«Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία εκκρεμούσε αίτημα προς την Εισαγγελία Ανηλίκων για την απομάκρυνση των παιδιών από την οικογένεια, κάτι που δεν πρόλαβε να γίνει».

Αυτό είναι το «διά ταύτα» από μια τραγική είδηση που θα έπρεπε να μας τρομάζει: Ενα τετράχρονο αγοράκι, από τα Μέγαρα, νοσηλεύεται στο «Παίδων», αυτή τη στιγμή, διασωληνωμένο  γιατί ο πατριός του το τσάκισε στο ξύλο. «Φέρει σοβαρά τραύματα, σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και η κατάστασή του είναι κρίσιμη για τα δύο επόμενα εικοσιτετράωρα».

Το είχε ξαναστείλει στο νοσοκομείο δέρνοντάς το αλύπητα, οπότε χρειάστηκε να νοσηλευτεί και πάλι στην εντατική. Το ήξερε η γιαγιά, η θεία, η μάνα του. Οι αρμόδιοι δεν κατάλαβαν ότι το παιδί δεν είχε πέσει από τις κούνιες, παίζοντας με άλλα παιδιά όπως τους ελέχθη, ούτε από τη σκάλα, αλλά είχε πέσει θύμα άγριου ξυλοδαρμού; Αν το αντιλήφθηκαν, τι μέτρα πήραν; Κατήγγειλαν, όπως όφειλαν στην Αστυνομία, ότι το παιδάκι ήταν θύμα ξυλοδαρμού από το οικογενειακό του περιβάλλον; Αραγε η Αστυνομία συνέλαβε τον πατριό, έγινε αυτεπάγγελτη δίωξη από εισαγγελική αρχή; Υπεβλήθη ο φάκελος για την κακοποίηση του μικρού, ώστε να ειδοποιηθούν οι αρμόδιες υπηρεσίες και να επιληφθεί κοινωνική λειτουργός για να διαπιστώσει τις συνθήκες στις οποίες ζούσαν στο σπίτι; Να δει ποια φροντίδα είχαν, αν ήταν παραμελημένα, αν είχαν την προστασία, όπως ορίζεται από το νόμο κι αν ήταν σε κίνδυνο η ζωή τους.

Αν είχε γίνει όλα όσα πρέπει για αυτές τις περιπτώσεις -όπως γίνονται σε κράτη όπου οι υπηρεσίες τους τηρούν πρωτόκολλα και λειτουργούν αυτόματα- το παιδάκι σήμερα δεν θα ήταν στο νοσοκομείο. Μπορεί να ήταν σε ένα ίδρυμα, σε μια στέγη προστασίας, αλλά δεν θα κρεμόταν η ζωή του από μια κλωστή. Ούτε η βία και η κακοποίηση που έχει υποστεί θα το συνόδευαν στην υπόλοιπη ζωή του.

Από τα ρεπορτάζ που διάβασα, από τις δηλώσεις των γειτόνων που άκουσα στην τηλεόραση, είναι φανερό ότι το μικρό και τα αδελφάκια του ήταν στο έλεος του πατριού. Η ενδοοικογενειακή βία φυσικά και δεν περιοριζόταν στα ανήλικα παιδιά. Η μητέρα τους ήταν, επίσης, θύμα ξυλοδαρμών και κακοποίησης. Συγγενείς των παιδιών -γιαγιά και θεία- δηλώνουν ότι η κατάσταση στο σπίτι ήταν αφόρητη. Η μάνα δήλωσε ότι μπαίνοντας στο σπίτι τον είδε να δέρνει το παιδί και της είπε ότι «δεν θα ησυχάσει ένα δεν το σκοτώσει γιατί την έχει άχτι».

Τι δεν καταλαβαίνω; Η μητέρα των παιδιών δεχόταν την κατάσταση. Οι συγγενείς ήξεραν και ανεχόντουσαν αυτή την κατάσταση. Οι γείτονες ήξεραν και έβλεπαν αλλά «πού να μπλεχτούν». Αμφιβάλλω αν η μάνα, οι συγγενείς συνειδητοποιούν τις ευθύνες τους. Από τους γείτονες, τι να περιμένεις. Τουλάχιστον, το κράτος ας υπερασπιστεί τα δικαιώματα αυτών των έρημων παιδιών.