Γράφει ο Γιῶργος Μιχαηλίδης

Ο πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ, Κώστας Δέρβος, μίλησε στο ET Magazine του EleftherosTypos.gr, για την Ελλάδα του σήμερα αλλά και του αύριο, την πολιτική, ενώ μας αποκαλύπτει και τις ενέργειες της οργάνωσης της νεολαίας της ΝΔ που ξεφεύγουν από τα πολιτικά και αφορούν την κοινωνία την ίδια.

Γεννήθηκε πριν από 34 χρόνια στο Παγκράτι, όπου μένει μέχρι και σήμερα. Θεωρεί τον εαυτό του παιδί του κέντρου όπου του αρέσει να κυκλοφορεί μετά την πιεστική καθημερινότητά του.

Σπούδασε εκπαιδευτικός ηλεκτρολόγος μηχανικός στην ΑΣΠΑΙΤΕ, ενώ έκανε και μεταπτυχιακό στα προηγμένα βιομηχανικά συστήματα και διοίκηση βιομηχανικών μονάδων στο Kingston του Λονδίνου. Σήμερα, είναι πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ ενώ εργάζεται στην ενέργεια.

Μιλήσαμε στα νέα γραφεία της ΟΝΝΕΔ, και μας αποκαλύπτεται:

Κώστα, το πρώτο πράγμα που θέλω να σε ρωτήσω είναι πώς προλαβαίνεις να μεριμνάς για την όλη ανανέωση της ΟΝΝΕΔ; Είσαι από το πρωί στην δουλειά σου και μέχρι το βράδυ στα γραφεία. Πόσα θυσιάζονται στον βωμό των κοινών;

Είναι αλήθεια ότι δεν είναι εύκολο κάτι τέτοιο, ούτε για εμένα, ούτε για τα υπόλοιπα παιδιά του Εκτελεστικού της ΟΝΝΕΔ. Όλοι έχουμε τις δουλειές μας με τις οποίες ξεκινά η μέρα μας και, όταν αυτές τελειώνουν, αφιερώνουμε χρόνο στην Οργάνωση. Συγκριτικά με προηγούμενες εποχές, αυτό που μας βοηθά πολύ είναι η τεχνολογία, καθώς μπορούμε να επικοινωνούμε άμεσα, χωρίς να είναι ανάγκη να βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο. Από εκεί και πέρα, όντως φεύγω νωρίς το πρωί και γυρίζω αργά το βράδυ.

Μένει όμως ποιοτικός χρόνος για προσωπική ζωή κι αν ναι, πώς τον αξιοποιείς;

Μπορεί να μην μένει πολύς χρόνος, αλλά δεν παραπονιέμαι γιατί η ΟΝΝΕΔ είναι μια ενασχόληση που έτσι κι αλλιώς αγαπώ πολύ. Επίσης, αν θες να προλάβεις κάτι, με λίγη πίεση συνήθως γίνεται. Φέτος για παράδειγμα παρακολούθησα πολύ την ομάδα μου, την ΑΕΚ, που μας έδωσε μεγάλες χαρές. Από εκεί και πέρα, μου αρέσουν πολύ οι βόλτες στην Αθήνα, είτε με τα πόδια, είτε με τη μηχανή μου.

Είσαι μόλις 34 που σημαίνει πως είναι η κατάλληλη ηλικία για να έχεις επαφή και με τους φοιτητές αλλά και με την προηγούμενη γενιά. Ποιες διαφορές εντοπίζεις μεταξύ των δύο αυτών γενεών αναφορικά με το πώς βλέπουν την Ελλάδα; Οι έρευνες έχουν δείξει πως οι νεώτεροι είναι και πιο απαισιόδοξοι…

Πράγματι, μιλάμε για δυο γενιές με αρκετές διαφορές μεταξύ τους. Η γενιά πριν από εμένα πρόλαβε την Ελλάδα προ κρίσης, με τα καλά της και τα άσχημά της. Κάποιοι από αυτή τη γενιά πρόλαβαν να οικοδομήσουν το μέλλον τους, κάποιοι άλλοι απλά πρόλαβαν να «καλομάθουν». Αναμφίβολα, οι πρώτοι είναι σε καλύτερη μοίρα από τη νέα γενιά, φοβάμαι, όμως, ότι οι δεύτεροι είναι σε σαφώς χειρότερη. Στη γενιά των 35άρηδων το στοίχημα είναι οι ευκαιρίες. Να δώσουμε ευκαιρίες στον καθένα να δείξει τι αξίζουν οι σπουδές του, το επίπεδό του, η προσωπικότητα και η δουλειά του.

Ως προς την απαισιοδοξία των 20άρηδων τώρα, όλες οι έρευνες όντως την αποτυπώνουν ως μια πραγματικότητα. Παράλληλα, όμως, βλέπω στους νέους, τους φοιτητές μας, και ένα πείσμα να υπερβούν τα εμπόδια, αλλά και αυτούς που τα βάζουν, να αντιπαρατεθούν με τον κακό εαυτό της χώρας μας και να κερδίσουν. Εμείς πρέπει να τους ακούσουμε, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να διώξουμε την απαισιοδοξία και να τονώσουμε ακόμα περισσότερο το πείσμα τους.

