Έφτασε, λοιπόν, το ξημέρωμα και όλοι επιβιβάστηκαν στα δύο λεωφορεία. Δύο λεωφορεία γιατί, μαζί με τους μαθητές ήταν και οι γονείς, γιαγιάδες, θείες, ξαδέρφια, εξωσχολικοί κλπ.!

Τα λεωφορεία ξεκίνησαν και το ερώτημα ήταν «αν ο οδηγός είναι δικός μας;». Τελικά, «δικός μας» ήταν και έγινε αντιληπτό από τα πρώτα χιλιόμετρα καθώς στο ραδιόφωνο ήχησαν τα πρώτα… κλαρίνα κι όσο περνούσαν τα λεπτά ξεκινούσε το πάρτι. Κατά τις 10:00 είχαν βγει από τα τάπερ οι πίτες, τα κεφτεδάκια, απαραιτήτως κοψίδια για το ταξίδι τα οποία περνούσαν από κάθισμα σε κάθισμα. Φυσικά και δεν υπήρχαν ζώνες ασφαλείας ενώ ο καπνός από το τσιγάρο είχε δημιουργήσει ένα ομιχλώδες τοπίο.

Τα παιδιά κάθονταν στη θέση τους και τα άλλα, τα μεγάλα «παιδιά», άρχιζαν να ρίχνουν τις πρώτες στροφές στον διάδρομο του λεωφορείου. Παλαμάκια, σφυρίγματα και η Φιλιώ Πυργάκη να τα δίνει όλα.

Οταν όλοι έφτασαν στον προορισμό τους, ακολούθησε η βόλτα και οι απαραίτητες ανάσες από καθαρό αέρα. Κάποια στιγμή έφτασε η ώρα για τη μεγάλη επιστροφή κι εκεί ήταν το μεγάλο ξεφάντωμα. Τα τάπερ είχαν κλείσει και είχαν ανοίξει τα μπουκάλια με το ούζο και το κρασί που, επίσης, πήγαιναν από κάθισμα σε κάθισμα.

Και κάποια στιγμή το χειρόφρενο του λεωφορείου σηκώνεται. Είπαμε, ο οδηγός ήταν «δικός μας» και όχι ξινός (σ.σ. Θεός φυλάξοι),  οπότε δεν σταμάτησε το μεγάλο όχημα για να κάνει παρατήρηση στους… άτακτους ενήλικες, απλώς κάτω από γέφυρα στην εθνική οδό, που δεν έχει καμία σχέση με αυτή που υπάρχει τώρα, οι περισσότεροι θέλησαν να ρίξουν ένα χορό στο οδόστρωμα. Το λεβέντικο τσάμικο και το τσαχπίνικο καλαματιανό ήταν στη διαπασών και όλοι γελούσαν χωρίς να υπάρχει η παραμικρή ανησυχία για τα αυτοκίνητα που περνούσαν ξυστά.

Η νύχτα έπεσε και μαζί της μειώθηκε και το δημοτικό τραγούδι. Σαν από θαύμα όλοι έφτασαν καλά σπίτια τους και ανανέωσαν το ραντεβού τους για την επόμενη σχολική εκδρομή.

Από τότε η επιστήμη έχει προοδεύσει, τα τεχνολογικά και επιστημονικά επιτεύγματα είναι τεράστια αλλά κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Ο τραγικός τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρονται οι Ελληνες στον δρόμο παραμένει ίδιος και θρηνούμε καθημερινά θύματα ή και να μην θρηνούμε, όπως με του κοντράκηδες στη Βουλιαγμένης, είναι από καθαρή τύχη.

Δυστυχώς…