Μέχρι πολύ πρόσφατα, μάλιστα, το ζήτημα αντιμετωπιζόταν παγκοσμίως, σχεδόν αποκλειστικά, με όρους Ιατρικής. Μοιάζει απίστευτο, αλλά χρειάζεται να φτάσουμε στις 17 Δεκεμβρίου 1973, ώστε η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρία να μη συμπεριλάβει, για πρώτη φορά, την ομοφυλοφιλία στον κατάλογο των ψυχικών ασθενειών, επιβεβαιώνοντας όμως παράλληλα ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν αντιμετωπιζόταν ως σεξουαλικός αυτοπροσδιορισμός, αλλά ως πάθηση που χρήζει θεραπείας, όχι μόνο του ανθρώπου, αλλά και της ίδιας της κοινωνίας, αφού αποτελεί «κοινωνική μάστιγα».

Κι αν στην Ελλάδα η απόρριψη και η περιθωριοποίηση των ομοφυλοφίλων έχουν θρησκευτικό πρόσημο ως αμαρτία, στο εξωτερικό η ομοφυλοφιλία αποκτά επιστημονική τεκμηρίωση, αφού η ίδια η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα, ακολουθώντας τα κοινωνικά στερεότητα της εποχής, αναζητά μεθόδους «αποθεραπείας» της ομοφυλοφιλίας, δημιουργώντας έτσι έναν ιδιότυπο εισαγόμενο επιστημονικό ρατσισμό.

Οι ελληνικές εφημερίδες δημοσιεύουν με προθυμία αυτές τις έρευνες, άλλοτε με σοβαροφάνεια και άλλοτε με… γαργαλιστική διάθεση. Ετσι, το 1961 διαβάζουμε την έκθεση της Αμερικανικής Ιατρικής Ακαδημίας που έχει «τελεσίδικη» απόφαση για το θέμα, αφού αναφέρει: «Η ομοφυλοφιλία είναι εις την πραγματικότηταν ασθένεια. Πάσα αντίθετος άποψις είναι επιστημονικώς αθεμελίωτος».

Το ευχάριστο της έρευνας αυτής είναι ότι υπάρχει θεραπεία που έχει «απόλυτον επιτυχίαν», αφού δημοσιευμένη μελέτη του δόκτορος Ιρβινγκ υποστηρίζει ότι το 27% των ομοφυλόφιλων «ασθενών» του όχι μόνο «θεραπεύτηκε», αλλά, κυρίως, δεν υποτροπίασε… Για να κατανοήσουμε τη «σοβαρότητα» αυτής της έκθεσης, αναφέρουμε ότι τεκμηριώνει τις απόψεις της για τα αίτια αύξησης των ομοφυλοφίλων, λέγοντας ότι σε αντίθεση με πριν από 30 χρόνια που οι τελευταίοι συναντιούνταν δημόσια μόνο μία φορά τον χρόνο, «κατά τα τελευταία έτη οι ασθενείς αυτοί ήρχισαν να έχουν τόπους συναντήσεών των, όπως ορισμένα μπαρ και νυχτερινά κέντρα, όπου συνδιασκεδάζουν καθημερινώς»…

Η πλέον συνηθισμένη προτιμώμενη «θεραπεία» είναι η ψυχανάλυση και προτείνεται ιδιαίτερα στις γυναίκες, αφού, σύμφωνα με Αμερικανό γιατρό της δεκαετίας του ’50, «η αιτία της ομοφυλοφιλίας των γυναικών είναι μάλλον ψυχική παρά οργανική και, επομένως, μόνη ελπίς θεραπείας της είναι η ψυχανάλυσις». Κατά τον ίδιο, συνδυάζεται με άλλες ψυχικές παθήσεις, νευρώσεις, αλκοολισμό, μαζοχισμό ή αναφροδισία, ενώ καταλήγει λέγοντας ότι η «ψυχαναλυτική τεχνική φαίνεται προσφέρουσα την μόνην ελπίδαν θεραπείας του λεσβιασμού».

