«ΔΕΝ είμαι μόνη μου εδώ σήμερα, είναι δίπλα μου οι 58 νεκροί και οι 180 τραυματίες». Αυτή η φράση αρκεί. Δεν χρειάζεται κάτι άλλο.

ΤΟ ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται σε κάθε συνεδρίαση του δικαστηρίου για την τραγωδία με τους 104 νεκρούς στο Μάτι. Οι καταθέσεις των επιζώντων και των συγγενών των θυμάτων είναι ανατριχιαστικές. Οι απολογίες των κατηγορουμένων σοκάρουν.

ΠΡΟΦΑΝΩΣ, σε λίγο καιρό, το δράμα των Τεμπών θα αναβιώσει και αυτό στην αντίστοιχη δίκη.

ΚΑΙ για τις δύο τραγωδίες οι ευθύνες βαραίνουν την Πολιτεία και τον κρατικό μηχανισμό.

Η μόνη διαφορά είναι το πώς χειρίστηκαν οι κυβερνήσεις τις εθνικές τραγωδίες.

Η κυβέρνηση της Ν.Δ. ζήτησε συγγνώμη, ανέλαβε την πολιτική ευθύνη και κράτησε χαμηλούς τόνους για τα Τέμπη.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είχε κάνει «στημένη» σύσκεψη υπό τον Τσίπρα, συνεντεύξεις Τύπου για να ισχυριστούν πως τα έκαναν όλα σωστά και για να μιλήσουν για εμπρηστές που τελικά δεν υπήρχαν, ενώ έφτασαν να κατηγορήσουν τα θύματα για τις πολεοδομικές αυθαιρεσίες της περιοχής.

ΔΕΝ είναι, όμως, ώρα για τον κομματικό καταμερισμό ευθυνών. Αυτός έχει γίνει από τους πολίτες στην κάλπη.

ΤΟ ζητούμενο είναι συνολικά το πολιτικό σύστημα να δημιουργήσει τις αναγκαίες συνθήκες, ώστε να μη βιώνουν η χώρα και οι πολίτες τραγωδίες που οφείλονται σε αστοχίες του κρατικού μηχανισμού. Αυτό αποτελεί μέγιστη υποχρέωση.

ΚΑΙ επειδή ό,τι κι αν ειπωθεί δεν μπορούν να γίνουν θαύματα, ούτε να αποκλειστεί το ενδεχόμενο να υπάρξουν στο μέλλον καταστροφές και τραγωδίες -σε όλες τις χώρες του κόσμου-, τουλάχιστον να ελαχιστοποιηθούν οι πιθανότητες.

ΓΙΑ να μη χαθούν άλλες ζωές τόσο άδικα. Για να μη θρηνήσουν άλλες οικογένειες. Ας είναι όσα είπε η Μαρία Καρυστιανού και όσα περιγράφουν οι μάρτυρες στη δίκη για το Μάτι ο «οδηγός» για να χτίσουμε ως χώρα έναν ισχυρότερο κρατικό μηχανισμό και ένα ασφαλέστερο κράτος για τους πολίτες.