Παράλληλα ανήκεις και στην γενιά που έχει χάσει πολλούς φίλους λόγω μετανάστευσης. Εσύ σκέφτηκες ποτέ να φύγεις και αν ναι, τι είναι αυτό που τελικά σε κράτησε εδώ;

Η μαζική μετανάστευση νέων στο εξωτερικό είναι μια πληγή βαθιά και πολυεπίπεδη για την πατρίδα μας. Αρχικά, είναι το brain drain, ένας φαύλος κύκλος που ανατροφοδοτεί την ύφεση. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό: Είναι φυσικά η απουσία των αδερφιών μας και των φίλων μας, αλλά και το σπάσιμο στο ηθικό που προκαλείται σε εμάς που μένουμε πίσω, που παλεύουμε με όσα εφόδια έχουμε να επιβιώσουμε και βλέπουμε αυτούς που φεύγουν να παίρνουν όσα αξίζουν σε κανονικές χώρες.

Ναι, το σκέφτηκα και εγώ πολλές φορές να φύγω, με πιο πρόσφατη τη νύχτα του δημοψηφίσματος. Με κράτησε εδώ η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, η δουλειά μου και το πείσμα να πετύχω στην πατρίδα μου.

Όσοι μένουν ωστόσο εδώ φαίνεται πως απλώς επιβιώνουν. Η δημιουργία είναι σχεδόν ακατόρθωτη στην Ελλάδα του σήμερα, ενώ οι νέοι δεν κάνουν οικογένειες, την ώρα που το δημογραφικό είναι κάτι παραπάνω από ένα πρόβλημα που αφορά το μέλλον. Μπορεί να αναστραφεί το κλίμα;

Ναι, γίνεται. Η Ελλάδα το έχει ξανακάνει στο παρελθόν να μαζέψει τα κομμάτια της και να εκτιναχθεί προς τη Δύση. Προϊόν του «ελληνικού θαύματος» είναι και η γενιά των γονιών μας, εξάλλου, οπότε το παράδειγμα δεν είναι μακρινό. Όπως ακριβώς τώρα το brain drain δημιουργεί ένα σπιράλ προς τα κάτω, έτσι το brain gain θα αναστρέψει την κατεύθυνση αυτού του σπιράλ. Χρειάζεται να γίνει η αρχή, να μπουν οι σωστές βάσεις και να δουν οι πολίτες ότι το σύστημα δουλεύει στην πράξη για να το εμπιστευτούν σε βάθος χρόνου.

Μετά την επίθεση στον Γιάννη Μπουτάρη έρχεται ξανά στο προσκήνιο το ζήτημα της βίας. Πιστεύεις πως τα περιστατικά αυτά είναι μεμονωμένα ή μερίδα του πληθυσμού έχει νομιμοποιήσει αυτές τις πράξεις αυτές ως τρόπο έκφρασης της αγανάκτησής του και αν ναι, πώς αντιμετωπίζεται ένα τέτοιο φαινόμενο;

Είναι πλέον φανερό ότι ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας έχει κανονικοποιήσει τη βία, τη θεωρεί μέρος της πολιτικής αντιπαράθεσης. Ύστερα από τόσα περιστατικά, δεν μπορούμε να μιλάμε για μεμονωμένα γεγονότα. Πώς αντιμετωπίζεται; Με εφαρμογή του κράτους δικαίου σε κάθε γωνιά της χώρας, χωρίς άβατα, χωρίς προστάτες και προστατευόμενους, χωρίς εξαιρέσεις που έχουν να κάνουν με αυτά που πιστεύει κάθε παραβατικός.

Την ώρα, όμως, που όλα τα πολιτικά κόμματα καταδίκασαν την επίθεση στον δήμαρχο Θεσσαλονίκης, ο πρωθυπουργός, κράτησε αποστάσεις επιλέγοντας να επιτεθεί στην ΝΔ. Τελικά τέτοια φαινόμενα αποτελούν πεδίο για πολιτική αντιπαράθεση;

Δυστυχώς, η αντίληψη που έχει ο κύριος Τσίπρας για τη βία δεν εκπλήσσει κανέναν πολίτη που παρακολουθεί τις εξελίξεις των τελευταίων ετών. Ποιος αναδείχτηκε μέσα από τις καταλήψεις σχολείων και σχολών; Ποιος υποκίνησε πολιτικά τα λεγόμενα «Δεκεμβριανά» και παρείχε ηθική κάλυψη σε αυτούς που έκαψαν την Αθήνα; Ποιος αγκάλιασε τους Αγανακτισμένους; Ποιος χόρευε στις πλατείες με υποδίκους; Ποιος συγκυβερνά με αυτόν που προέτρεπε δημόσια σε λιντσάρισμα; Ποιος έχει πάθει αφωνία και ακαμψία ένα χρόνο τώρα για την απόπειρα δολοφονίας του Λουκά Παπαδήμου; Είναι υποκρισία να κουνά το δάχτυλο για τη βία ο κύριος Τσίπρας. Και ναι, είναι πεδίο όχι απλά πολιτικής αντιπαράθεσης, αλλά τολμώ να πω ότι αυτή η αντιπαράθεση τελικά λαμβάνει πολιτειακό χαρακτήρα.

