Από την άλλη πλευρά, πόσοι Ευρωπαίοι θα ήθελαν να ζουν στη Ρωσία του Πούτιν; Ας μη βιαστούμε να απαντήσουμε. Ας περιμένουμε ένα-ενάμιση χρόνο, ώσπου να γίνει το πρώτο μεγάλο ταμείο από τον πόλεμο της Ουκρανίας.

Τότε, κάθε ηγέτης και χώρα θα «βαθμολογηθούν» με κριτήριο την επιβίωση του λαού τους και τη διαφύλαξη της παγκόσμιας ειρήνης και όχι με την προσήλωσή τους σε νεομακαρθικές ιδεοληψίες, όπως εκείνες που έπαιξαν με την πυρηνική φωτιά το ’50 και το ’60.

Επί του πεδίου φαίνεται ότι αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες. Κάθε τρεις και λίγο ο Πούτιν «όπου να ’ναι πεθαίνει από καρκίνο» ή «ανατρέπεται από παλατιανό πραξικόπημα», αλλά στην πράξη είναι ο Μπάιντεν που σε κάθε του δημόσια εμφάνιση «κραυγάζει» για τη βιολογική/πνευματική του αδυναμία, με αποτέλεσμα το επιτελείο του να συντέμνει τις διεθνείς περιοδείες και να αγωνιά αν θα αντέξει έως το 2024.

Στη Γερμανία, ο Σοσιαλδημοκράτης διάδοχος της Μέρκελ έχει μεταμορφωθεί σε «κουτσή πάπια» (lame duck), που εκχώρησε τη διαχείριση της κρίσης σε Πράσινους και Φιλελεύθερους (ο ηγέτης των οποίων, και υπουργός Οικονομικών, Κρίστιαν Λίντνερ, προκάλεσε ανόητα τους Γερμανούς με τον χλιδάτο γάμο του).

Στη Γαλλία, ο Μακρόν βρισκόταν με την πλάτη στον τοίχο προτού τον αποτελειώσει το σκάνδαλο Uber – κατόπιν του οποίου, κακά τα ψέματα, το ηθικό και πολιτικό πλεονέκτημα πέρασε στους Μελανσόν- Λεπέν.

Στη Βρετανία, ουδείς βαυκαλίζεται ότι η χρυσή μετριότητα που θα διαδεχθεί τον Τζόνσον θα λύσει τα προβλήματα (αν, μάλιστα, είναι η μεγαλομανής Λιζ Τρας, ουαί κι αλίμονο). Ακόμη και στην Ιταλία το συναινετικό μοντέλο Ντράγκι δείχνει να εκμετρά το ζην, εκατέρωθεν βαλλόμενο από την «ασυμβίβαστη» πτέρυγα των Πέντε Αστέρων (Κόντε) και την «αντισυστημική» Δεξιά της Μελόνι.