Προφανώς και πρέπει να συνυπολογιστεί το μαύρο χρήμα που κυκλοφορεί στη χώρα. Αρα, η κατάσταση είναι σχετικά καλύτερη από αυτή που φαίνεται στους δείκτες της Eurostat. Και πάλι όμως έχουμε απόσταση να διανύσουμε για να γίνουμε Ευρώπη.

ΑΝΑΖΗΤΟΥΜΕ, λοιπόν, ως χώρα, τρόπους να αυξηθούν η παραγωγή και ο πλούτος της Eλλάδας. Οχι με μαγικές λύσεις, σαν τις υποσχέσεις αλά Τσίπρα του Κασσελάκη, ούτε σαν αυτές του Βελόπουλου, που λέει ότι θα δώσει… 3.000 ευρώ σύνταξη. Απαιτείται, λοιπόν, ρεαλιστικός σχεδιασμός.

ΜΗΠΩΣ έχει έρθει η ώρα να δώσει η Πολιτεία βάρος στην περιφερειακή ανάπτυξη; Και μήπως έχει έρθει η ώρα να σκεφτούμε την αποκέντρωση; Κάτι που ακούγεται ως ιδέα από τη δεκαετία του ’80, αλλά ποτέ δεν έγινε κάτι.

ΠΩΣ, λοιπόν, μπορεί να γίνει η αποκέντρωση; Κατ’ αρχάς, υπάρχουν δύο άξονες: ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας.

ΘΑ μπορούσε να ξεκινήσει από το Δημόσιο. Ετσι κι αλλιώς, μέσα στα επόμενα χρόνια, μέσω της ολοκληρωτικής ψηφιοποίησης, θα έχουν κλείσει οι πόρτες των υπηρεσιών. Αρα, μπορεί να γίνει «μετακόμιση» φορέων και υπηρεσιών αρκετών υπουργείων και ΔΕΚΟ σε μεγάλες πόλεις της περιφέρειας. Οπως και πιο απλά πράγματα. Δηλαδή, δεν θα έπρεπε το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης να έχει έδρα τη Λάρισα; Ή το υπουργείο Ναυτιλίας τη Σύρο ή τη Χίο; Και πολλά ακόμα.

ΑΠΟ εκεί και πέρα, θα μπορούσαν να δοθούν ισχυρά επενδυτικά και φορολογικά κίνητρα σε βιομηχανίες και επιχειρήσεις ώστε να μεταφερθούν σε περιφέρειες όπως η Ηπειρος, η Δυτική και η Ανατολική Μακεδονία και η Θράκη.

ΑΞΙΖΕΙ η κυβέρνηση να δει με ζέση το ζήτημα της αποκέντρωσης και της περιφερειακής ανάπτυξης. Τα κέρδη θα είναι πολλαπλά. Πολλές πόλεις στην περιφέρεια θα αναβαθμιστούν οικονομικά και πληθυσμιακά, ενώ και τα εισοδήματα των επαγγελματιών σε αυτές τις περιοχές θα αυξηθούν.

ΘΑ υπάρξει, όμως, και ένα σημαντικό «παράπλευρο» όφελος. Αν μέσα σε μία δεκαπενταετία φύγουν από την Αθήνα κάποιες δεκάδες χιλιάδες πολίτες, τότε και η πρωτεύουσα θα «ανασάνει». Θα υπάρξει αποκλιμάκωση στις τιμές ακινήτων και σημαντική ελάφρυνση στο κυκλοφοριακό.