Μέσα από το πρίσμα αυτής της αδήριτης πραγματικότητας, το χθεσινό «άρθρο-παρέμβαση» του Α. Τσίπρα στην «ΕΦ.ΣΥΝ.» με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Το κορίτσι του Κολωνού είναι δικό μας παιδί», αποκτά περίπου μυθική αξία. Τεκμηριώνοντας τον τίτλο του άρθρου, τονίζει, «έχουμε συλλογική ευθύνη γιατί δεν μπορέσαμε ως κοινωνία να το προστατεύσουμε». «Ωραία» λες και περιμένεις, μετά από κάποιες λέξεις αυτοκριτικής την πρόταση της «συλλογικής αντιμετώπισης», η οποία θα φέρει την «κάθαρση» για τη «συλλογική ευθύνη» που «έχουμε».

Γιατί το κοριτσάκι από τον Κολωνό έχωσε βαθιά μέσα στα σωθικά κάθε ευαίσθητου και υπεύθυνου πολίτη τα νύχια του, γρατζουνώντας με βία τα κοιμισμένα αντανακλαστικά μιας κουρασμένης και εν πολλοίς αδιάφορης κοινωνίας. Διαβάζοντας όλο το κείμενο δεν βρίσκεις ούτε μια λέξη αυτοκριτικής. Δεν πειράζει, λες, το θέμα είναι μεγάλο, ας μην κολλήσουμε σε λεπτομέρειες, αν είναι να δώσουμε τη «συλλογική απάντηση». Ούτως ή άλλως ένα τόσο οδυνηρό θέμα δεν σηκώνει πολιτική εκμετάλλευση.

Προχωρώντας την ανάγνωση του -κακογραμμένου είναι η αλήθεια- κειμένου, πέφτεις πάνω σε μια λίγο μελό περιγραφή των συνθηκών ζωής του 12χρονου θύματος, με αναφορές «στα εφτά αδέλφια», στην «ακραία στέρηση» της οικογένειας, στους «δαίμονες» του πατέρα και τις «συνθήκες Κάρολου Ντίκενς» που εργαζόταν η μητέρα.

Ας κρατήσω την ουσία και το θετικό, λες. Κι ας μη σταθώ, στο ότι π.χ. δυστυχώς είναι πολλές οι πολυμελείς οικογένειες που ζουν σε συνθήκες ακραίας στέρησης. Ή στο ότι οι δαίμονες του πατέρα είναι τα ναρκωτικά. Ακόμα και στο ότι η μητέρα έχει προφυλακιστεί για «διακεκριμένη μαστροπεία». Προέχει το κοριτσάκι και να μην υπάρξει άλλο τέτοιο κοριτσάκι. Αλλωστε, είπαμε, τέτοια θέματα δεν προσφέρονται, ούτε επιτρέπεται να γίνονται αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης.

Μέχρι που η ανάγνωση του άρθρου του ευαίσθητου Α. Τσίπρα οδηγεί στην εξής καταπληκτική φράση: «Η πολιτεία τα τελευταία χρόνια είναι, καθώς φαίνεται απασχολημένη περισσότερο στην εμπορία ανθρώπων παρά στην προστασία τους. Ανήλικοι εργαζόμενοι σε συνθήκες γαλέρας»! Η καμπάνα χτυπάει. Ο πρόεδρος δεν νοιάζεται για «το κορίτσι του Κολωνού», που είναι «δικό μας». Νοιάζεται για την πολιτική εκμετάλλευση του κοριτσιού. Ενδιαφέρεται για τη συλλογική στοχοποίηση και πολτοποίηση όλων των αντιπάλων του. Οχι μόνο του πρωθυπουργού, της κυβέρνησης και όλης της Ν.Δ., αλλά και όλων των πολιτών (είναι βασικό στοιχείο της Πολιτείας). Ξαφνικά «Το κορίτσι του Κολωνού», που ήταν «όλων μας», γίνεται μόνο «δικό του παιδί»…

Η ολοκλήρωση της ανάγνωσης του κειμένου επιβεβαιώνει την καμπάνα που χτύπησε. Αλλά προκαλεί και μια στομαχική διαταραχή. Σταχυολογώ από το φλύαρο κείμενο: «Από το κράτος, από την εξουσία εκπορεύεται ένα κλίμα αγριανθρωπισμού και ηθικής έκπτωσης (…) προσλαμβάνεται από ένα μέρος της κοινωνίας ως κανονικότητα η προστασία του επίορκου, του κλέφτη που φορά κοστούμι, του άρπαγα, ακόμα και του βιαστή, αν διαθέτει ερείσματα στην εξουσία ή ασκεί εξουσία». Τους ζυγούς λύσατε! Αυτό που ήθελε να πει ο Α. Τσίπρας κρυμμένος πίσω από τις κακοποιημένες και άγουρες πλάτες του κοριτσιού το είπε.

