Προσωπικά, θαυμάζω τον Γιώργο Λάνθιμο και εκτιμώ το έργο του. Από τα πρώτα κιόλας βήματα, έδωσε το στίγμα μιας καλλιτεχνικής ταυτότητας που δεν απαρνήθηκε ποτέ- ούτε όταν βρέθηκαν στη διάθεσή του τεράστια χολιγουντιανά μπάτζετ και πασίγνωστοι πρωταγωνιστές.

Παρακολούθησα το “Kinds of Kindness” στην ειδική δημοσιογραφική προβολή, πριν την πρεμιέρα. Αναρωτιέμαι κατά πόσο η συμπεριφορά των επαγγελματιών ήταν προάγγελος της αντίδρασης του κοινού: ξεφύσημα, κοίταγμα της ώρας στο κινητό, αποχωρήσεις. Όταν εμφανίστηκαν οι τίτλοι τέλους, ακούστηκε ένα ηχηρό: “Ε άι στο διάολο!” Αν ήμουν ο σκηνοθέτης, θα έτριβα τα χέρια μου. Έντονα συναισθήματα σημαίνει “αποστολή εξετελέσθη”.

Το αν κάτι μου αρέσει ή όχι, έχει να κάνει -μεταξύ άλλων- με την πρόθεσή μου. Αν θέλω να κάνω μπάνιο στη θάλασσα, δε θα κλείσω δωμάτιο στο Καϊμάκτσαλαν- θα εκνευριστώ. Αν θέλω να φάω δυο κιλά προβατίνα δε θα πάω σε εστιατόριο μοριακής γαστρονομίας- θα απογοητευθώ. Αν θέλω απλώς να περάσω καλά, να μην ξεβολευτώ συναισθηματικά… ίσως το “Kinds of Kindness” να μην είναι για μένα.

«Να πάω;»

Ναι, αν θες να δεις:

• Μια κινηματογραφική σπουδή πάνω στην έννοια της εξουσίας. Σε ποιούς δίνουμε οικειοθελώς τα κλειδιά της ζωής μας, την ευθύνη του εαυτού μας… και με τί κόστος;
• Τρεις ταινίες σε μία, με τους ηθοποιούς σε πολλαπλή διανομή. Ενώ κάποιους θεατές τους μπέρδεψε, εγώ βρήκα το τέχνασμα ενδιαφέρον- μου θύμισε τις γρήγορες αλλαγές στο θέατρο. Βρήκα πως έτσι δημιουργείται ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης και συμβολισμού, όπως με το “βουβό” ρόλο που ανοίγει και κλείνει το τρίπτυχο.
• Προσοχή στη λεπτομέρεια, “α λα Λάνθιμος”. Τίποτα δεν είναι τυχαίο στα σύμπαντα που δημιουργεί, κάθε πλάνο έχει τη σημασία του. Στην αρχή της ταινίας, δυο αυτοκίνητα συγκρούονται στην οδό “Perdido”, που μεταφράζεται ως “Χαμένος”, με πολλαπλές ερμηνείες: κάποιος έπρεπε να πεθάνει, ο χαρακτήρας του Τζέσι Πλέμονς τα έχει χαμένα με τις επιλογές του, ενώ έχει ήδη χάσει στο παιχνίδι της ζωής.

«Να μην πάω;»

Ίσως όχι, αν δεν αντέχεις:

• Τη βία σε όλες τις μορφές της: ψυχολογική, σωματική, σεξουαλική.
• Τα δυστοπικά περιβάλλοντα, που θυμίζουν επεισόδια της σειράς “Black Mirror”.
• Το βιτριολικό χιούμορ του διδύμου Λάνθιμος-Φιλίππου, μέσα από παράδοξες, σουρεαλιστικές συνθήκες.
• Την “πειραγμένη” πραγματικότητα που κρύβει διαχρονικές αλήθειες.

«Εσένα σου άρεσε;»

Ζορίστηκα στο Kinds of Kindness, το ομολογώ. Βγήκα από την αίθουσα όπως μετά από τον “Κυνόδοντα”, σαν να έχω φάει γροθιά στο στομάχι. Δεν ξέρω αν “μου άρεσε”, ευτυχώς όμως ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης με έχει βοηθήσει να εμπλουτίσω το λεξιλόγιό μου με διάφορα άλλα ρήματα : γέλασα, προβληματίστηκα, μαγκώθηκα, απόρησα, συγχύστηκα.

Ένιωσα δυσφορία, απόγνωση και ανάγκη για καλοσύνη, σε μια ταινία που έχει τη λέξη στον τίτλο, αλλά την ψάχνει με φακό στο περιεχόμενο. Αυτή η γκάμα συναισθημάτων με κάνει να βγάζω το καπέλο στον Γιώργο Λάνθιμο, και να ανυπομονώ να δω την επόμενη ταινία του, και την επόμενη, και την επόμενη.