Οχι βέβαια. Αλλά εδώ και 7 μήνες ο Β. Πούτιν και οι απανταχού υποστηρικτές του, που είτε «είναι με τον άνθρωπο» είτε κρύβονται πίσω από τις ίσες αποστάσεις, δούλευαν εαυτούς και αλλήλους ότι αυτό που γίνεται στην Ουκρανία δεν είναι ακριβώς πόλεμος. Είναι κάτι μεταξύ «αντιναζιστικής», «απελευθερωτικής» εκστρατείας και μιας περίπου «νόμιμης άμυνας» απέναντι στα επιθετικά σχέδια του ΝΑΤΟ. Σε κάθε περίπτωση ο Β. Πούτιν, ο Σ. Λαβρόφ και η Μ. Ζαχάροβα επί 8 μήνες -γιατί το δούλεμα είχε αρχίσει πριν από την εισβολή με τις διαβεβαιώσεις ότι δεν θα γίνει καμία εισβολή- δούλευαν κατά πρόσωπο όλο τον πλανήτη.

Οι ομαδικοί τάφοι με ευνουχισμένους νεκρούς ή με τα πτώματα που είχαν τα χέρια πισθάγκωνα δεμένα, που αποκαλύφθηκαν π.χ. στο ανακαταληφθέν Ιζιούμ, δεν είναι παρά τα μακάβρια πειστήρια ενός απεχθούς πολέμου, τον οποίο κάνει ένας ημιπαράφρων αναθεωρητής. Αλλωστε, υπάρχουν και πολλά άλλα τα οποία έχει δει με τα μάτια της η παγκόσμια κοινότητα. Η οποία, πέραν της φρίκης που νιώθει, υφίσταται και τις συνέπειες του «άλλου πολέμου», του ενεργειακού, που έχει κηρύξει ο Β. Πούτιν στη Δύση.

Προς το παρόν, οι εκτιμήσεις των ειδικών στρατιωτικών και διπλωματικών αναλυτών διίστανται σχετικά με το αν η μερική επιστράτευση που ανακοίνωσε ο Ρώσος πρόεδρος είναι μια έμμεση παραδοχή της αποτυχίας του στο πεδίο και απλώς προσπαθεί να αλλάξει τις εντυπώσεις, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα ότι θα γίνουν τα 4 ψευτοδημοψηφίσματα για την προσάρτηση των 4 περιοχών που ήδη έχουν καταληφθεί. Κάτι που μπορεί να θεωρηθεί ως η αρχή του τέλους αυτού του άθλιου πολέμου, με τον Πούτιν να ισχυρίζεται στο εσωτερικό της χώρας του ότι πέτυχε τους βασικούς στόχους του. Ή αν είναι προάγγελος μιας κλιμάκωσης των ρωσικών στρατιωτικών επιχειρήσεων, η οποία δεν αποκλείει και τη χρησιμοποίηση πυρηνικών όπλων. Στο διάγγελμά του πάντως ο Β. Πούτιν προσπάθησε να είναι πειστικός, πως «δεν μπλοφάρει» για τα πυρηνικά.

Σε κάθε περίπτωση, ο πόλεμος στην Ουκρανία, αλλά και ο ενεργειακός πόλεμος μπαίνουν σε μια νέα φάση. Η οποία έχει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Είναι π.χ. η στιγμή που η Ουκρανία, ανακαταλαμβάνοντας μεγάλες περιοχές, «αναγκάζει» τη Δύση να της δώσει μεγαλύτερη στρατιωτική και οικονομική βοήθεια. Είναι επίσης η στιγμή που τα Ηνωμένα Εθνη, μετά το ένα βήμα πίσω που έκαναν η Κίνα και η Ινδία από την αμέριστη υποστήριξη στη Ρωσία, είναι πιο έτοιμα να ασκήσουν μεγαλύτερες πιέσεις στον ρωσικό αναθεωρητισμό. Είναι ακόμα η στιγμή που η κυκλοθυμική και αναποφάσιστη Ευρώπη, παρά το τεράστιο κόστος που έχει υποστεί, μοιάζει πιο έτοιμη όχι μόνο να «βγάλει» τον δύσκολο χειμώνα, αλλά και να οριστικοποιήσει την ενεργειακή απεξάρτησή της από τη Ρωσία. Αυτά τα χαρακτηριστικά μπορούν να οδηγήσουν με την ίδια ευκολία στον σταδιακό τερματισμό του πολέμου ή στη μετεξέλιξή του και σε πυρηνικό, με ό,τι αυτό σημαίνει όχι μόνο για την Ουκρανία.

Σε αυτό το μεταβαλλόμενο περιβάλλον υπάρχει και ο πιο πιστός σύμμαχος του Πούτιν, ο Τ. Ερντογάν, ο οποίος ηγείται και μιας χώρας-μέλους του ΝΑΤΟ. Ο άνθρωπος ο οποίος επίσης πιστεύει ότι μπορεί να δουλεύει τους πάντες για πάντα. Ηδη η Δύση δείχνει ότι δεν είναι διατεθειμένη να ανεχθεί άλλο τη «μεσοβέζικη» συμπεριφορά του, ούτε το «δίπορτο» με το οποίο παίζει. Η παραληρηματική επίθεση του Τ. Ερντογάν εναντίον της Ελλάδας από το βήμα της Συνέλευσης του ΟΗΕ μόνο τυχαία δεν είναι. Ο Τούρκος πρόεδρος μπορεί να έφυγε από τη συνάντηση που είχε με τον Β. Πούτιν στη Σαγκάη με την αίσθηση -αν ήταν ειλικρινής σε αυτά που είπε- ότι ο Ρώσος πρόεδρος επιθυμεί να τελειώσει ο πόλεμος, αλλά ξέρει πολύ καλά ότι σε μεγάλο βαθμό είναι αναγκασμένος πλέον να ακολουθήσει τον Πούτιν. Αν ο «έγκλειστος του Κρεμλίνου» αποφασίσει την αποκλιμάκωση, ο Τούρκος πρόεδρος θα έχει πιθανώς την ευκαιρία να ξαναφτιάξει τις σχέσεις με τη Δύση. Αν όμως ο Β. Πούτιν αποφασίσει την κλιμάκωση, ο Τ. Ερντογάν μοιάζει παγιδευμένος να εκδηλώσει τον δικό του αναθεωρητισμό. Με ό,τι σημαίνει αυτό για τη Μεσόγειο και το Αιγαίο.

