Οι διπλωμάτες της παλιάς σχολής αγαπούν τη δημιουργική ασάφεια και τις μακρόσυρτες διαδικασίες. Ακροπατάνε να μη σπάσουν τα αβγά και δεν τους πειράζει να κληροδοτήσουν το πρόβλημα στον επόμενο, αρκεί να μην ανατιναχτεί στη βάρδια τους (ρωτήστε τους αμέτρητους ειδικούς απεσταλμένους του ΟΗΕ για το Κυπριακό).

Ο Τραμπ δεν είναι αυτής της λογικής. Θέλει να λύνονται τα προβλήματα «εδώ και τώρα», στη διάρκεια αυτής της ζωής, αποκομίζοντας το μεγαλύτερο δυνατό όφελος βάσει της τέχνης της διαπραγμάτευσης, «Αrt of the Deal», όπως ονόμασε το βιβλίο του.

Τη Δευτέρα ο Τραμπ δήλωσε ωμά ότι ως αντάλλαγμα για την οικονομική βοήθεια στην Ουκρανία θέλει τα πολύτιμα ορυκτά και τις σπάνιες γαίες της, αξίας 500 δισ. δολαρίων. Ο Ζελένσκι απάντησε ότι το συζητάει και την Τετάρτη ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών, Σκοτ Μπέσεντ, μετέβη στο Κίεβο για τα περαιτέρω. Δήλωσε ορθά-κοφτά ότι μια συμφωνία για τα ορυκτά (mineral deal) θα συνιστούσε «ασπίδα ασφαλείας» για την Ουκρανία- προφανώς και για τον ίδιο τον Ζελένσκι. Παραπονεμένος, όμως, δεν θα μείνει ούτε ο Πούτιν, που θα του μείνουν οι βιομηχανίες και τα μεταλλεύματα του Ντονμπάς -ακόμη κι αν δεν αναγνωριστεί επίσημα ως ρωσικό έδαφος.

Οι Ευρωπαίοι δεν δικαιούνται να αισθάνονται κορόιδα, γιατί δεν αντέδρασαν ούτε το 2014, όταν η διαβόητη υφυπουργός Εξωτερικών, Βικτόρια Νούλαντ, είπε το περίφημο «Fuck the EU» στον τότε πρέσβη των ΗΠΑ στο Κίεβο (και μετέπειτα στην Αθήνα), Τζέφρι Πάιατ.