Είχε, όμως, από τη γέννησή του ένα άλλο σοβαρότατο πρόβλημα, το οποίο τώρα ανατινάζει συθέμελα αυτό το «πολιτικό αυθαίρετο»: Το ποιόν της μεγάλης πλειοψηφίας των στελεχών του. Τον κυνισμό τους. Τα απωθημένα τους. Τον ρεβανσισμό. Το μίσος και την εχθροπάθεια που έχουν μέσα τους. Τη φιλοχρηματία. Την τεμπελιά. Το βόλεμα. Την κουτοπονηριά. Την ακατανόητη έπαρσή τους. Και πάνω απ’ όλα, το ύφος και το ήθος τους.

Συμπληρώθηκαν 13 χρόνια από τον θάνατο του Λ. Κύρκου, ο οποίος ήδη από τη δεκαετία του ’80 μιλούσε για το «ύφος και το ήθος της εξουσίας». Ο Λ. Κύρκος δεν είπε τυχαία το «σύντροφοι, ευτυχώς ηττηθήκαμε». Ούτε είναι τυχαίο ότι σε μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις του (κάτι σαν πολιτική παρακαταθήκη) επέλεξε να μιλήσει για τον χαρακτήρα και τις προσωπικότητες που θα κυβερνούσαν, αν ο Εμφύλιος -στον οποίο είχε πάρει μέρος ένοπλος-είχε διαφορετική κατάληξη. Χαρακτήρισε τους περισσότερους από την «κυβέρνηση του βουνού» «περιτρίμματα», «γελοίους», «χωρίς καμία προπαίδεια να παίξουν τον ουσιαστικό ρόλο που ήθελαν να παίξουν».

Ο Λ. Κύρκος τους ήξερε καλά και αδιαμεσολάβητα. Αλλά με έναν τραγικό τρόπο αυτά που είπε για τα μέλη της «κυβέρνησης του βουνού» ισχύουν απολύτως και για τα «παιδιά της δρακογενιάς». Τσίπρες, Πολάκηδες, Παππάδες και σχεδόν όλους όσοι μετείχαν στην κυβέρνηση της ΠΦΑ μαζί με τον Καμμένο. Το δομικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ φεύγοντας από το 3% ήταν και είναι οι χαρακτήρες και οι προσωπικότητες όσων πίστεψαν ότι μπορούσαν να κυβερνήσουν τη χώρα. Κι όταν το κατάλαβαν -πολύ γρήγορα μετά την «υπερήφανη διαπραγμάτευση», η οποία έφερε το τρίτο και σκληρότερο Μνημόνιο- ότι είναι «σκιτζήδες» και ανίκανοι να κυβερνήσουν, το γύρισαν 100% στο «τσάμικο»: Διχασμός, τοξικότητα, εν ψυχρώ δολοφονίες χαρακτήρων, fake news και σκευωρίες.

Το ποιόν αυτών των ανθρώπων το γνωρίζουμε κι άλλοι εκτός από τον αείμνηστο Λ. Κύρκο. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί εξ αυτών ήταν στην πρώτη γραμμή του «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου». Γιατί ήξεραν τι εστί ο καθένας απ’ αυτούς χωρίς την κουκούλα του «ευαίσθητου αριστερού», του τζάμπα «ανθρωπιστή» και του «αγωνιστή» με τα απωθημένα. Ηξεραν ότι ο «σάκος» τους ήταν άδειος από «απίδια».

Ο Στ. Κασσελάκης, με έναν περίεργο τρόπο, έχει αυτά τα χαρακτηριστικά, παρά τα φούμαρα με τα οποία συστήθηκε ερχόμενος από μια σκοτεινή εκδοχή των ΗΠΑ. Και ως αλαζόνας που είναι, δεν κατάλαβε πού έμπλεξε και γιατί τον έμπλεξαν. Πίστεψε κι αυτός ότι μπορούσε «να νικήσει τον Μητσοτάκη» και να κυβερνήσει. Η εξήγηση για όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν αυτές τις μέρες -και θα συνεχίσουν να συμβαίνουν με κλιμάκωση- δεν βρίσκεται σε κάποια ουσιαστική πολιτική διαφορά. Βρίσκεται στους χαρακτήρες και το ήθος όσων πρωταγωνιστούν ένθεν κακείθεν. Γι’ αυτό και το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει λύση. Κι ότι δεν έχει λύση δεν είναι πρόβλημα. Αφορά μόνο τους ελάχιστους που πρέπει να συμφιλιωθούν με την ιδέα ότι δεν πρόκειται να δουν ξανά εξουσία ούτε με τα κιάλια.

ΑΙΧΜΗ

ΤΟ ΜΠΑΧΑΛΟ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ

Είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού. Οχι απαραίτητα εξασκημένου, ούτε κατ’ ανάγκη καλά πληροφορημένου. Ενα «κέντρο» που εκφράζει συμφέροντα προσπαθεί με το ζόρι: 1. Να δημιουργήσει ένα «αντιμητσοτακικό μέτωπο». 2. Θέλει να ελέγξει τις εξελίξεις και στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να αποκτήσει νόημα η πρώτη και βασική επιδίωξη και να προκύψει εναλλακτική λύση.

