Ετσι, ανέμελα και χαλαρά κατά το γνωστό του συνήθειο, αδιαφορώντας πλήρως για τις συνέπειες, έβαλε φωτιές στην ασχημάτιστη ακόμη ιταλική κυβέρνηση διατυμπανίζοντας τις εγκάρδιες κοινωνικές του σχέσεις με τον Πούτιν. Οχι σε ανύποπτο χρόνο, αλλά τώρα που ο Ρώσος ηγέτης είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος του (δυτικού) πλανήτη. Κανείς δεν έχει την αφέλεια να πιστεύει πως ο πρώην Καβαλιέρε δεν ήξερε τι πρόβλημα θα δημιουργήσει εξιστορώντας χαρωπά τις εγκάρδιες ευχές που αντάλλαξε με τον Πούτιν για τα 86α του γενέθλια.

Για τις 20 μπουκάλες βότκα που του έστειλε ο Ρώσος, τις ισάριθμες μποτίλιες με ιταλικό λαμπρούσκο που ταξίδεψαν ως ανταποδοτικό πεσκέσι στο Κρεμλίνο και τα αδελφικά μηνύματα που τις συνόδεψαν. Μία εκδοχή είναι ότι ο Σίλβιο το έχασε εντελώς. Δεν μπορείς αλλιώς να υπονομεύεις την ίδια τη χώρα σου όταν το Στέιτ Ντιπάρτμεντ καταγγέλλει ευθέως χρηματοδότηση ευρωπαϊκών κομμάτων από το Κρεμλίνο, με τον Σαλβίνι να μιλάει ενίοτε σαν τον Πεσκόφ και τους νέους προέδρους της ιταλικής Βουλής και Γερουσίας να έχουν βεβαρημένο παρελθόν.

Από τον Μπερλουσκόνι πήρε αποστάσεις ακόμη και το κόμμα του, Forza Italia, ενώ η εντολοδόχος πρωθυπουργός, Τζόρτζια Μελόνι, σοκαρίστηκε με τη στάση του. Τις τελευταίες μέρες οι δυο τους είδαν κι έπαθαν να τα βρουν στη μοιρασιά των υπουργείων, όπου στον Σίλβιο κατακυρώθηκαν περισσότερα και σπουδαιότερα από όσα δικαιολογεί το ποσοστό του (8%). Η αλήθεια είναι πως ο Μπερλουσκόνι δεν είναι ευκαιριακός φιλορώσος, αλλά πιστεύει βαθιά στην ανάγκη καλών σχέσεων Ρωσίας-Ε.Ε. (και Ιταλίας, βεβαίως βεβαίως). Απλώς το κάνει με το δικό του στιλ, βγάζοντας κρυφά απωθημένα και μην έχοντας πλέον να δώσει λογαριασμό σε κανέναν, πέρα από την Ιστορία.