Εντούτοις, η σοβαρότερη απόφαση που έλαβε στην πολιτική του καριέρα, το μοιραίο Βrexit-δημοψήφισμα του 2016, ήταν καρπός έντονης κοινωνικοπολιτικής πίεσης, αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Αντί να αφήσει την πληγή των ευρω-βρετανικών σχέσεων να κακοφορμίζει, o Ντέιβιντ Ουίλιαμ Ντόναλντ Κάμερον, βαρόνος Κάμερον όπως είναι το πλήρες όνομά του, προτίμησε να σπάσει το σπυρί – και ό,τι θέλει ας γίνει. Τα αποτελέσματα γνωστά.

Μεγαλοαστός με δεσμούς με το Σίτι, ο Κάμερον δεν ανήκε στους Brexiters. Πίστευε πως οι συμπατριώτες του δεν θα κάνουν την αποκοτιά και το ευρωσκεπτικιστικό κύμα θα εκτονωθεί. Επεσε έξω. Προσωπικά δεν του στοίχισε και τίποτα.

Μεγαλωμένος σε πανάκριβα σχολεία, μαζί με τους πρίγκιπες Αντριου και Εντουαρντ, απόφοιτος του Ιτον και της Οξφόρδης, ο Κάμερον ανήκει σε μια πορφυρογέννητη ελίτ των Τόρις. Το όλο του στιλ αποπνέει μια ανεμελιά, που κουβαλάνε μόνο οι άνθρωποι του πλούτου και των αξιωμάτων.

Τώρα, μόνο ο ίδιος ξέρει γιατί δέχθηκε να επιστρέψει στην κυβέρνηση Σούνακ, με αποστολή να της κάνει ένα πολιτικό λίφτινγκ για να μην πάει ως πρόβατο επί σφαγή στις επόμενες εκλογές.

Η αλήθεια είναι ότι σε διεθνές επίπεδο η Μεγάλη Βρετανία έχει γίνει Μικρομεσαία και ο επικεφαλής του Φόρεϊν Οφις δεν κάνει πρωτοσέλιδα. (Πόσοι γνώριζαν ότι έως χθες ήταν ο Τζέιμς Κλέβερλι;). Θα κερδίσει το Λονδίνο πόντους μέσω του Κάμερον στο διεθνές στερέωμα ή αντιθέτως η ανάκληση ενός αποτυχημένου βετεράνου από την εφεδρεία θα εκληφθεί ως σύμπτωμα παρακμής και λειψανδρίας;

Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Αλλο η επιστροφή του Καραμανλή το 1974, άλλο η (μηδέποτε πραγματοποιηθείσα καίτοι διαρκώς επικρεμάμενη) επιστροφή του ανιψιού του και άλλο μια επιστροφή Τσίπρα, που θα δικαίωνε 100% τον Μαρξ. Για τα περί Ιστορίας και φάρσας, ντ…