Η πρωθυπουργική θητεία της Λιζ Τρας «απεβίωσε» από επιπλοκές του Brexit και όχι μόνο. Σε έξι χρόνια η χώρα έχει αλλάξει τέσσερις πρωθυπουργούς, όχι μέσα από εθνικές εκλογές αλλά μέσω αποπομπών/παραιτήσεων/διορισμών. Ο επόμενος ή η επόμενη ένοικος της Ντάουνινγκ Στριτ που θα διαδεχθεί την Τρας θα αναδειχθεί και πάλι από εσωτερικές διεργασίες.

Υπάρχει, βέβαια, και η περίπτωση -η επιθυμία του είναι δεδομένη- να επιστρέψει ο Μπόρις Τζόνσον, ο οποίος είχε εκλεγεί με την ψήφο 14 εκατομμυρίων Βρετανών. Σε αυτή την περίπτωση θα κατέχει το ρεκόρ του πρώτου πολιτικού που ψηφίστηκε από τους πολίτες, καταψηφίστηκε από τους βουλευτές του και επέστρεψε από εκείνους που τον έδιωξαν. Κάτι σαν τον Εγγλέζο που ανέβηκε ένα λόφο και κατέβηκε ένα βουνό, αλλά χωρίς τη χάρη και την ανεμελιά της ταινίας.

Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο μπερδεμένη, πολύ βρετανική και διόλου σταθερή. Οσα συμβαίνουν στην 5η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου μοιάζουν αστεία, αλλά φυσικά δεν είναι. Οι ισχυροί πολιτικοί κλυδωνισμοί δεν αφορούν μόνο στο εσωτερικό της χώρας αλλά και στις αγορές, οι οποίες έδειξαν τα δόντια και τη δύναμή τους στις πρώτες -και τελευταίες- ανακοινώσεις της Λιζ Τρας για τη φορολογία.

Αν και τις είχε διαφημίσει ως «θατσερικής έμπνευσης», ουσιαστικά ήταν ένας ιδεολογικός παραλογισμός. Οπως το περιγράφει έξοχα ο Σάιμον Τζένκινς στον «Guardian», ήταν πάνω από όλα «μια ιστορική στιγμή ειρωνείας, αφού οι δυνάμεις του ωμού καπιταλισμού επανέφεραν τους Τορις στα λογικά τους. Τους γονάτισαν». Την ώρα που η Ευρώπη φλέγεται από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και ταυτόχρονα παγώνει μπροστά σε ένα χειμώνα χωρίς να έχει λύσει το ενεργειακό ζήτημα, οι Βρετανοί αλλάζουν πρωθυπουργούς. Τι θα έλεγε άραγε η Θάτσερ, αν έβλεπε τους διαδόχους της; Ισως ότι, αν και όλοι την επέκριναν, εκείνη κατάφερε να κερδίσει όχι μία αλλά τρεις συνεχόμενες πρωθυπουργικές θητείες.