Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ έχει ενισχυθεί σημαντικά, οι κραυγές της αξιωματικής κυρίως αντιπολίτευσης για «αυταρχικό κράτος» δεν έχουν βάση, άλλωστε οι φωνασκούντες είναι οι πρώτοι που οργάνωναν τη χειραγώγηση των μέσων ενημέρωσης με τις τέσσερις τηλεοπτικές άδειες και εξύφαιναν τη σκευωρία Novartis.

ΟΜΩΣ, ΣΥΝΟΛΙΚΑ η Ελλάδα πλήρωσε ακριβά τον λαϊκισμό. Το πρώτο βαρύ πλήγμα το δέχθηκε τη δεκαετία του ΄80 όταν ο χαρισματικός Ανδρέας Παπανδρέου, ενώ είχε την ισχύ να οδηγήσει τον λαό στις λεωφόρους της προόδου και της ευημερίας, καλλιέργησε νοοτροπίες άκρατου συνδικαλισμού, όπου «νόμος ήταν το δίκιο» του κάθε διαμαρτυρόμενου. Ο κρατισμός γιγαντώθηκε, οι «κοινωνικοποιήσεις» εμπέδωσαν την αργομισθία και τη μηδενική παραγωγικότητα, η οικονομία, ενώ είχε όλες τις προϋποθέσεις να κάνει άλματα, βάδιζε σημειωτόν. Δεν είναι τυχαίο ότι χώρες, οι οποίες τη δεκαετία του ‘80 βρίσκονταν πίσω από την Ελλάδα, όπως η Ισπανία, η «φτωχή» Πορτογαλία και η «πάμπτωχη» Φινλανδία, σήμερα βρίσκονται μπροστά μας με μεγάλη απόσταση, στην κούρσα των εισοδημάτων.

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΛΗΓΜΑ ήρθε την περίοδο των μνημονίων. Η Ελλάδα και στα χρόνια της ανάπτυξης δεν φρόντισε να ενισχύσει την εγχώρια παραγωγή, να δώσει έμφαση στις επενδύσεις και όχι στην κατανάλωση με δανεικά, έννοιες όπως ανταγωνιστικότητα ή περιστολή δαπανών ήταν περίπου απαγορευμένες. Υστερα ήρθε η καταστροφή, λίγους μόλις μήνες μετά τις βεβαιότητες ότι «λεφτά υπάρχουν».

Η ΧΩΡΑ δοκιμάσθηκε, εκατοντάδες χιλιάδες επαγγελματίες που συνέθεταν τον πιο δυναμικό ιστό της κοινωνίας μετανάστευσαν, οι ακραίες δυνάμεις του λαϊκισμού βρήκαν έδαφος στην απογοήτευση που προκάλεσε η οικονομική κατάρρευση για να μοιράσουν «μαγικές λύσεις» και να σπείρουν τη διχόνοια.

Η ΚΟΡΥΦΩΣΗ του δράματος ήρθε το καλοκαίρι του 2015 όταν η χώρα παίχθηκε στα ζάρια και βρέθηκε ένα βήμα πριν από τον γκρεμό του Grexit, πριν ο Τσίπρας, που είχε εκλεγεί με δημοφιλία της τάξης του 70% και 80%, κάνει την περίφημη κωλοτούμπα. Και πάλι ο λογαριασμός ήταν βαρύς. Η Ελλάδα έχασε χρόνια ανάπτυξης και κοινωνικής ηρεμίας, ενώ μόλις πέρασε ο εφιάλτης των μνημονίων βρέθηκε αντιμέτωπη με την πανδημία, την κρίση με την Τουρκία και τις επιπτώσεις από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.

ΟΜΩΣ, ΠΛΕΟΝ το νερό έχει μπει στο αυλάκι, οι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι ο λαϊκισμός με τις ακάλυπτες υποσχέσεις πληρώνεται ακριβά. Η Ελλάδα για πρώτη φορά στα 50 χρόνια της μεταπολίτευσης έχει καθαρό πολιτικό ορίζοντα ώστε να καλύψει το χαμένο έδαφος και να συγκλίνει με την υπόλοιπη Ευρώπη.