Η δουλειά του Τάκη Θεοδωρικάκου ανήκει στην κατηγορία των επικίνδυνων αποστολών, αφού ούτε μαγικά ραβδιά υπάρχουν ούτε θα αποτελεί νίκη αν ο τελικός στόχος επιτευχθεί με τον ακρωτηριασμό της αγοράς. Η ευημερία των πολιτών και η ισορροπημένη οικονομική ανάπτυξη της χώρας δεν είναι αντίπαλοι των επενδύσεων, του εμπορίου ή της δημοσιονομικής ισορροπίας. Από την ίδια πλευρά των χαρακωμάτων βρισκόμαστε όλοι, αλλά με ένα προαπαιτούμενο: Να λειτουργεί σωστά ο ανταγωνισμός και να μην κερδοσκοπούν οι επιχειρήσεις πατώντας σε υπαρκτά προβλήματα της δικής τους εφοδιαστικής αλυσίδας.

Την περασμένη εβδομάδα κυριάρχησε στην επικαιρότητα το θέμα των ιλιγγιωδών αυξήσεων στα ασφάλιστρα υγείας. Κάποιοι είπαν γιατί να ασχοληθεί το υπουργείο Ανάπτυξης με το πρόβλημα 250.000 πολιτών που έχουν μακροχρόνια ασφαλιστικά συμβόλαια, τα λεγόμενα «ισόβια». Κάνουν λάθος αν νομίζουν ότι πρόκειται για έχοντες και κατέχοντες ή ότι αφορά μόνο τον τομέα της Υγείας. Οι πραγματικά πλούσιοι δεν έχουν ανάγκη την ιδιωτική ασφάλιση για να νοσηλευτούν ούτε για να ξαναφτιάξουν το σπίτι τους ύστερα από ένα καταστροφικό συμβάν ούτε για να σπουδάσουν τα παιδιά τους.

Οι πλούσιοι δεν αγωνιούν μήπως αυξηθούν τα ασφάλιστρα 15%, γιατί πολύ απλά μπορούν να τα πληρώσουν. Αφορά όσους πληρώνουν ιδιωτική ασφάλιση από το υστέρημά τους, γιατί θέλουν το δικό τους προσωπικό «μαξιλάρι ασφαλείας» έναντι του απροόπτου. Ταυτόχρονα αφορά χιλιάδες νοικοκυριά που θέλουν αλλά δεν μπορούν να πληρώσουν μια συμπληρωματική ασφαλιστική κάλυψη.

Η βασική αρχή που ξεχνούν όσοι απορρίπτουν καθολικά τις ασφαλιστικές εταιρίες είναι ότι οι υπηρεσίες τους αφορούν πρωτίστως τους φτωχούς. Αλλά εδώ το ξέχασαν οι ίδιες οι ασφαλιστικές, που από τη μία θέλουν να αυξήσουν την ασφαλιστική διείσδυση στην Ελλάδα και να σβήσουν από τη συλλογική μνήμη το φιάσκο της Ασπίς, αλλά από την άλλη ζητούν ασφάλιστρα λες και χρεώνουν υπηρεσίες υπερπολυτελούς Airbnb. Ομως, δεν γίνεται να έχουν και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο, ειδικά μάλιστα μετά τα κίνητρα, τα πρώτα ύστερα από χρόνια, που έδωσε η Πολιτεία με τον ΕΝΦΙΑ για τα ασφαλισμένα κτίρια και την απαλλαγή του φόρου από τα ασφάλιστρα υγείας ανηλίκων.

Η παρέμβαση του υπουργείου Ανάπτυξης, που φρενάρει τις αυξήσεις, αλλάζει τον τρόπο υπολογισμού των ασφαλίστρων και υποχρεώνει τις ιδιωτικές κλινικές να δημοσιοποιούν τους τιμοκαταλόγους τους, ήταν μια αναγκαία ρύθμιση πριν απορρυθμιστεί εντελώς η αγορά. Το ίδιο αναγκαίες ήταν και είναι όλες οι προηγούμενες παρεμβάσεις, όπως και όσες ακολουθούν με τελικό στόχο να φθάσει το όφελος στην τσέπη του καταναλωτή. Διότι δημοσιονομική ανάπτυξη των αριθμών χωρίς προσωπική ευημερία των πολιτών δεν υπάρχει. Οπότε ναι, επικίνδυνη αποστολή, αλλά όχι αδύνατη.