Ο Π. Πολάκης φέρεται λοιπόν την ώρα της ακρόασης του κ. Δεμίρη να ζήτησε με τον γνωστό «πολιτικό ανδρισμό» που τον χαρακτηρίζει να δοθούν ΟΛΑ τα ονόματα των 15.000 παρακολουθήσεων που κάνει η ΕΥΠ. Δηλαδή, εν μέσω του πολέμου στην Ουκρανία και της «επιθετικής πολιτικής» του Πούτιν, που έχει αποσταθεροποιήσει κυβερνήσεις μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών (Γαλλία, Ιταλία, Μ. Βρετανία κ.λπ.) και διαρκούντος του υβριδικού πολέμου που έχει εξαπολύσει ο Τ. Ερντογάν εργαλειοποιώντας πάλι το μεταναστευτικό, ο κ. Πολάκης ζητάει να δοθούν ΟΛΑ τα ονόματα! Δηλαδή το κράτος να γίνει πιο «σουρωτήρι» απ’ όσο έγινε προχθές το απόρρητο της Επιτροπής Θεσμών. Και κυρίως να διαλυθεί εντελώς το σύστημα εθνικής ασφάλειας της χώρας. Καθώς όλες οι μυστικές υπηρεσίες φιλικών και εχθρικών χωρών θα μάθουν ποιους παρακολουθεί η ΕΥΠ. Μεγαλειώδης ανοησία, πρωτοφανής επιπολαιότητα, παντελής έλλειψη στοιχειώδους σοβαρότητας. Μόνο μένος, βουλιμία και δίψα για τη «δεύτερη φορά που θα είναι αλλιώς». Αδιαφορώντας, όπως και την «πρώτη φορά Αριστερά», για τις δραματικές συνέπειες.

Η κοντόφθαλμη και θολωμένη ματιά του Π. Πολάκη δεν του επιτρέπει να ξεφύγει από το εντελώς πρώτο επίπεδο. Σκέφτηκε π.χ. -εκτός από την τεράστια ζημιά που θέλει να πάθει η χώρα- τι θα γινόταν αν π.χ. κάποιοι άλλοι ζητούσαν (με το ίδιο ακριβώς «δικαιωματιστικό» σκεπτικό) να δοθούν και τα ονόματα των 14.000 παρακολουθήσεων που έγιναν επί των ημερών ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ.; Ψιλά γράμματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ και το «κριάρι του κοπαδιού» παίζουν τα ρέστα τους. Επιδιώκοντας συνειδητά πλέον την μπαχαλοποίηση και την αποσταθεροποίηση, όχι του Κ. Μητσοτάκη, αλλά της χώρας.

«Μυρίζουν αίμα» και πιστεύουν ότι βρήκαν τη χρυσή ευκαιρία να επιστρέψουν ακόμα και επί ερειπίων. Αλλωστε δεν το έκρυψαν ποτέ: Η κανονικότητα δεν είναι ευνοϊκή για την Αριστερά. Το αν απλώς προβάλλουν την επιθυμία τους στην πραγματικότητα μέλλει να αποδειχθεί. Κοντός ψαλμός αλληλούια. Βγάζουν μάτι όμως ο κυνισμός, η άγνοια κινδύνου, η ανευθυνότητα και το διχαστικό μένος που τους διακατέχει, εξαιτίας του μίσους που αισθάνονται. Και δεν είναι μόνο ο «αψύς». Εφτασε κοτζάμ καθηγητής του συστήματος να προτείνει δημοσίω, την ανάγκη «να καταργηθεί η ΕΥΠ» και να «ιδρυθεί νέα υπηρεσία πληροφοριών». Προτείνοντας και το εξής καταπληκτικά επιστημονικό και σοβαρό: «Κι αφού μαζί καταργηθούν όλες οι οργανικές θέσεις της (σ.σ. της ΕΥΠ), οι υπάλληλοί της δεν θα προστατεύονται από τη μονιμότητα και θα μπορούν να απολυθούν»!!! Κι έτσι ενδεχομένως, λέω, να αξιοποιηθούν τα στελέχη της «δεύτερης σχολής δικαστών» που θέλει να δημιουργήσει ο «μαχαλόμαγκας των Σφακίων».

Ο λόγος για τον καθηγητή Ακρίτα Καϊδατζή, ο οποίος διετέλεσε γ.γ. της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. και πρόεδρος του Νομικού Γραφείου της Γ.Γ. της ίδιας κυβέρνησης. Είναι προφανές ότι οι αυτοί οι άνθρωποι ούτε ξέρουν -ούτε ίσως θέλουν- πώς να δημιουργηθεί ένα ισχυρό σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος, το οποίο σέβεται τους θεσμούς και αγωνιά για τη διαρκή θεσμική ενίσχυσή του. Νοιάζονται μόνο για την επιστροφή στον κρατικό κορβανά. Μια επιστροφή που θυμίζει την αναζήτηση της χαμένης Ατλαντίδας. Αλλά η ελληνική κοινωνία οφείλει ένα μεγάλο ευχαριστώ και στον κ. Πολάκη και στον κ. Καϊδατζή. Ομολογούν με ειλικρίνεια τι έχουν στο μυαλό τους και τι επιδιώκουν. Ούτως ώστε όλοι να ξέρουν όταν ψηφίζουν.

