Η αντίδραση της Ν.Δ. ήταν η φράση του Παύλου Μαρινάκη «δεν σχολιάζουμε ομιλίες πρώην πρωθυπουργών». Το οποίο μπορεί να σημαίνει «σεβόμαστε τη θέση που είχαν», «έχουμε σημαντικότερα πράγματα, όπως να κυβερνήσουμε, και δεν μπορούμε να ασχολούμαστε». Μετά ανέλαβε το πασοκοποταμίσιο κομμάτι της Ν.Δ. Το οποίο, όταν ακούει «Σαμαράς», παθαίνει το επάρατο πορνιόκο. Οπως και ο Σαμαράς, όταν ακούει «Ποτάμι».

Το τι και πόσο μπορεί να βοηθήσει η πείρα φάνηκε και από τους χειρισμούς του Νίκου Ανδρουλάκη στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής. Κανένα από τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να κινητοποιήσει τον κόσμο όπως μπορεί ο Ανδρουλάκης. Ηταν βέβαιο ότι θα κέρδιζε τη «μάχη της αίθουσας». Μετά ήξερε ότι θα βοηθηθεί από τον χρόνο, που μέχρι τον Οκτώβριο θα εμφανίζονται περισσότεροι, όπως η Νάντια Γιαννακοπούλου και ο Γιάννης Κανελλάκης. Το αποτέλεσμα θα είναι να μοιάζουν με ένα τσίρκο υποψήφιων προέδρων. Κάτι που αντιλήφθηκε ο Παύλος Χρηστίδης και απείχε για να μην ισοπεδωθεί επικοινωνιακά.

Αντίθετα, ο Στέφανος Κασσελάκης έμεινε από κινήσεις. Η συνέντευξη που έδωσε την περασμένη εβδομάδα πέρασε απαρατήρητη. Είπε «Θα προχωρήσουμε στον εκσυγχρονισμό του κόμματός μας. Υπάρχει πάρα πολύς κόσμος που θέλει να προσφέρει». Πριν από κάποιο καιρό τα παραπάνω θα προξενούσαν θύελλα αντιδράσεων, αλλά στην κατάσταση που βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και αν τους διώξει όλους, αλλάξει το όνομα του κόμματος, αλλάξει το σήμα, ελάχιστη εντύπωση θα δημιουργήσει. Πότε πήγε στην Αμερική, πότε γύρισε, κανένας δεν έδωσε σημασία.

Ετσι όπως είναι η κατάσταση, η μόνη αντιπολίτευση που μπορεί να γίνει στη Ν.Δ. είναι από το εσωτερικό της. Ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος για να την αντιμετωπίσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι με τον αγώνα για τη βελτίωση της καθημερινότητας και στο επόμενο διάστημα αυτός θα είναι ο στόχος.

Στην περίοδο που αρχίζει τώρα και τελειώνει τον Σεπτέμβριο ισχύει το αξίωμα του Χάρολντ Μακμίλαν. Οταν τον είχαν ρωτήσει τι πρέπει να φοβάται ένας πρωθυπουργός, είχε απαντήσει «Τα γεγονότα, αγαπητέ μου, τα γεγονότα». Παρά τη φράση του Ουμπέρτο Εκο «Δεν υπάρχουν νέα τον Αύγουστο», που το είπε ειρωνικά επειδή οι δημοσιογράφοι πάνε διακοπές, νέα υπάρχουν. Συνήθως δύσκολα για τις κυβερνήσεις. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης για δύο μήνες θα αντιμετωπίζει τα γεγονότα. Τον δυσκολότερο αντίπαλο κάθε πολιτικού.

