Συγχρόνως, είναι επίσης δεδομένο ότι δεν είναι η πρώτη φορά που ασκούν κριτική ή διαφοροποιούνται από πολιτικές της κυβέρνησης.

ΕΙΝΑΙ, όμως, αλήθεια πως δεν μπορούσαν να εκφράσουν πιο ηχηρά τις αντιρρήσεις τους νωρίτερα. Η Ν.Δ. είναι απόλυτα κυρίαρχη στο πολιτικό σκηνικό από το 2016 και μετά. Ειδικά, μετά το περσινό 41% και την εξαΰλωση του ΣΥΡΙΖΑ.

ΙΣΩΣ, τώρα, που η Ν.Δ. έπεσε στο 28%, στις ευρωεκλογές, βρήκαν την ευκαιρία για να χτυπήσουν τα «καμπανάκια», που εκείνοι θεωρούν ότι πρέπει να χτυπήσουν. Από την άλλη, δεν πρέπει να ξεχνάμε το πιο σημαντικό. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει λάβει εντολή τετραετίας. Εντολή με 41%. Η εντολή που έδωσαν οι πολίτες προς την κυβέρνηση είναι να υλοποιήσει το πρόγραμμά της. Εκεί θα κριθεί. Στην αποτελεσματικότητα της αντιμετώπισης των προβλημάτων.

ΟΙ αντιρρήσεις των δύο «πρώην» εκφράστηκαν με διαφορετικό στιλ. Ο Κώστας Καραμανλής κινήθηκε στο γνωστό μοτίβο των παρεμβάσεων, που έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Πιο ήπιος. Χωρίς προσωπικές αναφορές. Με κύριο άξονα τα εθνικά θέματα.

ΒΕΒΑΙΑ, όσον αφορά στον πατριωτισμό, αξίζει να σημειωθεί ότι για τα Σκόπια και τα Τίρανα, τις ίδιες θέσεις έχει εκφράσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Πως ο δρόμος για την Ε.Ε. περνά από την Αθήνα. Ενώ, για τα Ελληνοτουρκικά δεν υπάρχει μόνο το ζήτημα των «ήρεμων νερών». Υπάρχει και η αναβάθμιση των Ενόπλων Δυνάμεων. Κάτι που έχουν ομολογήσει και Τούρκοι αναλυτές, που θεωρούν ότι οι ισορροπίες αλλάζουν και η Ελλάδα αποκτά υπεροπλία.

Ο Αντώνης Σαμαράς προχώρησε αρκετά βήματα παραπέρα. Χρησιμοποίησε πιο σκληρές εκφράσεις. Παραμένοντας πιστός στη ρότα που έχει χαράξει εδώ και πολλά χρόνια.

ΥΠΑΡΧΕΙ, βέβαια, ένα ερώτημα. Πώς ένιωθε όταν έβλεπε στο ακροατήριο τη Βασιλική Θάνου, η οποία ήταν ανάμεσα σε εκείνους που ήθελαν να τον στείλουν στο ειδικό δικαστήριο. Τότε, η παράταξη, ενωμένη, στάθηκε στο πλάι του και κατέρριψε τη σκευωρία του ΣΥΡΙΖΑ.

ΤΟ εντυπωσιακό είναι πως οι δύο «πρώην» ασκούν κριτική για την κεντρώα στροφή της Ν.Δ. Ενώ, ήταν ο Κώστας Καραμανλής που κυριάρχησε τη δεκαετία του 2000 χάρη στον περίφημο «μεσαίο χώρο» και ο Αντώνης Σαμαράς που συγκυβέρνησε με το ΠΑΣΟΚ την περίοδο 2012-2015.

ΤΟ ποια θα είναι τα επόμενα βήματά τους μόνο οι ίδιοι το γνωρίζουν. Στην ουσία φαίνεται πως αφού η κυβέρνηση δεν έχει αντιπολίτευση από την Κεντροαριστερά, είναι αρκετά πιθανό να αποκτήσει εσωκομματική αντιπολίτευση από τα δεξιά. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Το λογικό, όμως, είναι όταν ανοίγουν τέτοιου είδους συζητήσεις, να γίνεται προσπάθεια να βρεθεί κοινός τόπος. Η παράταξη να δώσει ενωμένη τις μάχες που έρχονται. Και είναι πολλές. Απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΠΑΣΟΚ, αλλά κυρίως, απέναντι στα προβλήματα της χώρας και των πολιτών.

ΤΟΣΟ ο Αντώνης Σαμαράς όσο και ο Κώστας Καραμανλής πολιτεύθηκαν επί δεκαετίες, κυβέρνησαν και κρίθηκαν από τους πολίτες για το έργο τους. Ο πρώτος έχει ως σημεία καμπής στην πορεία του το 1993, το 2009 και το 2012. Ο δεύτερος το 1996, το 2004 και το 2009. Γνωστά είναι όσα έχουν συμβεί. Θετικά και αρνητικά.

ΥΠΑΡΧΕΙ, όμως, και κάτι ακόμα, που δεν αφορά μόνο τη Ν.Δ. Είναι απόλυτα λογικό ένας πρώην πρωθυπουργός να έχει μεγαλύτερη ελευθερία λόγου. Να μπορεί να ξεφεύγει από τα κομματικά στεγανά. Αλλά, όπως και στη ζωή, έτσι και στην πολιτική υπάρχουν όρια.

ΑΥΤΟ αφορά όλους τους «πρώην», που επιχειρούν να καθοδηγούν τους «νυν». Το έργο το έχουμε δει με τον Σημίτη, με τον ΓΑΠ και με τον Τσίπρα πιο πρόσφατα. Αυτό που έχει αξία για έναν πολιτικό είναι τι κάνει, τι καταφέρνει, τι πετυχαίνει όταν είναι «νυν». Από αυτά γράφει ιστορία και κρίνεται. Οταν γίνει «πρώην» οφείλει να αποδεχθεί τον νέο ρόλο του. Είναι άλλο να μιλά, να παρεμβαίνει και να δίνει στο κόμμα του και στο λαό κάτι από τη σοφία και τις εμπειρίες που απέκτησε και είναι εντελώς διαφορετικό να θέλει να «κυβερνά» ακόμα.