Ασφαλώς οι συγκυρίες ήταν διαφορετικές, το καλοκαίρι του 2019 ήταν σχετικά ανέφελο, χωρίς ακραία καιρικά φαινόμενα και βιβλικές καταστροφές, όπως αυτά που βιώνουμε τις τελευταίες εβδομάδες, πρώτα με τις καταστροφικές πυρκαγιές και στη συνέχεια με τον πλημμυρισμένο Θεσσαλικό κάμπο.

Oμως έχουν μεσολαβήσει και τέσσερα χρόνια εμπειριών, λαθών αλλά και κατακτήσεων. Η οικονομία σήμερα δεν έχει την παραμικρή σχέση με εκείνη που άφησε ο Τσίπρας, η ανεργία έχει μειωθεί στα επίπεδα προ κρίσεως και τα εισοδήματα, παρά την ενεργειακή κρίση και τον πληθωρισμό, διατηρούν θετική δυναμική.

Η αντιμετώπιση πρωτοφανών καταστάσεων δεν αποτελεί εύκολη υπόθεση ούτε είναι στο χέρι ενός υπουργού να χειρισθεί τις συνέπειες της κλιματικής κρίσης, κανείς δεν θα μπορούσε να προβλέψει ότι στη Θεσσαλία μέσα σε λίγα 24ωρα θα έβρεχε όσο σε 2,5 χρόνια στην Αττική.

Ομως η γενική εικόνα αποτυπώνει μία πραγματικότητα, το ολικό rotation των υπουργών δεν απέδωσε, σταθερές χάθηκαν, όλοι έψαχναν να βρουν τα νέα τους πατήματα. Καλώς ή, μάλλον, κακώς, ο κρατικός μηχανισμός κινείται με βάση τους ρυθμούς και τις γνώσεις της πολιτικής ηγεσίας, ιδίως σε καταστάσεις κρίσης. Είναι άδικο για παράδειγμα να ασκήσεις κριτική στον Βασίλη Κικίλια, ο οποίος αναλαμβάνοντας το υπουργείο Πολιτικής Προστασίας και Κλιματικής Κρίσης έπρεπε μέσα στις πρώτες εβδομάδες να διαχειριστεί το μπαράζ των πυρκαγιών που εκδηλώθηκε ύστερα από ένα παρατεταμένο διάστημα καύσωνα και αμέσως μετά τις «τροπικές καταιγίδες» που έπνιξαν τη Θεσσαλία.

Ομως ενδεχομένως τα πράγματα να ήταν καλύτερα εάν στη θέση του υπουργού βρισκόταν ο Χρήστος Στυλιανίδης, ο οποίος έφτιαξε τις δομές του υπουργείου και διαχειρίστηκε τα ζητήματα των πυρκαγιών το προηγούμενο καλοκαίρι.

Η τεχνοκρατική γνώση και η εμπειρία είναι προσόντα για τη διοίκηση ενός υπουργείου, η παραμονή της Λίνας Μενδώνη στο Πολιτισμού αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα για το πώς μπορείς να πετύχεις τα καλύτερα αποτελέσματα.

Συνολικά κανένας και καμία υπουργός του τωρινού σχήματος δεν έχει καλύτερες επιδόσεις από τους προκατόχους του, χωρίς διάθεση ωραιοποίησης για την προηγούμενη κυβερνητική ομάδα ούτε μηδενισμού της τωρινής.

Και αυτό γιατί χρειάζεται χρόνος προκειμένου ένας πολιτικός να μάθει το νέο υπουργείο του, να αντιμετωπίσει τις παγίδες και να επιβληθεί της γραφειοκρατίας που διαρκώς δημιουργεί εμπόδια. Μόνο που αυτό το καλοκαίρι δεν ήταν ανέμελο και χρόνος προσαρμογής δεν υπήρχε για κανέναν υπουργό. Η ακρίβεια, οι καύσωνες, οι πυρκαγιές, οι πλημμύρες συνέθεσαν ένα σκηνικό διαδοχικών κρίσεων που απαιτούσαν άριστο συντονισμό και κυρίως εμπειρία.

Ενδεχομένως να υπερεκτιμήθηκε η κατάσταση στη χώρα, ότι η κανονικότητα είχε εμπεδωθεί και το «νερό της διακυβέρνησης είχε μπει στο αυλάκι» ανεξαρτήτως προσώπων, όμως το σχήμα δεν πέτυχε. Και ο πρωθυπουργός έχει δείξει ότι όταν κάτι δεν πηγαίνει καλά, το διορθώνει.