Δεν μπορώ να μην σε ρωτήσω για την σύνδεση της βίας με τα πανεπιστήμια. Ναι ή όχι στην κατάργηση του ασύλου; Ναι ή όχι στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και φυσικά αυτό που συζητά πολύς κόσμος: Ναι ή όχι στην κατάργηση των πολιτικών παρατάξεων στα πανεπιστήμια;

Ναι στην κατάργηση του ασύλου, γιατί πλέον όχι μόνο δεν εξυπηρετεί, αλλά παρεμποδίζει την ελεύθερη διάδοση ιδεών. Ναι στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, γιατί το κράτος δεν μπορεί να χρηματοδοτεί μόνο του την τριτοβάθμια εκπαίδευση και γιατί τα δημόσια θα βελτιωθούν από τον ανταγωνισμό. Τέλος, όχι στην κατάργηση των πολιτικών παρατάξεων, πρώτον γιατί κάτι τέτοιο δεν επιτρέπεται από το Σύνταγμα, και δεύτερον γιατί οι φοιτητές πρέπει να έχουν την εκπροσώπηση που οι ίδιοι επιλέγουν. Αντίθετα, ναι στη θεσμοθέτηση ενός αυστηρού πλαισίου λειτουργίας των νεολαιών στα πανεπιστήμια. Να μπουν κανόνες και να τηρούνται για όλους ανεξαιρέτως.

Υπάρχει μερίδα του κόσμου που πιστεύει πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει όλες τις καλές προθέσεις να κάνει αυτά που υπόσχεται, αλλά δεν θα τα καταφέρει γιατί “πλέον όλα είναι προαποφασισμένα από έξω”. Υπάρχουν περιθώρια ελιγμών για την ενδεχόμενη επόμενη κυβέρνηση της ΝΔ;

Η καλύτερη απόδειξη για τη δυνατότητα ελιγμών είναι η διετία 2012 – 2014. Σίγουρα δεν μιλάμε για ένα πλαίσιο ελαστικό, που θα μας επιτρέψει να γυρίσουμε στις εποχές της σπατάλης – εξάλλου, αυτό δεν είναι κάτι που θέλουμε. Όμως περιθώρια υπάρχουν και ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αποδείξει ότι είναι ο ικανότερος να τα αξιοποιήσει προς όφελος τόσο των πιο αδύναμων συμπολιτών μας, όσο και ως καύσιμο για να πάει μπροστά η πατρίδα μας συνολικά, προς όφελος όλων.

Σύμφωνα με τις έρευνες, στα χρόνια των μνημονίων βλέπουμε μία απαξίωση του πολιτικού συστήματος από τους νέους. Πόσο εύκολο είναι να τους κάνεις να ασχοληθούν ξανά με τα κοινά και με ποιο τρόπο το προσπαθεί η ΟΝΝΕΔ;

Το πολιτικό σύστημα πλήρωσε τις επιλογές του και την ατολμία του να αντιπαρατεθεί με όσα προκάλεσαν την κρίση. Παράλληλα, η ριζοσπαστικοποίηση ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας έκανε την πολιτική ακόμα πιο δύσκολη υπόθεση. Τώρα, όμως, που η απάτη των ακραίων και λαϊκιστικών φωνών αποκαλύφτηκε, νομίζω πως είναι κατάλληλες οι συνθήκες να ξεκινήσει ο κόσμος να επιστρέφει στην πολιτική. Εμείς προσπαθούμε να προσελκύσουμε τους νέους δίνοντας οι ίδιοι το καλύτερο παράδειγμα που μπορούμε, μιλώντας καθαρά πολιτικά, απορρίπτοντας ακραίες συμπεριφορές και προτείνοντας λύσεις για τα προβλήματα της χώρας μας.

Θέλω να μου πεις για μία δράση της οργάνωσης για την οποία είσαι περισσότερο περήφανος από οποιαδήποτε άλλη.

Εδώ και δεκαοκτώ περίπου μήνες είναι πολλά που έχουμε πετύχει ως ομάδα τα οποία μας κάνουν περήφανους. Η επανίδρυση όλων των δομών της Οργάνωσης, η Εθνική Συνδιάσκεψη, η πρόταση παιδείας της ΔΑΠ, οι εκδηλώσεις μας. Αν έπρεπε να διαλέξω μόνο ένα, θα ήταν το «Αύριο». Και αυτό γιατί πρόκειται για μια πραγματική τομή στην ιστορία της ΟΝΝΕΔ, είναι ένα συνολικό πρόγραμμα διακυβέρνησης, ένα «μητρώο ιδεών» που θα αποτελεί τη βάση μας για τα επόμενα χρόνια.

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]