Η Ιταλία ποτέ δεν διακρινόταν για την πολιτική σταθερότητά της. Είναι η 70ή κυβέρνηση κατά τη μεταπολεμική περίοδο, καθώς οι Ιταλοί πολίτες πολλές φορές αναζητούν σωτήρες οι οποίοι διαψεύδουν τις προσδοκίες τους, όπως συνέβη με τον Πέπε Γκρίλο ή τον Σαλβίνι που πλέον έδωσε τα σκήπτρα του λαϊκισμού στη χθεσινή νικήτρια των εκλογών.
Η ιταλική οικονομία έχει το δεύτερο υψηλότερο χρέος μετά τη χώρα μας, όμως τα τελευταία χρόνια έχει χάσει θέσεις στη σκακιέρα της ευρωπαϊκής οικονομίας και επιπλέον οι κυβερνήσεις της έχουν δείξει μεταρρυθμιστικές ατολμίες. Πάνω σε αυτή την οικονομική στασιμότητα που παίρνει δομικά χαρακτηριστικά και τη διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων ξεπηδούν πάντα ο λαϊκισμός, η δημαγωγία και οι ακραίες φωνές που προτείνουν μαγικές λύσεις, όμως τα πράγματα δεν είναι απλά.
Η Ιταλία έχει λαμβάνειν από το ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης 200 δισ. ευρώ, προκειμένου να υλοποιήσει σοβαρές μεταρρυθμίσεις. Γι’ αυτό και οι Ευρωπαίοι έχουν επιβάλει συγκεκριμένους όρους, όπως και σε όλα τα κράτη, για εκταμίευση ποσών που θα πρέπει να διατεθούν σε αναπτυξιακούς σκοπούς και όχι σε άλλου είδους επιλογές.
Η Μελόνι, με ακροδεξιό παρελθόν, αναμένεται να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας με Σαλβίνι και Μπερλουσκόνι τις επόμενες εβδομάδες, όμως τα προβλήματα για την Ιταλία είναι μπροστά. Δυστυχώς, η Ελλάδα έχασε ένα πολύτιμο συμπαραστάτη όπως ο Ντράγκι, που είχε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της ευρωπαϊκής πολιτικής για την Ουκρανία και την ενέργεια, ενώ υπάρχουν σοβαρές επιφυλάξεις για τη στάση που θα κρατήσει η Μελόνι στα ζητήματα αυτά.
Οι εξελίξεις στην Ιταλία επηρεάζουν σίγουρα και την υπόλοιπη Ευρώπη και κάθε αναταραχή θα επιβαρύνει και τη χώρα μας. Η πορεία των μεταρρυθμίσεων είναι πάντα δύσκολη και πολλές φορές βρίσκεται σε σύγκρουση με το λαϊκισμό, γι’ αυτό και θα πρέπει να περιμένουμε τι συνέπειες θα έχει το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ιταλία.