Το παιχνίδι γίνεται όλο και πιο χοντρό, όλο και πιο απροκάλυπτο. Χτυπιέται απροσχημάτιστα ο Κ. Μητσοτάκης, χωρίς όμως να αβαντάρεται ούτε ο Κασσελάκης ούτε το ΠΑΣΟΚ. Δημιουργώντας έτσι την «ανάγκη» ενός άλλου «σωτήρα». Με έναν σχεδόν μαγικό τρόπο, όλες οι ανεπίσημες συνομιλίες με ανθρώπους οι οποίοι γνωρίζουν καταλήγουν στο παλιό και φθαρμένο όνομα του Α. Τσίπρα. Του πρώην απηνούς διώκτη των συμφερόντων και νυν σοβαρού συνομιλητή τους.

Για κάποιους λόγους, όχι ιδιαίτερα δύσκολο να τους αντιληφθεί κανείς, ο Κ. Μητσοτάκης δεν κάνει σε αυτά τα κέντρα. Ισως δεν είναι τόσο «υπάκουος» όσο θα ήθελαν τα αχόρταγα συμφέροντα. Ο κύκλος αυτής της προσπάθειας δεν κλείνει άμεσα. Πάει αρκετά πιο πέρα. Εως τη δημιουργία(;) των συνθηκών για ένα «νέο κόμμα» με παλιά υλικά…

«Βαριά» ατζέντα και ενστάσεις

Δεν ήταν ανέφελο το κλίμα στη χθεσινή συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου, παρά τα θετικά νέα για τη μείωση των διοδίων της Αττικής Οδού από 2,80 σε 2,50 ευρώ και τη σχετικά «βαριά» ατζέντα του (ακρίβεια, Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, ανάπτυξη, ασφάλεια, ηλεκτρονική διακυβέρνηση, ενδοοικογενειακή βία). Σύμφωνα με πληροφορίες, δεν έλειψαν οι ενστάσεις για προσπάθεια ωραιοποίησης της πραγματικότητας. Χωρίς να ανέβουν οι τόνοι, ειπώθηκαν ουσιαστικά σκληρές κουβέντες, παρά το γεγονός ότι υπήρξε ομοφωνία στο ότι η κυβέρνηση πρέπει να σταματήσει την «άμυνα» για θέματα πληθωρισμού και ακρίβειας και να περάσει στην αντεπίθεση, καταρρίπτοντας fake news και περίεργες «μελέτες».

Εκεί που επίσης υπήρξαν διιστάμενες απόψεις ήταν αν η κυβέρνηση πρέπει να ανεβάσει τους τόνους, υπογραμμίζοντας πως βρισκόμαστε κοντά στο τέλος του πληθωρισμού και της ακρίβειας, ή αν οι τόνοι πρέπει να είναι πιο χαμηλοί.

Ολο το βάρος στη ΔΕΘ

Η αίσθηση που αποκόμισαν αρκετοί υπουργοί φεύγοντας από τη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου ήταν ότι η φετινή ομιλία του Κ. Μητσοτάκη στη ΔΕΘ θα είναι ορόσημο. Καθώς δεν θα εξαντλείται στο παραδοσιακό «καλάθι» της Εκθεσης, αλλά θα έχει ευρύτερη πολιτική σημασία για τις εξελίξεις στην επόμενη τριετία.

Ορισμένοι, μάλιστα, έφυγαν και με την «υποψία» ότι το φετινό καλάθι παροχών, χωρίς να οδηγεί σε δημοσιονομικό εκτροχιασμό, θα είναι μεγαλύτερο απ’ όσο έχει αφεθεί να φανεί. Κοντός ψαλμός αλληλούια…

ΑΠΟΡΙΕΣ-1

Η διαγραφείσα Α. Λινού δεν ήταν η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για κοινής αποδοχής υπουργό Υγείας στη διάρκεια της πανδημίας;

ΑΠΟΡΙΕΣ-2

Πώς γίνεται να λες ότι έχεις την πλειοψηφία της Κ.Ο. έχοντας 17 βουλευτές στους 35; Ο Α. Τσίπρας και η Π. Τσαπανίδου θα ψήφιζαν ποτέ την πρόταση Κασσελάκη;

ΑΠΟΡΙΕΣ-3

Τι ακριβώς εννοεί ο χειμαρρώδης Ν. Φαραντούρης λέγοντας ότι αυτός δεν θα ρίξει «λευκή πετσέτα»; Δεν θα μπορούσε να το πει πιο απλά ότι θέλει να γίνει κι αυτός πρόεδρος;

ΑΠΟΡΙΕΣ-4

Πάνε ποτέ μαζί Π. Πολάκης και «απλά δικαίωση», όπως έγραψε χθες; Βγαίνει ο ήλιος από τη Δύση;