Ο μανιακός ψυχίατρος του Μαγδεμβούργου γεννήθηκε Σαουδάραβας, στην κοιτίδα του Ισλάμ, με ένα σκληρό ταυτοτικό αποτύπωμα, που θέλει κότσια για να το απαρνηθείς. Ως «εξωμότης» όχι τόσο της θρησκείας του, όσο του αντι-ουμανιστικού και ανελαστικού τρόπου ζωής που αυτή επιβάλλει (συχνά διά των δημοσίων εκτελέσεων και ραβδισμών), δικαιούμαστε να υποθέσουμε ότι βασανιζόταν από επώδυνες εσωτερικές συγκρούσεις. Εχουμε ακούσει ιστορίες για «Εβραίους ναζί» και «μαύρους ρατσιστές», αλλά το να γίνει ένας Αραβας οπαδός της AfD και υπέρμαχος πρακτικά των ιδεών του Γάλλου ακροδεξιού Ερίκ Ζεμούρ, δύσκολα αφομοιώνεται.

Οπως επίσης δεν χωνεύεται εύκολα η εικόνα ενός τζιχαντιστή (σ.σ. «Μια φορά τρομοκράτης, πάντα τρομοκράτης», σημείωσε στα «Νέα» ο αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας Θρησκευμάτων στο ΕΚΠΑ, Μιχάλης Μαριόρας), όπως ο Αμπού Μοχάμεντ αλ Γκολάνι, κατά κόσμον Αχμέντ Χουσεΐν αλ Σαράα, που από συμμαχητής των αποκεφαλιστών του ISIS μετατράπηκε εν μία νυκτί σε… προστάτη των χριστιανών της Συρίας.

Οι περιπτώσεις, βέβαια, του Σαουδάραβα και του Σύρου είναι διαφορετικές. Ο ένας απλώς «λάλησε», ενώ ο άλλος υποδύεται έναν κόντρα ρόλο, πιθανόν με ημερομηνία λήξης. Αυτό που τους ενώνει είναι η γενικευμένη αίσθηση ότι τίποτα στον κόσμο δεν είναι πια σταθερό και κανείς δεν μπορεί να εμπιστευτεί κανέναν-συμπεριλαμβανομένου του εαυτού του. (Ούτε καν οι γονείς τα παιδιά και το αντίστροφο, όπως αποδεικνύουν τα φρικτά οικογενειακά δράματα που ζούμε τελευταία στην Ελλάδα).

Ας το πάρουμε απόφαση. Κανείς από τους 8,5 δισεκατομμύρια κατοίκους του πλανήτη, από τον Ελον Μασκ ως τον πιο εξαθλιωμένο σκηνίτη της Σιέρα Λεόνε ή του Μαλάουι, δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι σίγουρος για το τι ξημερώνει στον ίδιο, στους αγαπημένους του, στη χώρα του και την ανθρωπότητα. Κι όποιος βαυκαλίζεται με «κανονικότητες» και «σταθερότητες» ζει σε άλλον πλανήτη.