Γι’ αυτό και ο ίδιος κάνει ό,τι μπορεί ώστε να συνεχιστούν στο διηνεκές η αντιπαράθεση και η σφαγή. Δεν είναι μόνο ότι στο πρωτοχρονιάτικο διάγγελμά του πρόβλεψε (ευχήθηκε;) συνέχιση των εχθροπραξιών ολόκληρο το 2024. Χρησιμοποιεί συνειδητά τη σύγκρουση ως πολιτική ασπίδα για να καλύψει τις ανεπάρκειες και τις ατασθαλίες του, βάσει του κλασικού δόγματος «rally round the flag» (συσπείρωση γύρω από τη σημαία, με το άστρο του Δαβίδ εν προκειμένω).

Μετά την προχθεσινή απόφαση-κόλαφο του Ανωτάτου Δικαστηρίου του Ισραήλ, που ακύρωσε τη δικαστική μεταρρύθμιση του Νετανιάχου (ουσιαστικά την προσπάθειά του να καταλύσει το Κράτος Δικαίου και να βγει λάδι από εκκρεμείς υποθέσεις διαφθοράς), η αντίδραση του κυβερνώντος κόμματος Λικούντ ήταν η εξής: «Δεν είναι σωστό κάποιοι δικαστές να διασπούν την εθνική ενότητα την ώρα του πολέμου με τη Χαμάς». Μήπως, όμως, αυτός ακριβώς ο εθνικός διχασμός που έσπειρε ο Νετανιάχου δελέασε την εξτρεμιστική παλαιστινιακή οργάνωση να προχωρήσει στην αποκοτιά της 7ης Οκτωβρίου; Το έθεσε ευθαρσώς προς προβληματισμό ο κορυφαίος εκπρόσωπος Τύπου του ισραηλινού στρατού, Ντάνιελ Χαγκάρι, και οι περισσότεροι πολίτες συμφωνούν μαζί του.

Η χαμηλή δημοτικότητα του πρωθυπουργού και η απαίτηση του 69% των πολιτών για εκλογές αμέσως μετά τη λήξη του πολέμου δύσκολα θα εμποδίσουν τον Νετανιάχου να δώσει άλλη μια αδίστακτη μάχη επιβίωσης σε βάρος του λαού του. Αυτό που τον σώζει προσώρας είναι ότι δεν υπάρχει αξιόπιστος ηγέτης για να βγάλει τη χώρα από την κρίση. Απέναντι στο 15% του Νετανιάχου, ο Μπένι Γκαντζ αντιπαραθέτει ένα ισχνό 23% και ο «Κανένας» 30%. Το Ισραήλ αναζητεί Μεσσία. Ή έστω έναν Γιτζάκ Ράμπιν που δεν θα σταυρωθεί.