Αυτό ήταν και είναι το ΕΣΥ τόσο στα χρόνια της ευμάρειας όσο στα χρόνια των Mνημονίων, αλλά και σήμερα.

ΑΡΑ, το συμπέρασμα είναι πως το πρόβλημα είναι δομικό. Δεν ευθύνονται οι γιατροί και οι νοσηλευτές. Αντιθέτως, εκείνοι δίνουν καθημερινά μάχες, περιθάλπουν και σώζουν ζωές, είναι ήρωες, όπως το απέδειξαν και τον καιρό της πανδημίας. Το μοντέλο του ΕΣΥ χρειάζεται βαθιές τομές, ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις.

Η κυβέρνηση έχει κάνει σημαντικά βήματα. Εχουν γίνει προσλήψεις υγειονομικού προσωπικού. Ανακαινίζονται ή κατασκευάζονται εκατοντάδες νοσοκομεία και κέντρα Υγείας σε κάθε γωνιά της χώρας. Αυξήθηκε ο αριθμός των ΜΕΘ. Θεσμοθετήθηκαν τα απογευματινά χειρουργεία, η κατ’ οίκον νοσηλεία για καρκινοπαθείς και τα προγράμματα δωρεάν προληπτικών εξετάσεων για συγκεκριμένες ηλικιακές ομάδες. Δόθηκαν αυξήσεις σε μισθούς και επιδόματα γιατρών και νοσηλευτών και κίνητρα για τη στελέχωση άγονων περιοχών. Προχωρά στην προώθηση της Tηλεϊατρικής για απομακρυσμένες περιοχές.

ΑΠΑΙΤΟΥΝΤΑΙ, όμως, πολλά περισσότερα. Και, καθώς, το πρόβλημα είναι δομικό, στην ουσία χρειάζεται να χτιστεί ένα νέο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Με ένα εντελώς διαφορετικό μοντέλο διοίκησης, έναν καινούργιο «χάρτη» περιφερειακών νοσοκομείων, έναν νέο τρόπο λειτουργίας στις εφημερίες. Η κυβέρνηση κινείται προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά οφείλει να προχωρήσει με μεγαλύτερη ταχύτητα και αποτελεσματικότητα σε αυτές τις τόσο σημαντικές αλλαγές.