Γνώριζαν ότι από την ελληνική πλευρά υπήρχαν μικρά μονόχωρα βυζαντινά εκκλησάκια και είχαν αποφασίσει να τα φωτογραφίσουν. Ο σκοπός τους, φυσικά, δεν ήταν να ανταγωνιστούν την από κει πλευρά, όπου τα τζαμιά με τους μιναρέδες τους κάνουν μια… κουρτίνα στο ποτάμι. Εφθασαν στην Αλεξανδρούπολη κι ένας γνωστός τους συνοριοφύλακας, που έτυχε να μην έχει βάρδια, και ξέρει άριστα την περιοχή, προθυμοποιήθηκε να τους συνοδεύσει. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες που δεν είναι καθόλου κολακευτικές για το πώς οι Τούρκοι έγραφαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τις διεθνείς δεσμεύσεις που υπάρχουν σχετικά με τα συγκεκριμένα σύνορα. Θα αναφερθώ, όμως, σε δύο πράγματα τα οποία μας είχαν προκαλέσει οδύνη.

Το πρώτο ήταν πως η ελληνική όχθη παρουσίαζε πλήρη εικόνα εγκατάλειψης. Ο καλαμιώνας ήταν τόσο πυκνός που δεν επέτρεπε, με κανέναν τρόπο, την πρόσβαση σε κάποιον που θα ήθελε να περπατήσει στην όχθη. Αλλά δεν ήταν μόνον αυτό. Κάποια κτίσματα ψαράδων, τα οποία έμοιαζαν εγκαταλελειμμένα, είχαν σχεδόν ερειπωθεί. Και πάνω στις σκεπές τους υπήρχε ένα απομεινάρι ελληνικής σημαίας σε κουρέλια. Τα βυζαντινά εκκλησάκια που οι τρεις αρχαιολόγοι ήθελαν να φωτογραφίσουν, ακόμη κι αν υπήρχαν, ήταν αδύνατον να τα βρουν, καθώς αγριόχορτα, κισσός, βάτα και καλαμιές είχαν πνίξει τα πάντα. Φυσικά, δεν υπήρχε καμία φύλαξη, ούτε και φυλάκιο.

Από την απέναντι πλευρά βλέπαμε να υπάρχει στο φρύδι της όχθης, ένας καλοστρωμένος, με άσφαλτο, δρόμος και επάνω του να πηγαινοέρχονται στρατιωτικά οχήματα ακόμη και μικρά τεθωρακισμένα. Φυλάκια σε κάθε τριάντα μέτρα με οπλισμένους στρατιώτες. Αλλά πες ότι αυτά δεν μας κίνησαν την περιέργεια. Εκείνο που φαινόταν παράξενο ήταν πόσα μικρά ταχύπλοα ήταν τραβηγμένα στην όχθη και πόσο εξαιρετικά σχεδιασμένα ήταν τα ξύλινα ντεκ, δίκην αποβάθρας, που υπήρχαν. Και δεν ήταν μόνον αυτά. Στο κατάστρωμά τους υπήρχαν όγκοι τετράγωνοι καλοσκεπασμένοι. Δεν χρειαζόταν να είναι κανείς μάντης, ούτε καν να έχει υπηρετήσει στο στρατό για να αντιληφθεί ότι κάτω από το περιτύλιγμα υπήρχαν ξύλινα κουτιά με όπλα. Αραγε, τα γνώριζε όλα αυτά, αυτό το καλό παιδί, ο συνεταίρος του Τσίπρα που εμφανιζόταν ως γενναίος υπουργός Εθνικής Αμυνας;

Από τότε, παρόλο που έχω βρεθεί στην Αλεξανδρούπολη αρκετές φορές, δεν βρήκα το χρόνο να κατεβώ στο ποτάμι. Ωστόσο, μαθαίνω από τους φίλους μας εκεί, ότι αν θελήσουμε να το ξανανέβουμε, ως τον Αίνο, θα αντιληφθούμε τι σημαίνει κυβέρνηση Μητσοτάκη και Εθνική Αμυνα, από εκείνη του Τσίπρα. Υποθέτω την ίδια πληροφόρηση έχει και ο απέναντι απειλών, νύκτωρ, επίσκεψη…