Η Ευρώπη αδυνατεί να σταθεί ισχυρή στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία. Οποτε έρχεται αντιμέτωπη με μια οικονομική κρίση, αντί να απαντά ενωμένη, σφυρίζει αδιάφορα και αναγκάζει τα κράτη να κοιτάξουν τα φραγκοδίφραγκα που έχουν στις τσέπες τους και να πορευτούν.

ΝΑΙ, το πρόβλημα προϋπήρχε. Και είναι δομικό. Φέρουν ευθύνη και οι «μεγάλοι Ευρωπαίοι πολιτικοί» των δεκαετιών του ’80 και του ’90. Ενώ τότε υπήρχε χρήμα και παγκόσμια ηρεμία, αντί να προχωρήσουν σε πολιτική και οικονομική ενοποίηση, τελικά δεν τόλμησαν και υλοποίησαν μόνο το νομισματικό σκέλος, το ευρώ.

ΚΑΙ όλα ήταν καλά όσο υπήρχε χρήμα. Και ασφάλεια. Ασφάλεια σε όλα τα επίπεδα.

Ο Ευρωπαίος πολίτης είδε μέσα στα τελευταία δεκαπέντε χρόνια να χάνονται τρεις «σταθερές». Η οικονομική ασφάλεια. Χάθηκε η βεβαιότητα ότι το αύριο θα είναι καλύτερο από το χθες. Χάθηκε η σιγουριά ότι οι επόμενες γενιές θα ζουν καλύτερα από τις προηγούμενες. Υποβαθμίστηκε βίαια το βιοτικό επίπεδο.

ΜΕ την πανδημία χάθηκε και η βεβαιότητα της υγειονομικής ασφάλειας. Με τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία χάθηκε και η βεβαιότητα της ειρήνης. Αν σε όλα αυτά προσθέσει κανείς και το μεταναστευτικό, που παίζει σημαντικό ρόλο στην ψήφο των πολιτών Γαλλίας, Γερμανίας και Bόρειας Ευρώπης, τότε τίποτα δεν πρέπει να μας εκπλήσσει.

ΚΑΙ η Ευρώπη, στα περισσότερα από αυτά τα προβλήματα, είτε σφύριζε αδιάφορα είτε λειτουργούσε τιμωρητικά, όπως στην κρίση χρέους στην Ελλάδα και τον υπόλοιπο Νότο.

Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν κάποια θετικά δείγματα. Κατ’ αρχάς, η κοινή προμήθεια εμβολίων και η έκδοση ευρωομολόγου για το Ταμεία Ανάκαμψης ήταν σωστές αποφάσεις και έγιναν με αστραπιαία ταχύτητα για τη συνηθισμένη χρονοκαθυστέρηση της Ευρώπης. Το ίδιο συνέβη και με την αντίδραση απέναντι στον Πούτιν. Αμεσα επιβλήθηκαν βαρύτατες κυρώσεις, δόθηκε στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία.

ΑΛΛΑ δεν αρκούν αυτά. Οι πολίτες θέλουν μια καλύτερη ζωή. Μεγαλύτερους μισθούς για να αντεπεξέλθουν στο πρωτοφανές κύμα ακρίβειας. Η Γερμανία και οι «σκληροί του Βορρά» για μια ακόμη φορά κοιτάζουν την πάρτη τους.

ΑΥΤΟ δίνει την ευκαιρία να χτυπάει ταβάνι η Λεπέν. Να ανεβαίνει το Vox στην Ισπανία, το Chega στην Πορτογαλία. Να ενισχύονται τα άκρα, η αντισυστημικότητα. Να ισχυροποιείται ο τραμπισμός.

ΤΑ ίδια συμβαίνουν και εδώ. Τα βιώσαμε το 2015. Κάποιοι ακολουθούν πάλι την ίδια συνταγή. Ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει την κυβέρνηση για την ακρίβεια, λες και δεν είναι παγκόσμιο το πρόβλημα. Μαζί του «τσιμπάνε» και πάλι ψηφοφόρους ακροδεξιά κομματίδια, μέχρι και το μόρφωμα του καταδικασμένου για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση Κασιδιάρη.

ΚΑΙ μπορεί στον δεύτερο γύρο ο Μακρόν να κερδίσει και να παραμείνει στην προεδρία. Αλλά αρκεί αυτό; Αν η Ευρώπη δεν αλλάξει ρότα, αν δεν προσφέρει και πάλι «ασφάλεια» στο σήμερα και προσδοκία για το «αύριο», τότε είναι θέμα χρόνου να βρεθούν στην εξουσία διάφοροι «ορμπανο-λεπέν» σε κάθε γωνιά της Ευρώπης. Αυτό όχι μόνο θα σημάνει το τέλος της Ε.Ε., αλλά και την αρχή μιας αναταραχής που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πού θα οδηγήσει.