Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία ξύπνησε απότομα τους Ευρωπαίους από το λήθαργο της μεγαλύτερης περιόδου ειρήνης στη σύγχρονη Ιστορία της ηπείρου και τους υπενθύμισε τη σημασία της αλληλεγγύης των κρατών και των ισχυρών συμμαχιών.

Μήπως, όμως, ξαφνικά η Ευρώπη άρχισε να βιάζεται; Πώς φτάσαμε από τις συζητήσεις για περισσότερη Ενωση στην κατάργηση του βέτο;

Η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, μιλώντας στην τελετή ολοκλήρωσης της Διάσκεψης για το Μέλλον της Ευρώπης τάχθηκε υπέρ της τροποποίησης των Συνθηκών της Ευρωπαϊκής Ενωσης και «αν είναι απαραίτητο», υπέρ της εγκατάλειψης του κανόνα της ομοφωνίας των 27 κρατών-μελών σε σημαντικούς τομείς. «Ανέκαθεν υποστήριζα πως η ψήφος με ομοφωνία σε ορισμένους σημαντικούς τομείς απλούστατα δεν έχει πλέον νόημα», δήλωσε μιλώντας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Η συζήτηση αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που μπαίνει στο τραπέζι. Πολλές φορές στο παρελθόν έχει εκφραστεί ο προβληματισμός, ακόμα και η οργή, για τα μεμονωμένα βέτο που ασκούν κάποιες χώρες «παραλύοντας» στην ουσία την εξωτερική πολιτική της Ε.Ε. Ομως, πρόκειται για μία πρόταση που προδιαθέτει για τόσες ευκαιρίες όσες και παγίδες. Από τη μια, για παράδειγμα, δικαίως εξοργίζονταν όσοι έβλεπαν την Ουγγαρία να μπλοκάρει τις κυρώσεις στη Λευκορωσία, από την άλλη, όμως, τι θα είχε συμβεί αν το 2015 κάποιες χώρες δεν ασκούσαν βέτο υπέρ της Ελλάδας;

Στο ίδιο αναθεωρητικό μήκος κύματος εκπέμπει και ο Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος τάχθηκε υπέρ της αναθεώρησης των Συνθηκών και της δημιουργίας μιας «ευρωπαϊκής πολιτικής κοινότητας», αναφερόμενος ξεκάθαρα στην αίτηση ένταξης της Ουκρανίας, η οποία με τις υπάρχουσες διαδικασίες μπορεί να σέρνεται επί δεκαετίες. Αναρωτήθηκε, λοιπόν, μήπως πρέπει η Ε.Ε. να χαμηλώσει τα πρότυπα της ένταξης των νέων χωρών. Προφανώς και αυτό ακούγεται σωστό για την Ουκρανία ή τη Φινλανδία, όμως θα ισχύσει στο μέλλον και για την περίπτωση, π.χ., της Τουρκίας; Δύσκολη εξίσωση.