Η νοοτροπία του… «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;»

Δεν υπάρχει χειρότερη εικόνα από αυτήν του πολιτικού που πιστεύει ότι οι νόμοι υπάρχουν για τον κοσμάκη. Ο οποίος πιστεύει ότι η κοινωνία χωρίζεται σε πατρικίους και πληβείους. Ο Λευτέρης Αυγενάκης, πιστεύοντας ότι ζει σε άλλες εποχές, που οι πολιτικοί έπαιρναν τηλέφωνο για να καθυστερήσουν τις πτήσεις, ξηγήθηκε τσαμπουκά στο αεροδρόμιο και το πλήρωσε με τη διαγραφή του από την κοινοβουλευτική ομάδα της Ν.Δ.

Με την ευκαιρία, θυμήθηκα ένα αντίστοιχο γεγονός που είχε συμβεί πριν από καμιά 20αριά χρόνια στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών. Στις Βρυξέλλες είχε πάει μία αντιπροσωπεία του ΠΑΣΟΚ με τη Φώφη Γεννηματά. Στο αεροδρόμιο είχε χαθεί η αποσκευή της Γεννηματά. Ως γνήσιος πασόκος, ο τότε νομάρχης Πειραιά είχε αναλάβει να «καθαρίσει». Κάπου η κατάσταση ξέφυγε και η βελγική αστυνομία τον είχε συλλάβει. Με τη Φώφη Γεννηματά να τους φωνάζει το ιστορικό ελληνοαγγλικό «φρι δε νόμαρχ».

Οι εποχές που ο Αντώνης Δροσογιάννης χαστούκιζε αστυνομικό και μετά του έδινε και δυσμενή μετάθεση, επειδή τολμούσε να κάνει τη δουλειά του, ανήκουν στο παρελθόν. Κάποτε το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» ήταν από τις κοινότερες φράσεις μαγκιάς στη γλώσσα. Αλλωστε δεν έχει νόημα. Η Μάργκαρετ Θάτσερ είχε πει «Το να είσαι σημαντικός είναι το αντίστοιχο με το να είσαι κυρία. Αν χρειάζεται να το λες, πάει να πει ότι δεν είσαι».

ΟΤΑΝ ΣΚΟΝΤΑΨΕ Ο ΤΖΟ

Από τον Εϊμαν ντε Βαλέρα μέχρι τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη υπήρξαν πολιτικοί που εξελέγησαν πρόεδροι της Δημοκρατίας ή πρωθυπουργοί σε μεγάλη ηλικία. Τι συμβαίνει και η ηλικία, όπως με τον Τζο Μπάιντεν, αποκτά κομβική σημασία; Συμβαίνει ότι οι σημερινοί πολιτικοί ζούνε σε ένα… γυάλινο σπίτι.

Μου είχε κάνει εντύπωση ότι τις πρώτες μέρες που ο Τζο Μπάιντεν είχε γίνει πρόεδρος σκόνταψε ανεβαίνοντας σε μια σκάλα αεροπλάνου. Οχι επειδή απλά παραπάτησε. Επειδή παραπάτησε προσπαθώντας να ανέβει δύο δύο τα σκαλιά. Για να φανεί νέος.

Οι πολιτικοί σήμερα ξέρουν ότι κάτι που θα πέρναγε απαρατήρητο ή ο αρχισυντάκτης μιας εφημερίδας θα έλεγε «άσε το αυτό και βάλε κάτι σοβαρό», θα γίνει θέμα. Οτι ένα κοινό που ζει καρφωμένο μπροστά στις οθόνες των κινητών του θα ασχοληθεί με το χρώμα των καλτσών του, το πουκάμισο αν έχει βγει έξω από το παντελόνι και τα κουμπιά αν έχουν τσιτώσει στο πουκάμισο και όχι με αυτά που λένε ή κάνουν.

Μια εμφάνιση όπως του Μπάιντεν στο debate με τον Τραμπ είναι καταστροφή. Ζούμε στην εποχή που οι πολιτικοί είναι σαν τις κούκλες στις βιτρίνες. Σε αυτή την πολιτική δεν υπάρχει χώρος για γέρους.