Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι όλες αυτές οι ανατροπές έρχονται από το κόμμα των Συντηρητικών, το οποίο αποδεικνύεται εξαιρετικά ανθεκτικό και έτοιμο για οβιδιακές μεταμορφώσεις, αρκεί να μην παραδώσει τα όπλα, δηλαδή την κυβέρνηση. Πλέον, στις «πρωτιές» που έχει να επιδείξει είναι και ο πρώτος πρωθυπουργός ινδικής καταγωγής. Ο Ρίσι Σούνακ, γιος μεταναστών, πιστός ινδουιστής και πιο πλούσιος ακόμα και από τους βασιλικούς ενοίκους του Μπάκιγχαμ, είναι ίσως το τελευταίο χαρτί των Συντηρητικών να αποδείξουν πως ακόμα μπορούν.

Βέβαια, το ίδιο ακριβώς φαίνεται να κάνουν και οι Εργατικοί. Αυτή η παρατεταμένη πολιτική καταιγίδα που έχει ξεσπάσει στη νησιωτική χώρα έχει φέρει τα πάνω κάτω όχι μόνο στα πρόσωπα αλλά και στα ιδεολογικά δόγματα που μέχρι πρότινος σφράγιζαν το χαρακτήρα της κάθε παράταξης. Σήμερα περισσότερο από ποτέ, οι Εργατικοί είναι λιγότερο «κόκκινοι» από ό,τι ήταν ποτέ στην ιστορία τους. Ο ακραία ριζοσπάστης Κόρμπιν είναι παρελθόν, σε αντίθεση με τον εν αναμονή πρωθυπουργό -με τον αέρα των 30 μονάδων διαφορά στις δημοσκοπήσεις- των επόμενων εκλογών, Κιρ Στάρμερ. Ο οποίος έχει την πολιτική ευφυΐα να μετακινείται προς το πολιτικό κέντρο όσο οι Τόρις προσπαθούν να βάλουν σε τάξη το χάος που δημιούργησαν.

Βέβαια, οι Αγγλοι δεν περιμένουν και θαύματα από το κόμμα των Εργατικών, που όπως καυστικά περιγράφει ο Αγγλος συντηρητικός φιλόσοφος Ρότζερ Σκρούτον στο τελευταίο του βιβλίο «Πώς να (μην) είστε συντηρητικοί» ήταν για δεκαετίες τυλιγμένο στη βικτοριανή μούχλα του, που θεωρούσε ότι ο καλύτερος τρόπος για να τιμωρήσει την ανώτερη τάξη ήταν να απαγορεύσει το κυνήγι της αλεπούς, «θέμα στο οποίο αφιερώθηκαν 220 ώρες κοινοβουλευτικού χρόνου επί κυβέρνησης Τόνι Μπλερ», σε αντίθεση με τις 18 ώρες συζήτησης για τη συμμετοχή στον πόλεμο του Ιράκ. Εχει περάσει πολλά αυτό το νησί τελικά.