Εδώ και μήνες παρακολουθούμε ένα μπαράζ δηλώσεων, διαρροών, σχεδίων και σεναρίων για την ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης και την αντιμετώπιση της εξωφρενικής αύξησης της τιμής του φυσικού αερίου, και ακόμα δεν έχουν συμφωνήσει.

Μέχρι στιγμής, το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να δικαιολογούν τον τίτλο ενός γραφειοκρατικού Βυζαντίου, στο οποίο όμως οι γραφειοκράτες δεν είναι άβουλοι γραμματείς, αλλά ισχυροί ηγέτες που δεν μπορούν να συμφωνήσουν ποιο είναι το καλό των Ευρωπαίων πολιτών. Ο καθένας ξέρει τι συμφέρει τους Γερμανούς, τους Γάλλους, τους Ισπανούς ή τους Ελληνες, αλλά όταν η κουβέντα φτάνει στο διά ταύτα μιας κοινής ευρωπαϊκής λύσης, τότε γυρίζει ο καθένας στη γλώσσα του και χάνονται στη μετάφραση.

Το σίριαλ το έχουμε ξαναδεί. Οι Γερμανοί αντιστέκονται στην πιο δαπανηρή, αλλά επωφελή για τους πολίτες λύση, οι Γάλλοι προσπαθούν να συμβιβάσουν Βόρειους και Νότιους, αλλά με το μάτι στο εσωτερικό της χώρας τους, Ισπανοί και Πορτογάλοι τραβούν τον δικό τους δρόμο διά της ιβηρικής συμμαχίας και στις Βρυξέλλες συσκέπτονται. Και αφού πλέον ο χειμώνας πλησιάζει και οι ενεργειακές ανάγκες των Ευρωπαίων πολιτών θα εκτοξευτούν, αποφάσισαν να κάνουν κάτι. Μετά από επτά ολόκληρους μήνες από την πρόταση του Ελληνα πρωθυπουργού για επιβολή πλαφόν στο φυσικό αέριο και αποσύνδεση των τιμών του με αυτές του ρεύματος, ξαφνικά τώρα η Κομισιόν αρχίζει να ευθυγραμμίζεται. Βέβαια, ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες, και αυτές θα τις μάθουμε στις 14 Σεπτεμβρίου.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η κατάσταση αυτή αποδεικνύει ακόμα μια φορά πόσο άκαιρη είναι η συζήτηση που άνοιξε για την κατάργηση του βέτο στην Ε.Ε. Αν κάτι τέτοιο προχωρούσε, τότε αυτομάτως οι χώρες με τη μεγαλύτερη πολιτική επιρροή, οικονομική δύναμη και πληθυσμό θα επέβαλαν τις απόψεις τους στις λιγότερο ισχυρές. Η κατάργηση του βέτο ήταν κακή ιδέα την εποχή της οικονομικής κρίσης, και παραμένει το ίδιο. Δεν είναι η έλλειψη ομοφωνίας που μπλοκάρει τις αποφάσεις, είναι η έλλειψη αλληλεγγύης.