Ποιος ξέρει, μπορεί διαβάζοντας την ανάλυση του αρχηγού τους που αποφαινόταν πως ο κόσμος δεν έγινε καλύτερος μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, να εμπνεύστηκαν με τη σειρά τους για τα highlights της βραδιάς. Ανάμεσά τους και ένα χιουμοριστικό υποτίθεται στιγμιότυπο με φωτογραφία του εισβολέα Πούτιν και «λεζάντα» την υβριστική φράση κατά του Ελληνα πρωθυπουργού που προσπαθούν εδώ και καιρό τα τρολς του Διαδικτύου να μετατρέψουν σε σύνθημα. Οσο για τη δικαιολογία ότι η συγκεκριμένη σκηνή ήταν μέρος της σατιρικής παρουσίασης της Ελληνοφρένειας, είναι αυτό ακριβώς: δικαιολογία.

Κορωνίδα πάντως του Φεστιβάλ ήταν η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα. Γεμάτη με τα γνωστά κοινότυπα επιχειρήματα και διανθισμένη με ένα ακόμα: Την ανακάλυψη της σκοτεινής έννοιας της λέξεως «κυβερνήτης», την οποία όπως είπε, τελευταίος που την χρησιμοποίησε ήταν ο δικτάτορας Μεταξάς. Ετσι κατέληξε για μία ακόμα φορά στο γνωστό τροπάρι: «Η χώρα χρειάζεται πρωθυπουργό, όχι δικτάτορα». Δεν χρειάζεται να έχει κάποιος proficiency για να καταλάβει πως η λέξη κυβερνήτης (governor) δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από αυτό που σημαίνει η λέξη κυβέρνηση (government). Δεν σημαίνει τίποτα 80 ολόκληρα χρόνια μετά τον Μεταξά, εκτός αν συμβαίνουν δύο τινά: Πρώτον, αυτός που το λέει να είναι κολλημένος στο παρελθόν και να πασχίζει να ανασύρει εμφυλιοπολεμικές μνήμες και σκοτεινές εποχές του τόπου. Δεύτερον, αν κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια. Στην περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα ισχύουν και τα δύο.

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επενδύει πολιτικά στην πόλωση και στον διχαστικό λόγο, προσπαθεί να ξυπνήσει φαντάσματα του παρελθόντος και επιθυμεί διακαώς να ελέγξει τους αρμούς της εξουσίας. Με αυτή την τακτική αναρριχήθηκε στην εξουσία, με την ίδια τακτική την έχασε. Διότι εκτός από γερμανοτσολιάδες και τσιτάτα για την επάρατη δεξιά, δεν είχε τίποτα νέο να προτείνει. Το έργο λοιπόν το έχουμε ξαναδεί και δεν πουλάει πια. Ούτε καν με υβριστικά συνθήματα γραμμένα με κυριλλικό αλφάβητο.