Εν τω μεταξύ, ο Πούτιν φοβερίζει με τα πυρηνικά, που η ρίψη τους θα σήμαινε και την έναρξη του Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου, πολλώ δε μάλλον όταν στις ρωσικές δυνάμεις συγκαταλέγονται εκείνες της Β. Κορέας και τα υλικά από το Ιράν. Ο Μπάιντεν, στα στερνά της εξόδου του, θυμήθηκε να είναι και… πολεμοχαρής.

Τη δήλωση του Ζελένσκι ότι η χώρα του θα διεκδικήσει και εδάφη της Κριμαίας, μέσω των διπλωματικών διαπραγματεύσεων, την είδαν πολλοί με συμπάθεια, αλλά κανείς στα σοβαρά. Ειδικά εμείς, έχοντας την εμπειρία για το τι έχει κερδίσει η Κύπρος στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και πόσο σοβαρά λαμβάνει υπ’ όψιν της η Τουρκία -με κατοχή του 36,7% των εδαφών της Κύπρου- τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, καταλαβαίνουμε και την απελπισία του Ζελένσκι. Φυσικά, η επιστροφή της Κριμαίας στην Ουκρανία, που ήταν ένας από τους στόχους του, μάλλον δεν έχει τύχη. Μετά την ολική καταστροφή και τόσα θύματα, σε ποιο τραπέζι διαπραγμάτευσης θα τεθεί προς συζήτηση η απελευθέρωση της Κριμαίας…

Υπάρχουν πάντα οι αισιόδοξοι αναλυτές, οι οποίοι κρίνουν ότι πλησιάζει το τέλος του πολέμου. Γι’ αυτό και οι δύο εμπόλεμοι επιχειρούν να κερδίσουν περισσότερα. Σίγουρα όποιος έχει κατακτήσει καλύτερες θέσεις στα πεδία μπορεί να κρατήσει και «κάτι» περισσότερο.

Ο Τραμπ έχει αποδείξει ότι είναι αποφασιστικός. Κάποιοι ελπίζουν ότι δεν θα αφήσει όλη την «πίτα» στον Πούτιν. Κάποιοι άλλοι ότι δεν θα είναι καλό μήνυμα προς τους συμμάχους των ΗΠΑ αν ο Τραμπ απαιτήσει την απόσυρση της Ουκρανίας από τα… εδάφη της, εφαρμόζοντας το μήνυμά του «Πρώτα η Αμερική». Επομένως θα εκληφθεί και ως πρώτη ένδειξη το πώς το εννοεί.

Για την ώρα, ακόμη και η μελλοντική παρουσία του Τραμπ στον Λευκό Οίκο λειτουργεί σαν το σκιάχτρο στις αμερικανικές φυτείες του καλαμποκιού το 1779…