Πολλοί, βλέποντας τις τοποθετήσεις των δύο ανδρών κατά τη διάρκεια της συνάντησής τους ενώπιον των δημοσιογράφων (καθώς δεν υπήρξε κοινή συνέντευξη τύπου) θα πούνε πολύ απλά ότι μία τέτοια συνθήκη ήταν άκρως αναμενόμενη.
Είναι ωστόσο έτσι; Πόσο έτοιμο είναι άραγε το Ισραήλ να βάλει “νερό στο κρασί του”, σε ότι αφορά την ευθεία αντιπαράθεση με την Τουρκία στη Συρία; Για να μην πούμε για τον “πόλεμο ανακοινώσεων” εκατέρωθεν των δύο πλευρών για τον πόλεμο στο ισραηλινό έδαφος. Μένω στη λέξη της προτροπής που είπε ο Τραμπ στον Νετανιάχου, να είναι “λογικός” ως προς τις διαφωνίες του με την Τουρκία, αναφέροντάς του τότε, ότι μπορεί να είναι ο ενδιάμεσος ανάμεσα σε Ισραήλ και Τουρκία.

Ο Νετανιάχου είναι, ως φαίνεται, ιδιαίτερα αποφασισμένος σε μία ευθεία σύγκρουση με την Τουρκία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και ο Τραμπ γνωρίζει πολύ καλά, ότι δεν έχει απέναντί του ένα “θηρίο που μόνο βρυχάται”. Και κυρίως, ο Αμερικανός πρόεδρος δεν επιδιώκει τη δεδομένη χρονική στιγμή, που ακόμα δεν έστρωσε τις σχέσεις του με την ΕΕ, και όπως εξάλλου ανέφερε μπροστά στον Νετανιάχου, σε μία περίοδο που έχει ανοιχτό το ζήτημα με το Ιράν, να ανοίξει παράλληλο μέτωπο αντιπαράθεσης στη Συρία.

Το μόνο βέβαιο είναι, ότι στον Τραμπ δεν άρεσε ο αιφνιδιασμός αυτός. Προχθές, αναμφισβήτητα, ο Νετανιάχου αιφνιδίασε τον Τραμπ, ανακοινώνοντάς του ότι προτίθεται να έρθει σε ευθεία αντιπαράθεση με την Τουρκία στη Συρία. Ίσως για τον λόγο αυτό ακυρώθηκε η συνέντευξη τύπου ανάμεσα στους δύο άνδρες και απλά υπήρξε μέρος των κατ’ ιδίαν συνομιλιών σε μορφή δηλώσεων ενώπιον των δημοσιογράφων.
Η Συρία είναι πονοκέφαλος και για τον Τραμπ, έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα. Διότι γνωρίζει, ότι εάν αφήσει ανεξέλεγκτο τον Ερντογάν, εν πολλοίς η Τουρκία θα βάλει στο παιχνίδι τους αντιπάλους των ΗΠΑ σε οικονομικό επίπεδο, με πρώτη και κύρια την Κίνα.

Προφανέστατα, στη βάση των προχθεσινών δηλώσεων του Αμερικανού προέδρου, στόχος του είναι, πρώτα να ξεκαθαρίσει το “μέλλει γενέσθαι” με το Ιράν και δευτερευόντως να ασχοληθεί με την Συρία. Γιατί θέλει πρώτα ξεκαθάρισμα με το Ιράν; Διότι πολύ απλά, “θα παρουσιαστεί το νέο γεωπολιτικό παιχνίδι και τοπίο” στην ευρύτερη περιοχή, ακόμα και το μέλλον των proxies των Ιρανών.

Φυσικά, ο Νετανιάχου, και εύλογα, δεν μπορεί να αναμένει όλον αυτόν τον αμερικανικό σχεδιασμό, διότι πολύ απλά η 7η Οκτωβρίου έδειξε και κατέδειξε, ότι η διάσταση του “αντιπερισπασμού” δια μέσου των πολυεπίπεδων σχέσεων που έχουν αναπτύξει Ιρανοί και Τούρκοι με την ισλαμιστική τρομοκρατία είναι ένας μηχανισμός που πλέον έχει γίνει επιχειρησιακή τακτική ακόμα και σε στρατιωτικό επίπεδο.

Ο Τραμπ για να ελαττώσει το δυναμισμό (sic) του Νετανιάχου για τον αποφασιστικό τρόπο που αυτήν την στιγμή επιδιώκει να κινηθεί στην Συρία, δεν του έκανε τη χάρη να διαπραγματευτεί το σκέλος των οικονομικών δασμών. Είναι το μόνο χαρτί που τη δεδομένη χρονική στιγμή “έπαιξε” για πιέσει τον Νετανιάχου, καθώς γνωρίζει, ότι η μη διαπραγμάτευση πιέζει ένα ζωτικό χώρο του Ισραήλ, την αμυντική βιομηχανία του. Θα ενδώσει ο Νετανιάχου στις πιέσεις του Τραμπ, να αφήσει μόνο πρόσκαιρα, μία ευθεία αντιπαράθεση με την Τουρκία τη δεδομένη χρονική στιγμή στη Συρία; Αυτό θα εξαρτηθεί φυσικά, από τον τρόπο που θα κινηθεί το Ιράν (καθώς ας μην ξεχνάμε ότι υφίσταται εσωτερική διάσταση ανάμεσα σε Χαμενεΐ και Φρουρούς της Επανάστασης), αλλά κυρίως την αφέλεια που θα επιδείξει ο Ερντογάν, βάζοντας τον Αλ Τζολάνι να πάρει υπό την κεντρική εξουσία την πλούσια σε πετρέλαιο Deir ez Zor που τη δεδομένη χρονική στιγμή ελέγχεται από τις επαναστατικές, κουρδικές δυνάμεις που βρίσκονται υπό την σκέπη των Αμερικανών.

*Η Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός- Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα του πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας (Θεσμοθετημένο Εργαστήριο Περιβαλλοντικής Τεχνολογίας πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας), διδάσκουσα στην Ανώτερη Διακλαδική Σχολή Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και τη Σχολή Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ), Συνεργάτιδα του Canadian Hellenic Congress