Οσοι και όσες δεν «σώζονται» από την ψυχανάλυση εναποθέτουν τις «ελπίδες» τους σε πειράματα που γίνονται την ίδιο περίοδο σε ποντικούς και πιθήκους, που, κατά τον ερευνητή, αποδεικνύουν ότι «εις ορισμένας περιπτώσεις, η ομοφυλοφιλία έχει οργανικήν αιτίαν». Κατά άλλους γιατρούς αποτελεί, σχεδόν, μεταδοτική ασθένεια: «Ο ομοφυλόφιλος που δεν υποφέρει από την ανωμαλίαν του και που, λόγω της συμπεριφοράς του, δεν απειλεί να μολύνει έναν άλλον, πολύ δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί ασθενής».

Ορός κατά του… ιού

Αλλοι ενοχοποιούν για την «παρεκτροπή» την οικογένεια και τον τρόπο διαπαιδαγώγησης του παιδιού, αφού «σπάνια ένα παιδί προερχόμενο από μια οικογένεια στην οποία βασιλεύει η αρμονία μπορεί να παρασυρθεί στην ομοφυλοφιλία». Παράλληλα, υπάρχει η θεωρία της κληρονομικότητας και της όχι καλής κράσης του ατόμου, ενώ άλλοι ανατρέχουν στους… μύθους: «Οι ομοφυλόφιλοι, λόγω του κόμπλεξ κατωτερότητας που έχουν, όχι μόνο επιχειρούν να υποβαθμίσουν την πάθησή τους θεωρώντας τη φυσιολογική, αλλά θυμίζοντας την αλεπού των μύθων του Αισώπου, που επειδή η ίδια είχε κομμένη ουρά παρότρυνε και τις άλλες αλεπούδες να απαλλαγούν από την ουρά τους για να είναι πιο όμορφες. Προσπαθούν, λοιπόν, να πείσουν και τους άλλους να κάνουν το ίδιο…».

Σε άλλη περίπτωση, Ινδός βιολόγος, μελετώντας κολεόπτερα (δηλαδή σκαθάρια) «εις τα οποία παρατηρείται ανώμαλος σεξουαλικότης», ισχυρίζεται ότι ανακαλύπτει τον ιό της ομοφυλοφιλίας, άρα μπορεί να προχωρήσει στην παρασκευή του «κοσμοσωτηρίου ορού». Ας διαβάσουμε κάποιες πληροφορίες για την πρωτοποριακή αυτή έρευνα: «Ο δρ Παντάρι επειραματίσθη επί ενός εκ των ανωμάλων αυτών εντόμων, εις το οποίον, καίτοι άρρεν, έδωσε την ονομασία Ιωσηφίνα. Κατά τα πειράματα επί του εν λόγω θηλυπρεπούς εντόμου, κατώρθωσεν, ως ισχυρίζεται, να απομονώση τον ιόν της δεδομένης αυτής διαστροφής».

Βέβαια, κάποιες φορές οι εναλλακτικές αυτές θεραπείες φέρνουν ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα, όπως όταν ένας νεαρός προσπαθώντας να θεραπεύσει με υπνωτισμό το στραβολαίμιασμά του «…εγοητεύθην τόσον πολύν από την νέαν του εμφάνισην, ώστε να παρουσιάσει εντόνους τάσεις ομοφυλοφιλίας»…

Μπορεί σήμερα αυτά να φαίνονται αστεία και γραφικά, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι οι θεωρίες αυτές μεγάλωσαν γενεές επί γενεών ομοφυλοφίλων που αισθάνονταν ντροπή για την «πάθησή» τους και αντίστοιχες ετεροφύλων που, έχοντας επιστημονική τεκμηρίωση, προσπαθούσαν να «κάνουν καλά» τους πρώτους…