Σήμερα η Τζεν Ψάκι παρουσιάζει πολιτικό τοκ σόου στο MSNBC και ο Σταύρος Θεοδωράκης επέστρεψε στους «Πρωταγωνιστές». Οι ομοιότητες σταματούν κάπου εδώ, διότι οι Αμερικανοί Ρουβίκωνες δεν πήγαν έξω από το σπίτι της Ψάκι να γράψουν συνθήματα με κόκκινη μπογιά.

Φυσικά, κριτική για «περιστρεφόμενες πόρτες» μεταξύ δημοσιογραφίας και πολιτικής και αναλύσεις περί αντικειμενικότητας υπήρξαν και με το παραπάνω. Οπως γίνεται, άλλωστε, κάθε φορά που κάποιος αλλάζει ρόλο παραμένοντας στην ίδια κοινωνία. Ειδικά στη δημοσιογραφία δεν ανακαλύψαμε δα και την πυρίτιδα. Ούτε η Ψάκι ήταν η πρώτη για την Αμερική, είχε προηγηθεί ο Τζορτζ Στεφανόπουλος, ούτε βέβαια ο Θεοδωράκης για την Ελλάδα, αφού δεκάδες άλλοι δημοσιογράφοι που δοκιμάστηκαν στην πολιτική κάποια στιγμή επέστρεψαν εκεί από όπου ξεκίνησαν. Γιατί, λοιπόν, κάποιοι ενοχλήθηκαν τόσο πολύ για τη συνέντευξη που έκανε με τον Κυριάκο Μητσοτάκη; Ας κάνουμε λίγο πιο συγκεκριμένο το ερώτημα: Γιατί ενοχλήθηκαν τόσο πολύ εκείνοι που δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα με τη δημοσιογραφία που ασκούν τα επίσημα όργανα του κόμματος;

Θα μπορούσε, φυσικά, να επιχειρηματολογήσει κάποιος για ορισμένα από τα σκηνοθετικά πλάνα, αρκεί βέβαια να μπορούσε να αποδείξει πως η συγκεκριμένη τηλεοπτική αισθητική εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στη συνέντευξη με τον πρωθυπουργό. Ομως, η ατμόσφαιρα των «Πρωταγωνιστών», τα ζουμαρίσματα στα χέρια, τα καθρεφτίσματα, τα εξωτερικά γυρίσματα και οι ενδιάμεσες αφηγήσεις που δίνουν πάσα στην επόμενη ερώτηση είναι τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της εκπομπής. Αν δεν υπήρχαν, δεν θα υπήρχε η εκπομπή. Οποιος περίμενε κάτι άλλο, είναι σαν να ζητάει από τον «Ριζοσπάστη» να βάλει πρωτοσέλιδο φωτό από το «Survivor». Θα περιμένει πολύ.

Αλλά επειδή μια τέτοια συνέντευξη, σε αυτήν τη χρονική συγκυρία υπό το βάρος της ασύλληπτης τραγωδίας στα Τέμπη, δεν μπορεί να είναι θέμα σκηνοθεσίας, ας πάμε στην ουσία: Υπήρξε κάποιο θέμα που δεν τέθηκε από τον Σταύρο Θεοδωράκη; Υπήρξε κάποια ερώτηση για την τηλεδιοίκηση, για το φιάσκο της σύμβασης, για τις παραιτήσεις και για τις ευθύνες της κυβέρνησης που δεν έγινε; Και στο κάτω κάτω, αν σε κάποιον δεν αρέσουν οι εκπομπές του Θεοδωράκη και τις θεωρεί στημένες, μπορεί να μην τις βλέπει. Αλλά αυτό που δεν μπορεί να κάνει είναι να βαφτίζει κριτική το μπούλινγκ.

Τον τελευταίο καιρό πληθαίνουν τα δήθεν προοδευτικά σχόλια περί δημοσιογραφικής δεοντολογίας και διαπλοκής των εξουσιών. Ολα δεκτά και όλα υπό συζήτηση, αλλά υπάρχουν όρια. Διότι όταν οι σχολιαστές-ιεροκήρυκες καταλήγουν να στοχοποιούν δημοσιογράφους επειδή δεν τους αρέσουν αυτά που λένε, το πράγμα αλλάζει και γίνεται επικίνδυνο. Ο Παύλος Πολάκης αναρτά φωτογραφίες δημοσιογράφων, ο Ρουβίκωνας κάνει «παρεμβάσεις» στα σπίτια τους και τα κομματικά τρολ οργιάζουν στο twitter σε μια άνευ προηγουμένου επιχείρηση δολοφονίας χαρακτήρων. Αν έτσι νομίζουν πως είναι η δημοκρατία, τότε πραγματικά έχουν και έχουμε πρόβλημα.