Γράφει ο Δημήτρης Καπετανόπουλος

Το Ethe Magazine του EleftherosTypos.gr ωστόσο σε αυτό το τεύχος δεν θα ερευνήσει το κατά πόσο ισχύει αυτό, αλλά θα κάνει μια «βουτιά» στα παιχνίδια που παίζαμε μικροί στις γειτονιές.

Ας τα θυμηθούμε

Κουτσό

Το κουτσό παίζεται από 2 ή περισσότερα παιδιά ή από 2 ομάδες παιδιών, όταν οι συμμετέχοντες είναι από 4 και πάνω. Κάθε παιδί διαλέγει την πέτρα του, που πρέπει να είναι πλακέ και ελαφριά.

Αρχικά ή ζωγραφίζουν στο έδαφος το απαραίτητο σχήμα με τα τεραγωνάκια τα οποία και αριθμούν. Ορίζεται ένα σημάδι και κάθε παιδί ρίχνει την πέτρα του στο σημάδι. Όποιου η πέτρα πάει μακρύτερα, εκείνο θα παίξει πρώτο.

Κάθε παίκτης πετάει την πέτρα του στο πρώτο τετράγωνο, από μια απόσταση ως 3 βήματα περίπου. Αν τυχόν η πέτρα πέσει είτε έξω από το τετράγωνο είτε πάνω στη γραμμή, τότε το παιδί χάνει τη σειρά του και πρέπει να περιμένει να παίξουν όλοι οι άλλοι για να ξαναρίξει. Αν πέσει μέσα στο τετράγωνο, τότε πηδάει μέσα πατώντας μόνο στο δεξί πόδι και μ’ αυτό σπρώχνει την πέτρα στο επόμενο τετράγωνο.

Το ίδιο πράττει σε όλα τα τετράγωνα, τα οποία πρέπει να περάσει ένα-ένα χωρίς το πόδι του να ακουμπήσει στις γραμμές του τετραγώνου, αλλιώς «καίγεται»

Όταν τα παιδιά παίζουν ομαδικά, νικάει εκείνη η ομάδα που οι παίκτες της έχουν καεί τις λιγότερες φορές.

Δεν περνάς κυρά Μαρία

Σε αυτό το παιχνίδι τα παιδιά πιάνονται χέρ-χέρι και σχηματίζουν κύκλο, ενώ ένα κορίτσ, η« κυρα-Μαρία», στέκεται στη μέση. Αρχίζουν να γυρίζουν γύρω γύρω και τραγουδούν, ενώ η κυρα-Μαρία προσπαθεί να περάσει ανάμεσά τους.

Το τραγουδάκι πήγαινε ως εξής:

«Που θα πας κυρα-Μαρία, δεν περνάς δεν περνάς,
-Θε να πάω εις τους κήπους δεν περνώ, δεν περνώ.
-Τι θα κάνεις εις τους κήπους δεν περνάς, δεν περνάς
-Θα μαζέψω 2 βιολέτες δεν περνώ, δεν περνώ
-Τι θα κάνεις τις βιολέτες δεν περνάς, δεν περνάς
-Θα τις δώσω της καλής μου δεν περνώ, δεν περνώ
-Και ποια είναι η καλή σου δεν περνάς, δεν περνάς
-Η καλή μου είν’ (η Κατερίνα π.χ.) δεν περνώ, δεν περνώ»

Μόλις ακούσει τ’ όνομά του το κορίτσι που ανέφερε η «κυρα-Μαρία», φεύγει απ’ τον κύκλο και μπαίνει στη μέση και τότε είτε γίνεται αυτή «κυρα-Μαρία» και το παιχνίδι συνεχίζεται έτσι,  είτε στέκεται στο πλάι της «κυρα-Μαρίας», που συνεχίζει ν’ αναφέρει σε κάθε επανάληψη του τραγουδιού κι από μια φιλενάδα της, ώσπου δε μένουν πια αρκετά κορίτσια, για να σχηματίσουν κύκλο κι έτσι το παιχνίδι τελειώνει.

Γύρω-γύρω όλοι

Αν ανασύρεται τα παιχνίδια από την μνήμη σας, θα δείτε ότι αυτό μας το μάθαιναν κυρίων οι δασκάλες στο νηπιαγωγείο. Τα παιδάκια σχηματίζουν έναν κύκλο και βάζουν το πιο μικρό στη μέση. Ύστερα πιάνονται από τα χέρια και γυρίζουν τραγουδώντας: «Γύρω-γύρω όλοι-Στη μέση ο Μανόλης-Χέρια, πόδια στη γραμμή-Όλοι κάθονται στη γη!»

