Γαλλογερμανός και Εβραίος ταυτόχρονα, ο συγγραφέας, κοινωνιολόγος και πολιτικός επιστήμονας Aλφρεντ Γκρόσερ κουβαλούσε τρεις ταυτότητες-φωτιά, που θα μπορούσαν να τον κάψουν.

Αντί γι’ αυτό, εξισορρόπησε ιδανικά ανάμεσά τους, διδάσκοντας στον κόσμο ότι καμία εθνική, θρησκευτική ή ιδεολογική ταυτότητα δεν υπερβαίνει εκείνη της πανανθρώπινης αλληλοκατανόησης και ανοχής, κόντρα στα συγκρουσιακά στερεότυπα.

Από το 1925, άλλωστε, που γεννήθηκε, έζησε ανάμεσα σε αντιφάσεις. Ο πατέρας του ήταν «Γερμανός» ήρωας του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά όταν ήρθαν στην εξουσία οι ναζί τού αφαίρεσαν τα παράσημα επειδή ήταν Εβραίος. Η οικογένεια μετανάστευσε εγκαίρως στη Γαλλία, που έγινε για τον Γκρόσερ μια δεύτερη, ισότιμη πατρίδα. Δίδαξε στην περίφημη σχολή Πολιτικών Επιστημών Sciences Po του Παρισιού και έγραψε 30 βιβλία.

Τα περισσότερα αφορούσαν τις γαλλογερμανικές σχέσεις, σε μια διαρκή του προσπάθεια να μυήσει τους Γάλλους στον τρόπο σκέψης και τη νοοτροπία των Γερμανών, και το αντίστροφο. Δεν είναι τυχαίο που και οι δύο χώρες δεν φείσθηκαν βραβεύσεων στο πρόσωπό του (Βραβείο Ειρήνης της Γερμανικής Εκθεσης Βιβλίου, Πλακέτα Γκαίτε της πόλης της Φρανκφούρτης, Μεγαλόσταυρος της Γαλλικής Λεγεώνας της Τιμής κ.ά.).

Χωρίς να εμφορείται από τις ισοπεδωτικές λογικές της παγκοσμιοποίησης, ο Γκρος είχε τον τρόπο να αποφορτίζει τα πράγματα, θυμίζοντας ότι και ο «άλλος» έχει την αξία του. Κάποια στιγμή κάλεσε τους ισλαμοφοβικούς ρατσιστές του PEGIDA και της AfD να μην «υπερτιμούν την έννοια της Δύσης», λέγοντας ότι ο ίδιος ως Εβραίος αισθάνεται ναυτία όταν ακούει περί της «υπεροχής του ιουδαιο-χριστιανικού δυτικού πολιτισμού».

Ο Γκρόσερ είχε χαρακτηρίσει «ατιμία» το να αποκαλείται αυτομάτως αντισημίτης όποιος ασκεί κριτική στην πολιτική του Ισραήλ (απέναντι στο Ιράν, στους Παλαιστινίους κ.λπ.), μια μομφή που είχε απευθυνθεί και στον ίδιο.