Ενα από τα συνηθισμένα βασανιστήρια ήταν να τους κρεμούν ανάποδα από τα πόδια και να τους αφήνουν έτσι για ώρες. Και ξύλο, πολύ ξύλο. Σε σημεία που να μη φαίνονται με την πρώτη ματιά. Αυτά στους άνδρες ομήρους. Στις γυναίκες, οι περιγραφές σταματούν. Οι αναφορές αυτές έχουν ιδιαίτερη σημασία και εδώ στα μέρη μας, όπου οι αναγνώστες των ελληνικών εφημερίδων έχουν το προνόμιο να απολαμβάνουν άρθρα-ύμνους στους μουλάδες του Ιράν και στις εκδηλώσεις του λαού της χώρας, που γιόρτασε αυθόρμητα την επέτειο της ιρανικής ισλαμικής «επανάστασης» κραδαίνοντας σημαίες της Χεζμπολάχ και της Χαμάς.

ΟΙ ΤΡΕΙΣ σκελετωμένοι άνδρες που αφέθηκαν ελεύθεροι έγιναν διά της βίας μέρος μιας σκηνοθετημένης παράστασης υποδειγματικής ταπείνωσης του ανθρώπου. Μέσα σε ένα αυστηρά πειθαρχημένο σκοτεινό σκηνικό, με τρομακτικούς ενόπλους να στέλνουν το μήνυμα ότι οι τρεις, όπως και όλοι οι άλλοι, σε αυτούς χρωστούν όχι το γεγονός ότι ελευθερώνονται, αλλά ότι ζουν ακόμα. Με το κούφιο βλέμμα του θανάτου, τα βαθουλωμένα μάγουλα και τα «χέρια σαν ραβδιά», όπως είπε η Αγγλίδα πεθερά του ενός, του Ελι Σαραμπί. Τον άνθρωπο που οι μασκοφόροι έβαλαν να λέει με την ξεψυχισμένη φωνή του ότι είναι χαρούμενος που επιστρέφει στη γυναίκα και τις δύο κόρες του, ενώ 16 μήνες πριν οι ίδιοι τις είχαν δολοφονήσει. Το έμαθε μετά, υποβασταζόμενος από συγγενείς του. Τις είχαν βρει αγκαλιασμένες -νεκρές- κάτω από ένα κρεβάτι στο σπίτι τους στο κιμπούτς. Είχαν κρυφτεί για να γλιτώσουν από τις σφαίρες των δολοφόνων των αμάχων. Οι εικόνες των τριών ομήρων, είπε ολόκληρη η Δύση, θύμισαν Αουσβιτς.

ΚΑΙ ΛΙΓΕΣ ημέρες πριν είχαν αφεθεί ελεύθερες τέσσερις γυναίκες. Μία από αυτές παραλίγο να λιντσαριστεί από Παλαιστινίους. Το άδειο από τον τρόμο βλέμμα της μαρτυρούσε ότι πέρασε πολλά στα χέρια των τεράτων, που δεν θα ξεχάσει ποτέ, όσο κι αν προσπαθήσει ή προσποιηθεί. Γυναίκες για τις οποίες δεν είδαμε κάποιες οργανωμένες διαμαρτυρίες για τα σεξουαλικά βασανιστήρια που υπέστησαν από τους επαγγελματίες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αλλά έτσι είναι. Αυτές είναι Εβραίες…