Οπότε αλλάζει και η πίστα, παράγοντας πλήθος ερωτημάτων. (Η ανακατωσούρα επιμένει στο μεταξύ). Καλά, πώς κατάφερε σε ένα πραγματικά τραγικό θέμα το οποίο προκαλεί ομοθυμία, να βρει τρόπο να διχάσει; Πώς μπόρεσε να βάλει στην κρεατομηχανή τόσους πολλούς πολίτες και να βγάλει προς πώληση έναν τόσο σάπιο κιμά; Πόσο εύκολο το έχει να παρασύρεται στη χυδαιότητα και να απαιτεί κι από πάνω, να συμπαρασυρθούν μαζί του στο βούρκο όλοι; Κι εκεί να γίνει η γιορτή της δημοκρατίας, που είναι οι εκλογές; Δεν το έχει σε τίποτα. Ή μάλλον είναι η τελευταία του ελπίδα. Να γίνει πραγματικότητα αυτό που λέει ο θυμόσοφος λαός, «όλα τα γουρούνια έχουν την ίδια μούρη». Και κυλιούνται στη λάσπη.

Το ακόμα πιο τραγικό για τον Α. Τσίπρα, είναι ότι αναγκάζεται να ξανά γυρίσει από κει που άρχισε: Από το «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς. Το οποίο μέσα σε 4,5 χρόνια κατάφερε να το κάνει ανέκδοτο. Ολο το γονατογραμμένο κείμενο διατρέχεται από μια ακατάσχετη ηθικολογία. Οχι ηθική. Ηθικολογία. Η οποία διαχρονικά είναι το καταφύγιο των ανορθολογιστών, οι οποίοι στερούνται παντελώς επιχειρημάτων. Και από μανιχαϊσμό, «εμείς οι καλοί, οι άλλοι οι κακοί». Ο ορισμός της οπαδοποίησης και της αγέλης. Το «καραβάνι» που λέει και ο αψύς.

Ο Α. Τσίπρας με αυτό άρθρο έβαλε επισήμως την «πολιτική υπογραφή» του κάτω από το πιο χυδαίο χάσταγκ (#ΝΔ_Παιδεραστές) που έχει υπάρξει μετά την αθλιότητα της περιόδου 2011-2015. Το «μάλωμα» του αφελούς κ. Μαμουλάκη, όταν καρφώθηκε εξ αρχής υιοθετώντας το αποδεικνύεται προσχηματικό. Αλλά συνάμα και αποκαλυπτικό.

Καθώς όπως αποδεικνύεται από το πόνημα του Α. Τσίπρα, ο στόχος της Κουμουνδούρου, αυτός ήταν εξ αρχής: Να «σημαδευτούν» ως «παιδεραστές» και «βιαστές» μια ολόκληρη παράταξη κι όλοι οι πολίτες, οι οποίοι απεχθάνονται την τοξικότητα του ΣΥΡΙΖΑ και δεν τον ψηφίζουν.

Ολα είναι καθαρά και σαφή. Μια απορία μένει: Πιστεύει πραγματικά ο Α. Τσίπρας, ο οποίος κατά τα άλλα «τσακώνεται» με την «Ομπρέλα» για το αν πρέπει να στρίψει προς το Κέντρο αλλάζοντας ατζέντα ή αν πρέπει μείνει στον «ριζοσπαστισμό», ότι μπορούν να αποδώσουν τέτοιες χοντροκομμένες προσπάθειες;

Πιστεύει ότι επειδή το κτήνος, Η. Μίχος, ήταν μέλος της Ν.Δ. ο κόσμος θα «αγοράσει» το αφήγημα, ότι «όλοι τους είναι παιδεραστές, βιαστές και μαστροποί»; Δεν μπορεί να είναι τόσο αφελής. Τόσο απελπισμένος μπορεί να είναι. Αλλά όχι και τόσο αφελής, ώστε να πιστεύει, πως «Το κορίτσι του Κολωνού είναι δικό του». Γιατί δεν είναι.