Πάμε από την αρχή. Η απόσυρση Πολάκη από την ομάδα υποψήφιων αρχηγών του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί κενό στερώντας από τις 90.000 των γραμματιζούμενων που τον ακολουθούν στα social να μείνουν χωρίς περιεχόμενο οι προτροπές τους: «Φόρτσα, αρχηγάρα». Αλλά η «αρχηγάρα» είναι τώρα απασχολημένη κάνοντας πόλεμο στο ΦΕΚ του ΣΥΡΙΖΑ, την «Αυγή» και στα golden boys της. Δεν είναι ικανοποιημένος από τη διείσδυση που σημειώνει η εφημερίς στο αναγνωστικό κοινό; Ο καβγάς στήθηκε για τους «χαρακτηρισμούς» που ξεστόμισε ο Πολάκης «καλλιστεία και lifestyle», τους οποίους ο Ραπανάκης, διευθυντής της «Αυγής», αποκάλεσε «αθλιότητες», θεωρώντας ότι ήταν σεξιστικοί υπαινιγμοί κατά Αχτσιόγλου.
Αλλά είναι πια «αργά για δάκρυα, Στέλλα», όταν αναφέρεται κάποιος στο πολιτικό λεξιλόγιο του Πολάκη. Το ζήτημα είναι ότι δεν πέρασαν και δύο προεκλογικοί μήνες που ο τέως χρησιμοποίησε «καλλιστεία και lifestyle» να απαξιώσει τη Νέα Δημοκρατία. Απορία: Τότε γιατί δεν εξανέστη ο Ραπανάκης και εξανίσταται τώρα, που τα είπε ο κόπι πάστε του;
Στόχος του Μασκ: Τα εργασιακά δικαιώματα
Η απόφαση του Πολάκη να μη διεκδικήσει την ηγεσία στον ΣΥΡΙΖΑ προφανώς δεν πάρθηκε εν θερμώ. Από ό,τι αντιλαμβάνομαι, η δήλωση αποχής του δεν ήταν από σεβασμό -κάτι να λέμε τώρα- στον τέως που «παραμέρισε για να περάσει το νέο κύμα». Πιθανόν να σκέφτηκε ότι ο ίδιος δεν είναι νέο κύμα, αλλά με ρίζες βαθιές στην «Αυριανή» της δεκαετίας του ’80.
Ετσι, κατέληξε στην πεσιμιστική σκέψη ότι, αν δεν σηκώσει δικό του «κύμα» οπαδών στις εκλογές που να εξελιχθεί σε τσουνάμι για να τον αναδείξει ηγήτορα, κινδυνεύει να υποστεί το «Αραία, αραία, να φαινόμαστε καμιά τριανταρέα». Ονειδος δηλαδή. Αφήστε που μια αποτυχία τέτοιου μεγέθους θα τον έκανε να υποβιβαστεί αυτόματα σε στέλεχος β’ σειράς. Τουλάχιστον, τώρα διατρανώνει ότι δεν παίρνει μέρος σε «καλλιστεία» -πού να κάνει δίαιτα και να τρέχει για γυμναστικές- ή να διαγκωνίζεται για το lifestyle, πράγμα που θα απαιτούσε να ράψει κοστουμιά -sur mesure- για να σταθεί πλάι στην κομψή κ. Αχτσιόγλου.
Δεν ξέρω αν ο Παυλάρας έχει υπολογίσει ότι, από τη στιγμή που απέχει από τα μαρμαρένια αλώνια, πιθανότατα να υποστεί και το ανάλογο κόστος από τη νέα ηγεσία. Το ζήτημα είναι να μην εισπράξουμε κι εμείς… κόστος. Δεν μας φτάνει που χάσαμε τον τέως;