Εχει προγραμματιστεί μία συναυλία στο Καλλιμάρμαρο, αφιερωμένη στη μνήμη των παιδιών που χάθηκαν. Υπάρχει μια διχογνωμία μεταξύ των γονέων για το αν πρέπει να μπει εισιτήριο της τάξης των 15 ευρώ. Η διχογνωμία έγινε σημαντική διαμάχη – από τη μία πλευρά εστάλη μέχρι και εξώδικο και έχει κατατεθεί αίτηση ασφαλιστικών μέτρων. Ολοι έχουμε άποψη και θέση για τη στάση και των δύο πλευρών. Η ανθρωπινότητα του καθενός μας, όμως, επιβάλλει να στεκόμαστε με σεβασμό απέναντι στον πατέρα ή τη μητέρα που έχει χάσει το παιδί του κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, ακόμα και αν δεν το κάνει ούτε ο ίδιος, παρασυρόμενος ή παρασυρόμενη από την επίγευση μιας δημοσιότητας που υπό συνθήκες μεταμφιέζεται σε δικαίωση ή ακόμα και λύτρωση, φορώντας τον προκλητικό μανδύα της πολιτικής εκμετάλλευσης.

Η δημόσια δήλωση, για παράδειγμα, από μητέρα χαμένου παιδιού στο δυστύχημα των Τεμπών, ότι «η πτώση της κυβέρνησης στις εκλογές έχει και το δικό μας σημάδι», είναι μία ακόμα τραγική ομολογία. Μια ομολογία παράσυρσής της από την επιχείρηση πολιτικής εκμετάλλευσης της τραγωδίας, που δεν είχε στόχο την απόδοση της Δικαιοσύνης αλλά την ισοφάριση με τους νεκρούς της τραγωδίας στο Μάτι. Από τα πρωτοσέλιδα που φώναζαν «Ξεσηκωμός» μέχρι τις κραυγές «Κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων». Από τον εναγκαλισμό της ίδιας γυναίκας και την περιφορά της ως τρόπαιου από τους τότε ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στους διαδρόμους του Ευρωκοινοβουλίου μέχρι τα χυδαία #hashtags που κυκλοφόρησαν. Ενα παραλυμένο, ανίκανο σε εγκληματικό βαθμό, κομμάτι της ελληνικής κρατικής μηχανής είναι αυτό που βρίσκεται πίσω από την εθνική τραγωδία. Και το γνωρίζουμε όλοι, ανεξάρτητα από το πόσο βολικό είναι αυτό το κομμάτι να φέρει μόνο το όνομα της σημερινής κυβέρνησης, χωρίς αυτό να αθωώνει το δικό της κομμάτι της πολιτικής ευθύνης. Απεναντίας μάλιστα.

Είναι, όμως, εξαιρετικά στενάχωρο όλα αυτό που συμβαίνει με τους γονείς των παιδιών και ιδίως με τη συγκεκριμένη μητέρα και την κραυγαλέα της προσπάθεια να αποκομίσει πολιτικό όφελος, για λογαριασμό τρίτων, θέλουμε να πιστεύουμε. Και ναι, ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε αυτή τη θέση έχει αυτομάτως -χωρίς δεύτερες ή τρίτες σκέψεις- το δικαίωμα σε αυθαίρετες ερμηνείες των ορίων στα οποία του επιτρέπεται να κινηθεί. Εν ολίγοις, έχει το τραγικό δικαίωμα να πει και να κάνει όπως του υπαγορεύουν η ψυχή και το μυαλό του. Οχι κάποιος άλλος, τρίτος, που τον βλέπει ως επιταγή που θα εξαργυρώσει στις επόμενες εκλογές. Η διαχείριση του προσωπικού πόνου και του πένθους είναι συγκλονιστική υπόθεση. Αλλά και ο πόνος και το πένθος βγάζουν πολύ μεγαλύτερες κραυγές και ακούγονται πολύ μακρύτερα όταν σιωπούν…