Κατέγραφαν το μαρτύριό του και ανέβαζαν βίντεο να το δει όλη η τάξη. Θυμάστε τη συμμορία που στο σταθμό έδερνε συνομήλικους για να πάρει κινητά και χρήματα. Θυμάστε τις δεκατετράχρονες που έστειλαν στο νοσοκομείο συμμαθήτριά τους, κλοτσώντας την στο κεφάλι, ενώ μια άλλη έκανε τον… σκηνοθέτη καταγράφοντας την «τιμωρία» της.

Αυτές οι περιπτώσεις, που τον τελευταίο καιρό αποτελούν σχεδόν καθημερινό θέμα στα sites και στα blogs, μετά από λίγο παρουσιάζονται σε όλα τα Μέσα, τα οποία εκφράζουν… τον αποτροπιασμό τους. Κανείς δεν σκέφτεται πόσο εύκολα τέτοιου είδους βίντεο αποκτούν μιμητές. Η βία στα σχολεία έχει λάβει διαστάσεις που σε κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να είχαν κτυπήσει… καμπάνες πρωτίστως στο υπουργείο Παιδείας.

Στις δεκαετίες, από το 1980 έως και το 2000, η παραβατικότητα αποδιδόταν «σε διαλυμένες οικογένειες», υπονοώντας ότι ένα πιθανόν διαζύγιο γινόταν η αιτία έκφρασης σκληρότητας των εφήβων. Καθώς όμως οι οικογένειες, χωρίς διαζύγιο, αποτελούν πλέον μειοψηφία, εμφανίστηκαν άλλοι, ποικίλοι λόγοι. Ωστόσο διαβάζοντας, με προσοχή και επιμέλεια, τα σχετικά δημοσιεύματα δύσκολα βρήκα αναφορές, ως αιτία βίας και παραβατικότητας, σε αυτά στα ηλεκτρονικά παιχνίδια που παίζουν οι έφηβοι, είτε μεμονωμένα είτε ομαδικά με τους φίλους τους.

Σύνηθες θέμα αυτών «των παιχνιδιών» είναι δυο ή τρεις «τύποι» μαυροντυμένοι, οπλισμένοι με κάτι απίθανα όπλα -που βλέπω μόνον στο σινεμά- που κάνουν παρκούρ από μάντρα σε μάντρα και από σκεπή σε σκεπή, για να εξολοθρεύσουν έναν αντίπαλο αντίστοιχης αμφίεσης και ικανοτήτων. Μέσα από τέτοια ηλεκτρονικά φονικά «παιχνίδια» τα παιδιά «μαθαίνουν» πόσο μικρή αξία έχει η ζωή, πόσο σπουδαίο είναι να εξολοθρεύεις αυτόν που θεωρείς εχθρό και πόσο ατιμώρητος είσαι, διότι σκοτώνεις τον «κακό».

Πρόσφατα είχε απασχολήσει την αμερικανική κοινή γνώμη η υπόθεση ενός εφήβου που είχε πάρει τον βαρύ οπλισμό του πατέρα του και είχε πάει στο σχολείο για να εξολοθρεύσει τους εχθρούς του. Δήλωσε στην Αστυνομία ότι «είχε βαρεθεί να σκοτώνει στο play station». Ευτυχώς δεν πρόλαβε. Είχε γράψει σε φίλο του, ως αστείο, την πρόθεσή του…

Μαθαίνω ότι το ζήτημα της παιδικής παραβατικότητας απασχολεί την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Ωστόσο, πόσο αποτελεσματική μπορεί να είναι η αστυνόμευση, όταν ανάλογες δράσεις αναπτύσσονται σε όλη την Αττική και σε περιοχές που λειτουργούν ως γκέτο; Το ζήτημα πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα με καλά οργανωμένο σχέδιο στο οποίο οφείλουν να εμπλακούν τα συναρμόδια υπουργεία. Και να προσθέσω και κάτι: Τα φαινόμενα παιδικής βίας μας τρομάζουν και η παραβατικότητα οδηγεί στην εγκληματικότητα. Μήπως έχουμε αργήσει;