεν είχαν παραδεχτεί ως τότε.

Ο μικρός πρωταγωνιστής αναγκάζεται να εκμεταλλευτεί την ικανότητά του για προσωπικό όφελος και οικονομικό κέρδος. Πώς βλέπεις τη σχέση μεταξύ ηθικής και επιβίωσης μέσα στο πλαίσιο αυτής της πλοκής;

Ο Φανούρης δέχεται να γίνει ο ενδιάμεσος, να δανείσει τη φωνή του στους νεκρούς -που πια φωνή δεν έχουν-, όμως ποτέ δεν λέει ψέματα, όπως τον πιέζει ο θείος του να κάνει, ποτέ δεν αλλάζει τα όσα λένε οι νεκροί για να ευχαριστήσει τους ζωντανούς, αυτούς που για τις υπηρεσίες τους πληρώνουν. Μεταφέρει αυτούσια τα λεγόμενά τους, όσο αλλόκοτα ή τρομερά κι αν του ακούγονται, γιατί αλλιώς θα ένιωθε ότι τους προδίδει. Η επιβίωση επιβάλλει συμβιβασμούς σε όλους μας, αλλά καθένας μας καλείται, σε αρκετές στιγμές της ζωής του, να αποφασίσει αν θα διαλέξει τον δύσκολο δρόμο ή αν θα δεχτεί να προδώσει ακόμη και αυτόν τον ιερό του εαυτό για χάρη της επιβίωσης, για χάρη της δόξας, της καταξίωσης, των χρημάτων… 

Και στα δύο βιβλία, η αντίσταση ενάντια στην εξουσία και η αναζήτηση της αλήθειας φαίνεται να αποτελούν κεντρικά θέματα. Ποιες είναι οι βασικές ιδέες που θέλεις να περάσεις στους αναγνώστες μέσω των χαρακτήρων και των ιστοριών τους;

Δεν προσπαθώ να περάσω συγκεκριμένες ιδέες. Γράφω για πράγματα που με απασχολούν, που με βασανίζουν, πλέκω ιστορίες, πλάθω χαρακτήρες, ξετυλίγω αφηγηματικά νήματα και πολλές φορές οι ίδιοι οι ήρωες μας παρασύρουν σε μονοπάτια που δεν θα οδηγούμασταν ποτέ από μόνοι μας. Νομίζω ότι μέσα στα γραπτά, κάθε συγγραφέα, μπλέκονται όλα όσα έχει ζήσει μαζί και με όλα όσα έχει διαβάσει, το συνειδητό και το ασυνείδητό του, σε ένα αμάλγαμα που δεν είναι πάντα εύκολο να εξισορροπήσει, και ο αναγνώστης ανακαλύπτει μέσα στο αμάλγαμα αυτό κάποια στοιχεία που του είναι οικεία και άλλα που του είναι ξένα, κι ίσως γοητευτεί τόσο από το οικείο όσο κι απ’ το ανοίκειο, ίσως τα βρει και τα δύο απωθητικά.