Και αυτό είναι καλό, πολύ καλό, διότι μπορεί η γιορτή της Δημοκρατίας να είναι οι εκλογές, όμως υπάρχουν και τα προεόρτια και σε αυτά εντάσσεται η σύνθεση των ψηφοδελτίων των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου. Διότι από εκεί θα εκλεγούν οι 300 του Ελληνικού Κοινοβουλίου κατ’ εντολήν και στην υπηρεσία του ελληνικού λαού.

Ας σκεφτούμε λοιπόν λίγο διαφορετικά και ας μην προτρέχουμε να υποτιμούμε ή να βάζουμε κουτάκια και ταμπέλες σε εκείνες και εκείνους που θα διεκδικήσουν την ψήφο μας. Για παράδειγμα, υποστηρίζουν κάποιοι πως δεν πρέπει να κατεβαίνουν στην πολιτική ηθοποιοί και τραγουδιστές, ότι δεν έχει καμία δουλειά ένας ποδοσφαιριστής ή ένας μπασκετμπολίστας στη Βουλή, ότι ο ένας είναι πολύ πλούσιος και ο άλλος πολύ φτωχός, ίσως κιόλας να είναι πολύ νέος ή απαγορευτικά ηλικιωμένος. Ομως, αν δεχθούμε ότι τα πολιτικά κόμματα υπάρχουν για να υπηρετούν την κοινωνία των πολιτών, τότε τα άτομα που επιλέγουν για υποψηφίους και, άρα, εν δυνάμει βουλευτές, πρέπει να προέρχονται από αυτήν σε όλες τις εκφάνσεις της.

Καλλιτέχνες, αθλητές, δικηγόροι, γιατροί, αγρότες, παρουσιαστές τηλεόρασης, καθηγητές, οικοδόμοι, επιστήμονες, όλοι ανεξαιρέτως επαγγελματικής ιδιότητας, εκπαίδευσης ή οικονομικής δυνατότητας μπορούν να θέσουν υποψηφιότητα. Η αναγνωρισιμότητα δεν είναι προσόν, αλλά ούτε και εμπόδιο. Αρκεί οι υποψήφιοι βουλευτές να εξηγήσουν «γιατί», «πώς» και «τι». Η επάρκεια (ή ανεπάρκεια) κάποιου να πολιτευτεί δεν συνδέεται με αυτό που βιοπορίζεται, ούτε εξυπακούεται ή αποκλείεται από τον αριθμό των πτυχίων. Ναι, τα προσόντα ασφαλώς και είναι βοηθητικά, διότι αυτή η χώρα χρειάζεται, εκτός από καλούς πολιτικούς, και καλούς τεχνοκράτες. Ομως, περισσότερο από όλα, χρειάζεται ανθρώπους που αξίζουν. Πολίτες που να πιστεύουν βαθιά μέσα τους ότι μπορούν να προσφέρουν στο κοινό γίγνεσθαι, που δεν θα εκμεταλλευτούν τη θέση τους, δεν θα κάνουν κατάχρηση εξουσίας.

Το εκλέγειν και το εκλέγεσθαι είναι σοβαρή υπόθεση. Πολύ σοβαρή για να εξαντλείται πριν καν ξεκινήσει.