ΔΙΟΤΙ ΑΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ είναι σήμερα 12 ετών και η μάνα του 37, το 2015 που ο Τσίπρας ανέλαβε τη διακυβέρνηση, το παιδί ήταν 5 ετών και η μάνα 28. Επομένως, τα ερωτήματα «ποιος, πώς, πότε ασχολήθηκε και ενδιαφέρθηκε» όφειλε να τα απευθύνει καταρχήν στον εαυτό του. Αν θα μπορούσε να απαντήσει έντιμα, τότε να έγραφε τη συνέχεια του άρθρου, με πρόλογο το mea culpa. Αλλά ούτε αυτός ούτε η κυβέρνησή του ασχολήθηκαν και ενδιαφέρθηκαν, όταν αυτή η μάνα γεννούσε, κάθε χρόνο, κι από ένα παιδί το οποίο δεν μπορούσε να θρέψει, σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης, μ’ έναν πατέρα αδύναμο. Θα έπρεπε ο Τσίπρας να μην εμφανίζεται ως αμνήμων Πιλάτος, πολλώ δε μάλλον που εισέβαλε την εξουσία, διαβεβαιώνοντας τους ψηφοφόρους ότι «κάθε οικογένεια που αντιμετωπίζει πρόβλημα, κάθε παιδί που δεν θα έχει τα στοιχειώδη και κάθε νέα γυναίκα που θα έχει ανάγκη δουλειάς, το κράτος πρόνοιας -που θα εγκαθιστούσε, άμα τη αναλήψει της πρωθυπουργίας του- θα ήταν υποχρεωμένο να επιληφθεί και να δώσει λύσεις. Ενα κράτος πρόνοιας, ζεστή αγκαλιά για τον αναγκεμένο».

Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ασκώντας οικτρή ψηφοθηρία στον πόνο και στις ανθρώπινες αδυναμίες «δεν έδωσε καμία προοπτική και καμία διέξοδο από τον κλοιό της ακραίας φτώχειας και ανασφάλειας». Ο έντιμος πολιτικός και ευαίσθητος άνθρωπος, μετά από αυτές τις διαπιστώσεις που -εν πολλοίς- εκλαμβάνονται ως αυτοκριτική -πράγμα που καθόλου δεν συνηθίζει να κάνει ο Τσίπρας- θα έπρεπε να αναλάβει την ευθύνη του. Το κάνει; Οχι. Εξαχρειώνεται: «Η πολιτεία τα τελευταία χρόνια είναι, καθώς φαίνεται, απασχολημένη περισσότερο στην εμπορία ανθρώπων, παρά στην προστασία τους». Και προσθέτει τρία θαυμαστικά, ακριβώς όπως κάνουν οι άνθρωποι που αγνοούν τη στίξη. Δεν ξέρει πού να σταματήσει και είναι τραγικό. Και μόνη η πρόταση, «πολιτεία» που ασκεί «εμπορία» και όχι προστασία, αποδεικνύει το επίπεδο του πολιτικού του λόγου.

ΑΥΤΟΣ, ΠΟΥ ΤΟ 2015, παρέδωσε την Ελλάδα, ως ενέχυρο, αφαίρεσε από τους Ελληνες κάθε προοπτική και διέξοδο για να βγουν από τον κλοιό της ακραίας φτώχειας και ανασφάλειας, εξαιτίας του μνημονίου του, εκμεταλλεύεται σήμερα την τραγωδία που βιώνει η δωδεκαετής, για να ξεπλυθεί στην κολυμβήθρα των δακρύων της.

 ΚΑΜΝΟΝΤΑΣ ΟΜΟΙΑ ως ηθοποιός που όταν η παράστασις τελειώσει αλλάζει φορεσιά κι απέρχεται… (Κων. Καβάφης, Βασιλεύς Δημήτριος, 1906).