Η απάντηση μάλλον κρύβεται στην ανθρώπινη φύση, που αρέσκεται να εξωραΐζει τη σκληρή πραγματικότητα. Οσο σκληρότερη είναι η τελευταία τόσο μεγαλύτερη και η πέραση των fake news. Οχι μόνο του Διαδικτύου και των «περιθωριακών» social media, όπως θέλουν να πιστεύουν οι περισσότεροι, αλλά ακόμη και «θεσμικών» ΜΜΕ, που διαμορφώνουν την παγκόσμια κοινή γνώμη. Ο «κορμοράνος του Περσικού» και τα «πυρηνικά του Σαντάμ» δεν είναι και τόσο «πασέ».

Πρόσφατα, η απόμαχος Ανγκελα Μέρκελ, σε μια κρίση ειλικρίνειας, αποκάλυψε πως οι Δυτικοί δεν σκόπευαν να εφαρμόσουν ποτέ τη Συμφωνία του Μινσκ του 2014, αλλά κέρδισαν με αυτήν χρόνο για να ολοκληρώσουν την περικύκλωση της Ρωσίας και να της επιτεθούν.

Το ότι ο Πούτιν έκανε το λάθος(;), εξωθήθηκε(;), να επιφέρει το πρώτο πλήγμα δεν αλλάζει τον πυρήνα του δυτικού σχεδιασμού. Από την άλλη πλευρά, τα ψέματα των Ρώσων για αστραπιαία-συντριπτική νίκη επί των Ουκρανών, όπως και των Κινέζων για ανώδυνη κοινωνικά και υγειονομικά εξουδετέρωση του κορονοϊού, είχαν κοντά ποδάρια. Επιστρέφοντας τώρα στις δικές μας εκλογές, διαπιστώνουμε ότι για πρώτη φορά σχεδόν όλες οι παρατάξεις είναι φειδωλές σε μιμήσεις του Πινόκιο. Από τη μια ο κόσμος είναι ψυλλιασμένος και από την άλλη ο Μεγάλος Αδελφός των Βρυξελλών δεν επιτρέπει ούτε το κατά συνθήκη εθιμικό, προεκλογικό ψεματάκι.

ΥΓ.: Το ερέθισμα για το σημερινό κομμάτι ήταν ένα άρθρο της «Wall Street Journal» αναφορικά με τον υπερπληθωρισμό κινηματογραφικών παραγωγών για τον Πινόκιο, παρότι ακόμη και οι θαυμαστές του είδους έχουν μπουχτίσει από την επανάληψη. Από το πρώτο κλασικό φιλμ της Disney το 1940, έχουν γυριστεί καμιά… πενηνταριά ταινίες για τον Πινόκιο, με τον οποίο ασχολήθηκαν φέτος ο Τομ Χανκς, ο Ρόμπερτ Ζεμέκις και ο Γκιγιέρμο ντελ Τόρο! Κόλλημα κι αυτό…