Δεν έχει σημασία που το ματς ήταν προετοιμασίας. Σε περίπτωση που γινόταν το «μπαμ», το Ολυμπιακό τουρνουά θα μπορούσε να ξεχαστεί σε λίγα χρόνια. Τα διαβαστερά στόρι,  άλλωστε, των μεγάλων διοργανώσεων τα γράφουν οι «σταχτοπούτες». Ειδικά όταν αποτελούν τον ορισμό του «κράτους απόπατου» (shithole countries), κατά την απεχθή ορολογία του Τραμπ.

Οι γυρολόγοι μπασκετμπολίστες του Νότιου Σουδάν δεν διαθέτουν ένα γήπεδο της προκοπής (αν και οι περισσότεροι παίζουν στο εξωτερικό), αλλά κοίταξαν στα μάτια τούς ακριβοπληρωμένους σταρ της υπερδύναμης. Κράτος 13 χρόνων, με ζεστά ακόμη τα ερείπια του εμφυλίου, το Νότιο Σουδάν είναι μακράν η φτωχότερη χώρα στον πλανήτη. Ετήσιο κατά κεφαλήν εισόδημα σε σχέση με το ΑΕΠ μόλις 455 δολάρια, σχεδόν το μισό από το δεύτερο Μπουρούντι (916 δολάρια).

Καύχημα του Νότιου Σουδάν στο Παρίσι δεν είναι μόνο η μπασκετική του ομάδα, αλλά και ο Γίετς Πουρ Μπίελ. Συγκρατήστε το όνομα αυτού του 29χρονου μαραθωνοδρόμου, που αγωνίζεται με την Ολυμπιακή Ομάδα Προσφύγων:

«Ο πρώτος μου αγώνας δρόμου ήταν για να σώσω τη ζωή μου», έγραψε σε ένα άρθρο, που δημοσιεύτηκε στην «El Pais» και άλλες μεγάλες εφημερίδες. «Μεγάλωσα στο Νασίρ του Νοτίου Σουδάν, ανάμεσα σε κοπάδια, σπαρτά και τους δικούς μου. Το χωριό μας υπέφερε από τον εμφύλιο. Μια μέρα, το 2005, μπήκαν στρατιώτες και το έκαψαν ολοσχερώς. Ημουν 10 χρόνων. Ετρεχα χωρίς να κοιτάζω πίσω τρία μερόνυχτα και κρυβόμουν στους θάμνους. Εχοντας χάσει τη μητέρα και τον αδελφό μου, βρέθηκα μαζί με χιλιάδες άλλους στο προσφυγικό στρατόπεδο Κακούμα, στην Κένυα. Εκεί ανακάλυψα την αγάπη μου για τα σπορ, ιδίως για το ποδόσφαιρο. Δέκα χρόνια μετά η Υπατη Αρμοστεία Προσφύγων του ΟΗΕ οργάνωσε έναν αγώνα 10 χιλιομέτρων, όπου βγήκα τρίτος, τρέχοντας ξυπόλητος. Ετρεξα για πρώτη φορά με παπούτσια στους Ολυμπιακούς του Ρίο, το 2016, ως μέλος της πρώτης Ολυμπιακής Ομάδας Προσφύγων…».