Ισως γιατί το διδακτικό προσωπικό δεν αντιλαμβάνεται ότι η βία είναι σαν μολυσματική ασθένεια ώστε να ληφθούν δραστικά μέτρα αντιμετώπισής της, σε συνεργασία παιδιών και καθηγητών, πριν εκδηλωθεί. Μια τέτοια συνεργασία βέβαια σημαίνει ότι η σχέση καθηγητή και μαθητή διέπεται από αμοιβαία αγάπη και εμπιστοσύνη, αλλά και ότι οι αρχές και ο σεβασμός στις ανθρώπινες αξίες που, πρωτίστως, πρέπει να καλλιεργούνται στην εκπαίδευση έχουν βρει πρόσφορο έδαφος.

Οι γονείς παρατηρούν ότι τα παιδιά, κυρίως στην εφηβεία, έχουν κολλημένα τα δάκτυλά τους στην οθόνη του τάμπλετ ή του κομπιούτερ. Πολλές φορές μέσα από τα δωμάτιά τους ακούγονται ύβρεις και ουρλιαχτά, παίζοντας με φίλους και συμμαθητές «πολεμικά» παιχνίδια, τα οποία όλα έχουν ένα κοινό σενάριο: είναι κάποιος μαυροφορεμένος «εξολοθρευτής», με βαρύ οπλισμό, που κυνηγάει κάποιους. «Σκοτώνει» αβέρτα όποιον του στέκεται εμπόδιο, λες και είναι κουνούπια. Αντιλαμβάνομαι ότι παίζουν ταυτόχρονα με τους φίλους τους, αναλαμβάνοντας ο καθένας ένα ρόλο, και κρατώντας στα χέρια ένα «μηχανάκι» δίνουν εντολές «εκτέλεσης». Μάλλον ποιος θα «σκοτώσει» πρώτος. Πόσες ώρες παίζουν; Μου φαίνεται όσες ώρες μπορούν.

Αναρωτιόμαστε μετά γιατί τα παιδιά έχουν μαθησιακές δυσκολίες: Να συντάξουν ένα κείμενο; Να γράψουν μια έκθεση; Να αφηγηθούν μια ιστορία; Μα είναι ζήτημα αν διαβάζουν εξωσχολικά βιβλία, αλλά και ακόμη μεγαλύτερο πόσα έχουν διαβάσει. Και πού να βρεθεί ο χρόνος από το κόλλημα στη μαγική οθόνη; Είναι ζήτημα πόσες λέξεις περιλαμβάνει το λεξιλόγιό τους, εκτός από «αμερικανιές»-κώδικες επικοινωνίας που χρησιμοποιούν σ’ αυτά τα ηλεκτρονικά παιχνίδια για να συνεννοούνται. Αναρωτιέμαι κι αν έχουν την υπομονή να συγκεντρωθούν στο μάθημα, όπως αφοσιώνονται στον «πόλεμο» που διεξάγεται στη μικρή οθόνη, με έναν οπλισμένο-μαϊμού, που πηδάει από τοίχο σε τοίχο και από ταράτσα σε ταράτσα…

Οταν πριν από τρία χρόνια ένας έφηβος στην Αμερική σκότωσε συμμαθητές του μέσα στην τάξη και ρωτήθηκε από τον παιδοψυχολόγο γιατί το έκανε, απάντησε ότι το ίδιο έκανε κάθε μέρα στο «παιχνίδι» που έπαιζε αλλά κανένας δεν… πέθαινε. «Τον πυροβολούσα και σηκωνόταν!» είπε.

Οι έφηβοι, με τις απίθανες ικανότητες που έχουν αποκτήσει στο χειρισμό των υπολογιστών από μικρά παιδιά, «ζουν» στο Διαδίκτυο μια εικονική ζωή -μπαίνοντας ακόμη και σε σκοτεινές σελίδες-, εθίζονται στη βία, που όπως φαίνεται δεν τη θεωρούν «κακό» αλλά μάλλον επίδειξη δύναμης.

Δεν ξέρω… Τόσες σοφές κεφαλές δουλεύουν στα διάφορα παιδαγωγικά και μη ινστιτούτα. Ας κάνουν όμως «κάτι». Εκτός αν θεωρούν πως κλείνοντας ερμητικά τα μάτια δεν υπάρχει. Νομίζαμε ότι η βία εξαπλώνεται σαν μάστιγα στα περιφερειακά σχολικά συγκροτήματα. Τώρα, έχει μπει και σε σχολεία που άλλοτε θεωρούσαμε πρότυπα.

Η παραίτηση από τη μάχη εναντίον του κακού, πριν καν δοθεί, είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε αυτή τη χώρα, στην οποία ο Τσίπρας τολμά και διαφημίζει ως πρότυπο πολιτικού ανδρός -κατάλληλο για τη Βουλή- τον Αρμαγεδδώνα ή όπως λένε αυτόν τον χυδαίο τύπο…