«ΕΛΑ, ΜΩΡΕ»…

Χθες για πολλές ώρες στην Αθήνα δεν είχε κίνηση. Είχε κανονική ακινησία. Η απεργία στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς κυριολεκτικά πάγωσε τα πάντα, όχι μόνο στο κέντρο της πόλης, αλλά και σε όλους τους οδικούς άξονες που οδηγούν σε αυτό.

Μια ακόμα παράλογη απεργία, η οποία κηρύχθηκε γιατί κάποιοι συνδικαλιστοπατέρες παλαιότατης κοπής «κατάλαβαν» ότι η κυβέρνηση πάει για ιδιωτικοποίηση των ΜΜΕ. Αιφνιδίασαν τους χρήστες των ΜΜΕ με τη γνωστή συνδικαλιστική κουτοπονηριά. Την εξέφρασε καλύτερα απ’ όλους ο πρόεδρος των εργαζομένων στον ΗΣΑΠ… ζητώντας συγγνώμη («είναι λάθος, θα έπρεπε να έχουμε εξαγγείλει την απεργία νωρίτερα, συνέπεσε το Σαββατοκύριακο»!). Η απεργία βέβαια έγινε την Τετάρτη και όχι τη Δευτέρα ή την Τρίτη. Αλλά τι σημασία έχει; Μήπως τηρήθηκε ο νόμος για τον τρόπο λήψης της απόφασης; Ή μήπως είχε εξασφαλιστεί το προσωπικό ασφαλείας (το 1/3) που επίσης προβλέπει ο νόμος; Οχι βέβαια. Στα παλιά τους τα παπούτσια. «Ελα, μωρέ, που θα ταλαιπωρηθούν». Γι’ αυτό και η κοινωνία η οποία στην πλειοψηφία της κοιτάει μπροστά ακούει συνδικαλιστής και αλλάζει δρόμο.

Ομως η κυβέρνηση έχει υποχρέωση να εφαρμόσει τους νόμους που η ίδια ψήφισε. Η μη τήρησή τους από ένα σημείο και μετά δεν θα συνεπάγεται κόστος μόνο για τους ούτως ή άλλως απαξιωμένους συνδικαλιστές, αλλά θα έχει κόστος και για όποιον δεν τους εφαρμόζει.

«Θα σοβαρευτούμε κάποια στιγμή;»

Οι «γκέλες» του ΣΥΡΙΖΑ διαδέχονται η μία την άλλη. Μόνο τον τελευταίο μήνα υπήρξε το… Κτηματολόγιο του Γ. Κατρούγκαλου για να «αποδείξει» την «ελληνικότητα» της νησίδας στον Εβρο όπου ήταν οι 38 μετανάστες. Ακολούθησαν η επανακρατικοποίηση της ΔΕΗ και η… ΑΤΑ (άραγε, ποια από τις… τρεις που είχε εφαρμόσει ο μακαρίτης ο Α. Παπανδρέου μέχρι να αρχίσει να γελάει;). Μετά, η επιστροφή της Εθνικής Τράπεζας στον δημόσιο τομέα, «ξεχνώντας» και την ΕΚΤ και τηνδέσμευση της δημόσιας περιουσίας στο Υπερταμείο για 99 χρόνια με υπογραφή ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ. Και μετά ήρθε μάλλον η κορυφαία γκέλα. Την έκανε πρώτος ο Α. Τσίπρας στη ΔΕΘ, την αποθέωσε χθες στη Βουλή η αρμόδια τομεάρχης οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ, Ε. Αχτσιόγλου: Εισπράξατε 7 δισ. παραπάνω φόρους. Αλαλα τα χείλη των ασεβών. Πώς είναι δυνατόν να αυξάνονται οι φόροι, όταν επί τρία χρόνια μόνο μειώνονται και δεν έχει αυξηθεί κανένας;

Η απάντηση είναι απλή και ο Χρ. Σταϊκούρας ευγενέστατα βοήθησε την κ. Αχτσιόγλου να καταλάβει ότι είναι άλλο πράγμα η αύξηση των φορολογικών εσόδων κατά 7 δισ. κι άλλο η αύξηση των φόρων κατά 7 δισ. Η αύξηση των φόρων γενικώς είναι κακή πολιτική. Ενώ η αύξηση των φορολογικών εσόδων είναι αποτέλεσμα μιας αναπτυξιακής πολιτικής η οποία επιτείνει τη φοροδοτική ικανότητα των πολιτών…

Εύλογη ήταν λοιπόν η σχετικά θυμωμένη ερώτηση που έκανε κοινοβουλευτικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ στον συνάδελφό του που ήταν δίπλα του: «Θα σοβαρευτούμε κάποια στιγμή;».