Με το: «όλοι κάθονται στη γη!», όλοι κάθονται και τεντώνουν τα πόδια τους προς το κέντρο. Το ίδιο πρέπει να κάνει και ο «Μανώλης».

Τυφλόμυγα

Να κι ένα παιχνίδι αφής. Στην τυφλόμυγα η παρέα έδενε τα μάτια ενός παιδιού με μαντίλι που γινόταν «τυφλόμυγα». Τα υπόλοιπα παιδιά στεκόταν γύρω του σε κύκλο και η τυφλόμυγα προσπαθούσε να πιάσει ένα παιδί και ψηλαφώντας το να βρει ποιο είναι. Αν το έβρισκε γινόταν αυτό τυφλόμυγα και αυτός που ήταν τυφλόμυγα περίμενε πλέον την ψηλάφιση.

Μια καλή συμβουλή είναι αυτό το παιχνίδι να μην παίζεται μέσα σε σπίτι όπου υπάρχουν διάφορα αντικείμενα, καθώς αυτό είναι επικίνδυνο και για τα παιδιά αλλά κυρίως και για τα… αντικείμενα (ο υπογράφων έχει σπάσει σπάνια πορσελάνινη κούκλα έτσι, και ξέρει).

Η μικρή Ελένη

Μια αντιγραφή της «τυφλόμυγας» θα λέγαμε. Στο κέντρο κάθεται ένα παιδί που παίρνει εκείνη τη στιγμή το όνομα της «μικρής Ελένης». Οι υπόλοιποι κάνουν ένα κύκλο και γυρνούν γύρω γύρω τραγουδώντας: «Η μικρή Ελένη κάθεται και κλαίει γιατί δεν την παίζουν οι φιλενάδες της. Σήκω επάνω, κλείσε τα ματάκια σου και πιάσε όποιον θες.»

Εκείνη τη στιγμή η Ελένη πιάνει ένα παιδί και πρέπει με κλειστά τα μάτια να βρει ποιος είναι. Στην συνέχεια αυτός γίνεται η «μικρή Ελένη».

Κρυφτό

Από τα πλέον πολυπαιγμένα παιχνίδια γειτονιάς. Μετά από κλήρο , ένας παίκτης τα «φυλούσε», δηλαδή μετρούσε μέχρι το 100 με κλειστά μάτια, με το γνωστό-ρυθμικό «πέντε-δεκα-δεκαπέντε-είκοσι-εικοσπέντε».

Σ’ αυτό το χρονικό διάστημα , οι άλλοι παίκτες κρύβονται. Μόλις αυτός που τα «φυλάει» τελειώσει το με το μέτρημα αναφωνεί «φτου» και βγαίνω και ψάχνει τα υπόλοιπα παιδιά.

Εάν ανακαλύψει κάποιος επιστρέφει εκεί που τα «φύλαγε» και αναφωνεί το όνομα αυτού που βρήκε και το που κρύβεται. Ωστόσο,. Όσο αυτός ψάχνει μπορεί κάποιος απ τους παίκτες να βρει αφύλαχτη τη «βάση» να σπεύσει και να φωνάξει «φτου ξελευτερία για όλους».

Τα μήλα

Η αλλιώς… Dodgeball ( κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε).

Παιχνίδι που απαιτεί αρκετά μεγάλο χώρο. Σε αυτό Δύο παίκτες στέκονται αντικριστά σε απόσταση 20-30 μέτρων., ενώ στη μέση αυτής της απόστασης συγκεντρώνονται τα υπόλοιπα παιδιά ( θα πρέπει να είναι πάνω από 4)

Οι δυο παίκτες που στέκονται στις άκρεςπροσπαθούν με μία μπάλα να χτυπήσουν κάποιο από τα παιδιά που είναι μέσα, και τότε αυτό «καίγεται» και βγαίνει από το παιχνίδι. Αντίθετα, το παιδί που θα καταφέρει να πιάσει την μπάλα χωρίς να πέσει κάτω κερδίζει «ένα μήλο» που θα του επιτρέψει, αν κάποια στιγμή χτυπηθεί από την μπάλα να μη βγει, αλλά να παραμείνει στο παιχνίδι, ή μπορεί ακόμα και να βάλει ξανά στο παιχνίδι κάποιον που έχει βγει.

Όταν μείνει ένας στη μέση, οι δύο στην άκρη μετρούν δέκα προσπάθειες να τον χτυπήσουν. Αν δεν τα καταφέρουν, τότε κερδίζει το παιχνίδι.