ΑΙΧΜΗ

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΟΥ Ν. ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗ

Είναι απολύτως κατανοητή, δικαιολογημένη και σεβαστή η διακαής προσπάθεια του Ν. Ανδρουλάκη να ριχτεί άπλετο φως στην παρακολούθησή του. Και είναι απαίτηση του κάθε δημοκρατικού πολίτη αυτή η υπόθεση να διερευνηθεί και εφόσον διαπιστωθούν παρανομίες και υπάρχουν ευθύνες, να αποδοθούν εις το ακέραιο. Θεμιτή -ως ένα σημείο- είναι και η προσπάθεια του Ν. Ανδρουλάκη μέσω αυτή της υπόθεσης να επιχειρήσει να ενισχύσει τη δική του θέση, όπως και του κόμματός του.

Εκεί που θολώνει η εικόνα είναι όταν μια θεσμική προσπάθεια διαπλέκεται με τις κραυγαλέες επιδιώξεις ενός άλλου κόμματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και καιρό, μη έχοντας να πει το παραμικρό για την πραγματικότητα και τα προβλήματά της, έχει επιδοθεί σε μια λυσσαλέα προσπάθεια να πείσει ότι ζούμε σε χούντα. Κάτι που δεν πιστεύει ούτε το σύνολο των δικών του ψηφοφόρων. Οποιαδήποτε έμμεση ή άμεση, ηθελημένη ή ακούσια στήριξη σε αυτή τη δόλια προσπάθεια ενός τοξικού κόμματος συνιστά πολιτικό πρόβλημα.

Κι αυτό αποτυπώνεται και στα όσα γίνονται στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ. Ολοι ομονοούν ότι πρέπει να χυθεί άπλετο φως και στη δραστηριότητα της ΕΥΠ και τη χρήση του Predator, αλλά είναι πολλοί εκείνοι που δεν θέλουν τη «συριζοποίηση» του ΠΑΣΟΚ. Ούτε το «δέσιμο» του ΠΑΣΟΚ στο χαλασμένο άρμα του Α. Τσίπρα. Οπως δεν είναι λίγοι κι εκείνοι που βλέπουν τη χρυσή ευκαιρία να συμπορευτούν με τον ΣΥΡΙΖΑ και να προσχωρήσουν στο κενό μέχρι τώρα αφήγημα της «προοδευτικής διακυβέρνησης». Πάνω απ’ όλα υπάρχει η εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ, η οποία επίσης είναι διχασμένη ως προς τον πολιτικό προσανατολισμό που πρέπει να έχει το κόμμα. Οι περισσότεροι ψηφοφόροι ή φερόμενοι πρόθυμοι να γίνουν ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛ. του Ν. Ανδρουλάκη παραμένουν σταθερά προσανατολισμένοι στον ορθολογισμό, στη θεσμικότητα, στον πατριωτισμό και την πολιτική σταθερότητα. Και είναι περισσότεροι απ’ όσους κινούνται με αμιγώς «αντιδεξιά» ελατήρια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ απροκάλυπτα δημιουργεί την εικόνα ότι το «μέτωπο» έχει γίνει. Ο ίδιος ο Ν. Ανδρουλάκης, μιλώντας χθες στην Κ.Ο. του κόμματός του, πήρε σαφείς αποστάσεις απ’ αυτήν τη «λαθραία εικόνα», την οποία προσπαθεί εναγωνίως να δημιουργήσει η απελπισμένη Κουμουνδούρου.

Ομως οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές. Και στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ. Οι πρόθυμοι νεροκουβαλητές του Α. Τσίπρα είναι και λίγοι και φθαρμένοι. Ο Ν. Ανδρουλάκης εκλέχθηκε με σημαία του την «πολιτική αυτονομία», το νέο και τον μεταρρυθμιστικό εκσυγχρονισμό. Δεν έχει συμπληρώσει ακόμα ένα χρόνο στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Και μπορεί να μην εκτίναξε τα ποσοστά του κόμματός του, αλλά γέμισε αρκετά τον «εκλογικό κουβά» του, κατοχυρώνοντας με άνεση την τρίτη θέση και διεκδικώντας με αξιώσεις -υπό προϋποθέσεις- ρόλο του ρυθμιστή. Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ο 43άρης Ν. Ανδρουλάκης θα δώσει μια κλοτσιά, χύνοντας μέρος του περιεχομένου του «εκλογικού κουβά» που δημιούργησε και προκαλώντας σοβαρές περιπέτειες στο κόμμα του. Οσοι γνωρίζουν τα τεκταινόμενα εντός της Χ. Τρικούπη ανησυχούν. Γιατί ενδεχόμενες «άγαρμπες» κινήσεις μπορεί να οδηγήσουν ακόμα και στη διάσπαση του ΠΑΣΟΚ.

Και η χώρα χρειάζεται ισχυρά κόμματα, με προγραμματικό λόγο, με καθαρές και τεκμηριωμένες προτάσεις, πρόθυμα να συμμετέχουν στην προκοπή της χώρας και στην αμυντική ενίσχυσή της.