Η αναπαράσταση της ημέρας εκείνης πάει πολύ πίσω, στην 23η Μαρτίου 1952, όταν, για πρώτη φορά, έγινε η αναπαράσταση του μεγάλου ξεσηκωμού στην Καλαμάτα, 23η Μαρτίου 1821, ενώπιον του βασιλέως Παύλου και του ενδεκαετούς Κωνσταντίνου, που σε μια φωτογραφία της εποχής που μου έδειξαν φαίνεται ότι βαριόταν αφόρητα…

Δεν είναι μόνο η νεολαία της Καλαμάτας που συμμετέχει στην πάνδημη γιορτή, που ξεκινά με τον εκκλησιασμό στο εκκλησάκι της Υπαπαντής, όπως έγινε πριν από 203 χρόνια! Είναι που συμμετέχουν αι γενεαί πάσαι της Πελοποννήσου, από πενταετή μικρά ως ογδοντάχρονους σεβαστούς γέροντες που ζουν όλο το χρόνο περιμένοντας αυτή τη μέρα για «να υποδυθούν τον Κολοκοτρώνη, τον Αναγνωσταρά, τον Μαυρομιχάλη, τον Νικηταρά και τον Παπαφλέσσα, ζωσμένοι «τα άρματά τους, φορώντας φουστανέλα και τιμημένο ράσο». Και αφού παρελάσουν, ανεβαίνουν στην εξέδρα για να χορέψουν:

«Ετσι λάμπει, μωρέ, λάμπει η κλεφτουριά/

οι Κολοκοτρωναίοι/

Π’ αυτοί δεν καταδέχουνται/

τη γης να την πατήσουν/

καβάλα παν, μωρέ, στην εκκλησιά/

καβάλα προσκυνάνε…

Χθες, 25η Μαρτίου, διπλή γιορτή -ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και του μηνύματος της Παλιγγενεσίας του έθνους- δεν ήταν πως η Καλαμάτα είχε βουλιάξει από κόσμο, χαμογελαστό και χαρούμενο, περιμένοντας στα πεζοδρόμια να χειροκροτήσει τη μεγάλη παρέλαση που ακολούθησε, όπου φορώντας τοπικές ενδυμασίες, χρυσοκέντητες και πλουμιστές, τα σχολεία και όλοι οι σύλλογοι που κρατούν τις παραδόσεις του τόπου, την Ιστορία του και την περηφάνια της καταγωγής τους.

Αυτή η έννοια της «περηφάνιας της καταγωγής» που διατρέχει όλη τη χώρα, με τις χθεσινές εκδηλώσεις, στη μνήμη των αγώνων και εκείνων που έδωσαν τη ζωή τους για μια ελεύθερη Ελλάδα είναι ένας ισχυρός κρίκος που συνδέει, κρατάει και καλλιεργεί στις επερχόμενες γενιές την ελληνική συνείδηση, την Ιστορία, τη γλώσσα, τις μουσικές, τα τραγούδια και τους χορούς που συντρόφευαν τους Ελληνες, διαχρονικά, στους αγώνες τους…

Ξέρω πως είναι πολλοί ανάμεσά μας που ίσως αυτές τις γιορτές της εθνικής μνήμης, με τη σημαία να προπορεύεται, τις παρελάσεις με συμμετοχή μικρών, μεγάλων και πολύ μεγάλων, φορώντας παραδοσιακές ενδυμασίες και μουσικές, να τα βρίσκουν ξεπερασμένα, ίσως άχρηστα και ακόμη πως δεν ταιριάζουν στη σημερινή Ελλάδα, που διεκδικεί τη θέση της σε μια σύγχρονη, δημοκρατική Ευρωπαϊκή Ενωση. Ισως αγνοούν ότι η Ε.Ε. στηρίζει την πολιτιστική και τη γλωσσική ποικιλομορφία των κρατών-μελών.

Λοιπόν, δεν ξέρω ποιοι, από πού ορμώμενοι και ποιες παραδόσεις θέλουν να γκρεμίσουν. Αλλά πώς να το κάνουμε; Η 25η Μαρτίου, μήνες αργότερα η 28η Οκτωβρίου, συγκινούν τους Ελληνες, καθώς τους θυμίζουν μέρες εθνικής ομοψυχίας και εθνικής αναγέννησης. Κάνουν πολλούς από μας να δακρύζουμε.