ΤΟ όνειρο από την πραγματικότητα σε αυτά τα τουρνουά απέχει μόνο ένα ματς. Μία νίκη ή μία ήττα. Στον αγώνα που θα έκρινε αν ήταν επιτυχημένη ή αποτυχημένη η παρουσία μας στο Ευρωμπάσκετ, οι παίκτες και ο προπονητής εμφανίστηκαν χωρίς το απαιτούμενο σθένος.

ΚΑΝΑΜΕ το χειρότερο παιχνίδι μας. Οι Γερμανοί έκαναν το καλύτερό τους. Μπορεί να παίζαμε άλλες εκατό φορές και να μη συνέβαινε αυτό το δράμα που είδαμε. Αλλά έτσι είναι ο αθλητισμός. Σε αυτό το επίπεδο δεν συγχωρούνται τέτοια λάθη, δεν συγχωρούνται τέτοιες τραγικές εμφανίσεις.

ΘΑ πει κανείς πως τα ίδια και χειρότερα έπαθαν και οι Σέρβοι, οι οποίοι, αν και φαβορί για μετάλλιο, αποκλείστηκαν στη φάση των «16». Βέβαια, αυτό είναι πρόβλημα της Εθνικής Σερβίας. Εμείς πρέπει να κοιτάξουμε το δικό μας πρόβλημα.

ΔΕΝ είναι ώρα για την μπασκετική ανάλυση της ήττας από τη Γερμανία. Αυτό πρέπει να το κάνουν οι ειδικοί.

ΑΥΤΟ που έλειπε από την Εθνική στον συγκεκριμένο αγώνα ήταν το καθαρό μυαλό και το έξτρα πάθος που απαιτούν τέτοιου είδους κρίσιμοι αγώνες. Μπορεί να ήταν θέμα ψυχολογίας. Μπορεί να ήταν και θέμα υπερεκτίμησης δυνατοτήτων. Να φούσκωσαν τα μυαλά τους από το έως εκείνη τη στιγμή 6-0 στους προηγούμενους αγώνες και να πίστευαν πως παίξουν – δεν παίξουν θα περάσουν.

Η αλήθεια είναι πως η εθνική ομάδα κατέβηκε στο Ευρωμπάσκετ με το καλύτερο και πιο πλήρες έμψυχο δυναμικό των τελευταίων ετών. Αποδείχθηκε, όμως, πως δεν αρκεί αυτό.

ΠΩΣ το έλεγε ο Νίκος Πορτοκάλογλου στο μυθικό τραγούδι για το θρίαμβο του 1987; «Ημασταν πάντοτε παικτάρες, μας δεν αλλάζαμε μπαλιές. Ημασταν πάντοτε ψυχάρες, μα δεν πιστεύαμε ποτέ».

ΠΡΟΦΑΝΩΣ έλειπε αυτό το κάτι παραπάνω για να είμαστε μια πραγματική ομάδα με την έννοια της λέξης. Θα είναι λάθος να πουν οι παίκτες και ο προπονητής πως «δεν πειράζει». Πειράζει πολύ που αποκλειστήκαμε. Και ακόμα περισσότερο πειράζει που αποκλειστήκαμε με… κάτω τα χέρια. Το πάθημα του φετινού ευρωμπάσκετ μπορεί να γίνει χρήσιμο αν πάρουν σωστά το μάθημα. Και την επόμενη φορά, στο επόμενο μεγάλο τουρνουά, να μη γίνουν τα ίδια λάθη.