Μετά την εισβολή στην Κύπρο και τη χούντα να έχει σηκώσει τα χέρια, μόνο ο Καραμανλής μπορούσε να αναλάβει την κυβέρνηση. Χωρίς να γίνει ανδρείκελο της χούντας, αλλά ούτε και των έξαλλων που μετά την επταετία ήθελαν αυτόματες εκκαθαρίσεις στον στρατό με τον κίνδυνο η Ελλάδα να μείνει ανυπεράσπιστη αμυντικά. Το 1974, 54,37% των ψηφοφόρων έδινε την εντολή στον Καραμανλή πιστεύοντας ότι είναι ο μόνος που μπορεί να εξομαλύνει την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα και να την κρατήσει.

Κάτι ανάλογο ισχύει και με το 41% της 21^ης Μαΐου στη Ν.Δ. Οι πολίτες ψήφιζαν τυπικά κόμμα. Περισσότερο όμως από κόμμα ψήφιζαν πρόσωπο για έναν λόγο. Για να μπορέσουν να ζήσουν επιτέλους όπως οι υπόλοιποι Δυτικοευρωπαίοι.

Οταν αναφέρομαι σε ομαλοποίηση της καθημερινής ζωής, δεν το γράφω μόνο για τα χρόνια της κρίσης. Ούτε για τις εμπνεύσεις τύπου «Δήμητρας» ή κατάληψης του Νομισματοκοπείου για να τυπώνουμε χρήματα που θα άξιζαν λιγότερο από το βάρος τους σε χαρτί. Αναφέρομαι στην καθημερινότητα του πολίτη που μετά τη μεταπολίτευση έχει περάσει στην κατοχή της Αριστεράς. Από το πρωί που θα ξυπνήσει και θα δει το antifa σύνθημα γραμμένο στον τοίχο του σπιτιού του μέχρι την ώρα που θα τελειώσει τη δουλειά του αλλά θα έρθει μία ώρα καθυστερημένος σπίτι επειδή οι εργαζόμενοι στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς έκαναν απεργία σε συμπαράσταση στους εργαζόμενους στα ναυπηγεία και πάει λέγοντας. Για δεκαετίες ο Ελληνας έπρεπε να προσαρμόζει τη ζωή του στην πολιτική ατζέντα της Αριστεράς, είτε αυτή ήταν η στήριξη του αγώνα του λαού της Παλαιστίνης είτε ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας του λαού της Νικαράγουας.

Ο τομέας της καθημερινότητας του πολίτη πήγε πίσω με την απομάκρυνση του Χρυσοχοΐδη από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Απόδειξη οι τελευταίες επιθέσεις με μολότοφ στη Χαριλάου Τρικούπη και το σπάσιμο των μηχανημάτων ακύρωσης εισιτηρίων στο μετρό. Η επάνοδος του Χρυσοχοΐδη στο υπουργείο θα είναι σημαντική κίνηση αφού ένα άλλο χαρακτηριστικό των επιτυχημένων πρωθυπουργών είναι να διορθώνουν τα λάθη τους.

«ΘΥΜΑ» Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΘΕΜΑΤΩΝ

Στην εποχή του Ιντερνετ μια συνηθισμένη είδηση είναι το «Επεσε το σύστημα όταν χιλιάδες χρήστες μπήκαν την πρώτη ώρα…». Συνήθως αφορά κάποιο κυβερνητικό επίδομα που μπαίνουν όλοι μαζί για να κάνουν αίτημα και να επωφεληθούν. Ενίοτε η είδηση συνοδεύεται από αριθμούς. «Οταν την πρώτη ώρα 100 χιλιάδες χρήστες μπήκαν…». Τι γίνεται λοιπόν όταν αντί για τους 100 χιλιάδες χρήστες σε μία σελίδα με περιορισμένη κίνηση αποφασίσουν να μπουν 165 εκατομμύρια; Το σύστημα μπλοκάρει. Οπως μπλόκαρε την προηγούμενη Τρίτη η σελίδα της Τράπεζας Θεμάτων όταν δέχτηκε επίθεση με 280 χιλιάδες κακόβουλες συνδέσεις ανά δευτερόλεπτο. Πρόβλημα που λύθηκε όταν ενεργοποιήθηκε το σύστημα ασφαλείας DDos που προστατεύει τη σελίδα.

Τώρα, στο γιατί να ενεργοποιηθεί ένα σύστημα ασφαλείας μετά την επίθεση, ισχύει ένα αξίωμα που συχνά παραβλέπεται στην Ελλάδα. Η ασφάλεια έχει κόστος. Μια χώρα προστατεύεται από επιθέσεις σε σελίδες που σχετίζονται με την εθνική ασφάλεια και όχι σε σελίδες που έχουν σχέση με την παιδεία. Ερχόμαστε στο δύσκολο ερώτημα του cui bono. Ποιος ωφελήθηκε από την επίθεση; Εδώ σηκώνω τα χέρια. Σε σημερινά κόστη και όχι σε κόστη hacking προ 20ετίας μια τέτοια επίθεση στοιχίζει πάνω από 200 χιλιάδες ευρώ. Κάτι που αποκλείει την πιθανότητα να ήταν μερικοί πιτσιρικάδες που έκαναν την πλάκα τους.

Στο… περιβόλι του ΣΥΡΙΖΑ

Η προεκλογική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα περιβόλι από εκπλήξεις. Τη μία μέρα προβαλλόταν το think tank των συριζαρίστων που θα αντιμετώπιζε τους άριστους της Ν.Δ. Την επόμενη εμφανιζόταν η Πόπη Τσαπανίδου. Τη μία ακολουθούσε κεντρώα πολιτική. Την επόμενη συστρατευόντουσαν ο Αντώναρος και η Ακρίτα και επανερχόταν ο Πολάκης. Ο Τσίπρας έμοιαζε κάποιος ανίδεος από ηλεκτρονικά που τον έχουν βάλει μπροστά από ένα περίπλοκο κομπιούτερ και χτυπάει κουμπιά στην τύχη. Μέχρι που τα κουμπιά τελείωσαν και άρχισε να χτυπάει και τα κουμπιά του πουκαμίσου του. Αναφέρομαι στην περίπτωση του Νίκου Μαραντζίδη που επιστρατεύτηκε από τον Αλέξη Τσίπρα για να χαράξει την εκλογική πολιτική στις εκλογές του Ιουνίου.

Ο Νίκος Μαραντζίδης είναι ένας καθηγητής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και συγγραφέας ιστορικών βιβλίων. Ανάμεσα στα οποία το «Εμφύλια Πάθη» που έγραψε με τον Στάθη Καλύβα και αφορά τον Εμφύλιο Πόλεμο του 1944 στην Ελλάδα και τον έκανε «κόκκινο πανί» για τους οπαδούς της Αριστεράς σε σημείο να του επιτεθούν το 2014 σε καφέ της Θεσσαλονίκης και να τον ξυλοκοπήσουν. Παρά το ότι τα… κουμπιά τελειώνουν, αφού ο Μαραντζίδης, όπως άκουσα, ήταν η τρίτη επιλογή, ο εφευρετικός Τσίπρας κάποιο ακόμα κουμπί θα βρει να πατήσει πριν από τις εκλογές του Ιουνίου.